Soms denken we dat we het zwaarste al hebben doorstaan, dat de diepste dalen achter ons liggen. Dat dacht ik ook, zeker toen ik bijna 15 jaar geleden het grootste verlies in mijn leven ervoer: het verlies van mijn dochter. Die pijn was zo intens, zo allesomvattend, dat het leek alsof ik erin zou verdrinken. En toch bleef ik mezelf vertellen dat ik dit zou overleven. Ik móést wel.
Dat was mijn belofte aan haar, en die wilde ik niet verbreken. Die woorden waren mijn houvast, keer op keer.
Toen ook mijn relatie met de papa van mijn dochters stukliep, vond ik ergens diep vanbinnen de kracht om ook weer door te gaan. Ik vocht, bleef volhouden, bleef proberen om opnieuw mijn weg te vinden, voor mijn kinderen en voor mezelf. Dat ging gepaard met vallen en opstaan. Het leren wennen aan de afgescheidenheid die het co-ouderschap met zich meebracht. Terug een weg zoeken en leren genieten in de week als ik alleen was. Je leert dat wel, dat alleen zijn.
"Na wat dates leerde ik 4,5 jaar geleden iemand kennen die me deed opleven. Iemand die mijn wereld weer wat lichter maakte, waar ik die warmte en aandacht voelde. Maar 12 maanden geleden eindigde die relatie van 3,5 jaar.
Hij zei dat hij er niet meer in geloofde. De pijn was intens; het voelde alsof de wereld onder me vandaan werd getrokken. 'Ik kan je nog niet loslaten,' fluisterde ik, wanhopig op zoek naar een sprankje hoop. Waarop hij zei: 'Waarom zeg je 'nog niet'?'
Die woorden raakten me dieper dan ik op dat moment besefte. Het was alsof ze een sluier wegtrokken en iets blootlegden dat ik tot dan toe had weggedrukt. Ik besef nu dat ik onbewust naar een invulling zocht die ik zelf diende toe te passen. De verbinding met mezelf was de sleutel die ik al die tijd miste. Zijn opmerking, dat mijn tranen voor het eerst toonden hoe graag ik hem eigenlijk zag, schokte me. Hoe had ik dat niet eerder laten zien? Het was duidelijk dat er iets in mij was getriggerd, dat de diepe pijn van mijn verlies mij jarenlang had belemmerd om mezelf volledig te vinden."
Wat me echter ook nog bijblijft, is een moment anderhalve maand voor de breuk. Hij keek me meerdere keren recht aan, met een serieuze blik, en vroeg: "Zie je mij wel graag? Zie je mij wel écht graag?" Die vraag overdonderde me. Ik stamelde "Ja, natuurlijk," omdat dat het logische antwoord leek. Maar zelfs op dat moment voelde het alsof er iets niet helemaal klopte, alsof er iets diepers aan de hand was dat ik nog niet volledig kon begrijpen.
Zo zei hij na eén van onze laatste discussies; Dit is een afbreuk van mijn liefde voor jou." Die woorden sneedden diep. Hoorde ik dat goed? Was mijn onvermogen om mezelf uit te drukken echt iets wat zijn liefde had aangetast? De pijn van die gedachte sloeg in als een bom. Tegelijkertijd was ik woedend op mezelf. Waarom kon ik hem niet duidelijk maken wat er in mijn hoofd omging? Waarom voelde het alsof alles wat ik probeerde te zeggen verkeerd werd begrepen?
Nu, terugkijkend op die ingrijpende uitspraak, de ruzie, zo intens en hevig, bleek voor hem de druppel te zijn die de emmer deed overlopen. Ja, ik wist dat ik soms heftig reageerde. Maar nu zie ik dat die hevigheid voortkwam uit mijn ADD, een aspect van mezelf dat ik toen nog niet volledig begreep. Ik voelde me niet gehoord, niet begrepen, en dat voedde mijn emotionele reacties. Dat inzicht verzacht mijn oordeel over mezelf, maar ik wil het niet gebruiken als een excuus. Het is simpelweg een verklaring.
Zijn woorden deden pijn, maar ze brachten me ook tot een belangrijk inzicht: onze reacties, ons gedrag, ze komen voort uit diepere lagen van onszelf. En als we die lagen niet begrijpen, raken we verstrikt in patronen die ons en anderen schade kunnen toebrengen. Nu weet ik dat ik in die momenten niet alleen vocht tegen hem, maar vooral tegen de onzichtbare worsteling in mezelf.
Pas toen ik het besef van ADD kreeg – op 46-jarige leeftijd – vielen de puzzelstukjes op hun plek. Door de spiegeling van mijn dochter begon ik te begrijpen wat er al die tijd onder de oppervlakte speelde. Mijn ADD had me jarenlang tegengehouden om mijn emoties volledig te voelen en te uiten. Ik zat in een constante overlevingsmodus, altijd zoekend naar focus en balans, zonder te weten wat me blokkeerde. Die vragen die hij stelde, raakten niet alleen onze relatie, maar wezen op iets groters binnenin mij, iets wat ik toen nog niet volledig kon begrijpen.
Met dit besef kwam een gevoel van opluchting, maar ook van verdriet. Hoe had ik zoveel jaren doorgebracht zonder te begrijpen wat zo'n grote rol speelde in mijn leven? Hoe vaak had ik automatisch gereageerd, zoals toen met "ja, natuurlijk," terwijl er onder het oppervlak een diepere strijd woedde die ik niet kon benoemen? Nu begrijp ik dat mijn ADD me belemmerde om volledig aanwezig te zijn in mijn emoties en relaties. Niet omdat ik niet om hem gaf, maar omdat ik worstelde met iets wat ik niet kende – een onzichtbare tegenstander die mijn ware gevoelens en reacties blokkeerde.
De waarde van kwetsuren en inzichten. Maar nu zie ik dat niets en niemand zonder reden ons leven binnenkomt. Elk mens, elke gebeurtenis – hoe pijnlijk ook – draagt een boodschap in zich. Soms is die boodschap confronterend, soms voelt ze oneerlijk, maar in elke ervaring schuilt een les. En als we die lessen niet leren, blijven ze zich herhalen. Het leven geeft ons telkens opnieuw de kans om te groeien.
Voor mij is de boodschap nu glashelder. Het ontdekken van mijn ADD heeft me doen inzien waarom ik jarenlang vastzat in oude patronen. Dit is het moment waarop ik écht voor mezelf moet kiezen, met een nieuw begrip van wie ik ben en hoe mijn brein werkt. Al die gebeurtenissen, hoe zwaar ook, hebben me geleid naar dit inzicht. Nu is het tijd om mijn pad te bewandelen, niet langer in overlevingsmodus, maar in volle verbinding met mezelf en mijn werkelijkheid.
Dit is mijn kans om te groeien, niet alleen door het leven te overleven, maar door het écht te ervaren. Dat zal met vallen en opstaan gaan, zoals het altijd heeft gedaan. Maar nu weet ik dat de antwoorden vaak liggen in de diepten van onze kwetsuren, én in het begrijpen van hoe onze geest werkt. Dat is waar de echte groei begint.
Ik omarm deze reis met een nieuw inzicht in mezelf. Want nu, met de kennis van mijn ADD, vallen de puzzelstukjes eindelijk in elkaar. Dit is mijn tijd om volledig te leven. Zoals The Common Linnets zo mooi zongen: er komt altijd een kalmte na de storm, en dat is precies waar ik nu naartoe werk.. 🌊
Mijn gedachten zijn als een snelweg zonder einde, altijd in beweging, zonder ruimte voor rust. Dit gevoel van constante overdrive is iets wat ik al jaren ken, maar nooit echt kon verklaren. Het is alsof mijn brein altijd aanstaat, zelfs wanneer ik dat niet wil.
Eén opmerking zal me voor altijd bijblijven. Mijn ex-lief zei ooit tegen me: “Waarom analyseer je alles zo? Ik zou echt niet in jouw hoofd willen leven, dat moet zo vermoeiend zijn.” En hij had gelijk. Mijn hoofd was vermoeiend. Het was nooit stil. Terwijl hij het als een observatie bedoelde, voelde het voor mij als een pijnlijk inzicht in mijn eigen realiteit.
Wat hij toen zei, zette me aan het denken. Waarom kon ik niet gewoon stoppen met die eindeloze stroom van gedachten? Waarom moest ik elk detail, elke situatie eindeloos analyseren? Ik besefte dat hij gelijk had, maar ik kón het simpelweg niet anders. Hoe graag ik ook wilde, ik kon mijn gedachten niet stilzetten.
De Moeite van een Vol Hoofd
Mijn dagen waren vaak een race tegen de klok. Niet omdat ik fysiek druk was, maar omdat mijn hoofd nooit stilstond. Zelfs als ik probeerde te ontspannen, bleef de chaos doorgaan. Van het ene idee naar het andere, zonder rustpunt. Dat gevoel van constante beweging was uitputtend, en hoe vaak ik ook probeerde om grip te krijgen op mijn gedachten, het leek alsof ik steeds verder wegzonk.
Die opmerking van mijn ex-lief bleef hangen, omdat het precies datgene blootlegde wat ik zelf niet kon begrijpen: mijn brein werkte anders. Ik wist het niet, maar ADD was de stille kracht achter mijn eindeloze gedachtestromen. Die diagnose veranderde alles.
Een Plaats voor Begrip
Nu ik weet wat er achter mijn constante analyse en chaos schuilgaat, kan ik eindelijk mezelf met meer mildheid bekijken. In plaats van gefrustreerd te raken over mijn overdenkingen, kan ik ze herkennen voor wat ze zijn: een product van een brein dat net wat anders werkt. Ik hoef niet langer tegen mezelf te vechten, maar kan nu leren om met mezelf samen te werken.
Zelfacceptatie als Weg naar Rust
Het moment waarop ik besefte dat ik ADD heb, voelde als een bevrijding. Opeens vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Het verklaarde niet alleen mijn drukke hoofd, maar ook de vermoeidheid die nooit leek te verdwijnen.
"Die constante strijd in mijn hoofd was niet iets waar ik 'gewoon' overheen moest komen. Het was een deel van mijn ervaring, maar het definieert mij niet volledig. Ik heb ADD, maar ik bén het niet."
Met dit inzicht ben ik op een pad naar zelfacceptatie. Het is nog steeds niet altijd makkelijk, maar ik ben begonnen te leren hoe ik met mijn gedachten kan omgaan in plaats van ze tegen te werken.
Blog 9 🍵
Zoals ik eerder al aangaf, begint alles eindelijk op zijn plek te vallen. Maar laten we eerlijk zijn: het doet soms pijn. Het idee dat, als ik eerder had geweten wat er speelde, dingen misschien anders hadden kunnen lopen, blijft me achtervolgen. Ik weet dat het niet helpt om zo te denken, maar die gedachten komen toch. En dat is oké. Het is menselijk.
De afgelopen weken draaiden mijn hoofd op volle toeren – zoals het altijd doet, maar dit keer leek het wel op overdrive. Avonden lang was ik compleet uitgeput. De rust vinden om wakker te blijven voor de tv was geen optie. Zoveel gedachten kwamen en gingen, als een eindeloze stroom. Hoe heerlijk zou een pauzeknop voor mijn hoofd zijn geweest!
Maar één ding weet ik zeker: ik wil hier iets me doen. Dit is een kans om iets te veranderen. Dit mag en kan anderen niet nog een keer overkomen. Ik ontdek niet alleen wat er bij mij speelt, maar ook bij mijn dochter. Mijn lieve dochter heeft ADD.
Het besef dat ze hetzelfde doormaakt als ik, kwam hard binnen. Ik sprak erover met iemand van het CLB, en zelfs dat telefoontje voelde als een kleine overwinning. Elke stap, hoe klein ook, is kwetsbaar en uitdagend. Hardop uitspreken wat je ontdekt hebt, voelt als het openleggen van je ziel. Maar ik weet voor wie ik het doe, en dat geeft me kracht.
Het is vrijdag, en het weekje met mijn lieve dames ging weer van start.
Febe kwam als eerste thuis en ik vroeg haar hoe haar week was geweest.
Ik besloot het gesprek te beginnen: "Lieve schat, weet je hoe mama altijd zegt dat ik mezelf in jou herken?" Ik deel verhalen over mezelf, over waar ik tegenaan loop, en bijna zonder aarzeling zegt ze: "Logisch mama, ik herken dat allemaal bij mezelf."
Ze vertelt me over haar struggles die ze ervaart en hoe dingen haar doen nadenken. Ze dwaalt af, net zoals ik dat doe. De chaos, de vergeetachtigheid, het zijn allemaal signalen die ik zo goed ken. Ik leg haar uit dat dit een naam heeft: ons brein werkt anders. "Oh, is dat zo?" vraagt ze. "Het heet ADD," vertel ik. Ze reageert zo kalm: "ADHD ken ik wel, mama, maar ADD niet." En dan, zo simpel als het klinkt, landt er een diepe rust in mij.
Ik vraag haar hoe ze zich voelt nu ze het weet. "Gewoon," zegt ze, "nu weet ik waarom ik zo ben." En dat is genoeg. Ik vertel haar dat ik hier meer over wil leren en dat ik erover wil schrijven, om het taboe te doorbreken. Ze lacht en zegt: "Helemaal oké, mama. En vergeet me niet te taggen, hè?" Grappig genoeg heeft ze nog geen account, maar haar geestdrift is aanstekelijk.
's Avonds tijdens het eten, die momenten die voor mij heilig zijn, praten we bij en luister ik naar hun belevingen. Vaak is het antwoord kort: "Alles ok," en daar stopt het dan. 😄 Tieners, daar moet ik nog steeds aan wennen. Ze beleven hun eigen wereld, waarin mama niet meer op de eerste plaats staat. Vandaar dat ik sneller vraag: "Welk cijfer geef je vandaag?" En zo komt het gesprek vaak op gang.
Ik sprak met mijn oudste dochter over hoe het voor haar voelt, nu ze weet dat haar mama en zus ADD hebben. "Oooh," zei ze doodleuk, "dat wist ik al." Vragend keek ik haar aan en zei: "Hoe bedoel je?" Waarop ze vertelde dat één van haar leerkrachten, die zelf ADD heeft, alsook haar dochter, voorbeelden gaf van wat het inhoudt. "Dat zijn jullie helemaal." Het maakte me trots en blij hoe ze reageerde, en dat ze het herkende en gewoon ok vond.
Terwijl ik na het eten nog een kopje thee neem, denk ik na over hoe ver we al gekomen zijn. Het voelt alsof er een deur is opengegaan naar meer begrip, niet alleen voor hen, maar ook voor mezelf. We leren samen, groeien samen. En ja, de weg is soms hobbelig, maar elke stap die we zetten, voelt als een overwinning.
Wat ik mijn kinderen wil meegeven? Dat het oké is om anders te zijn. Dat hun kracht juist zit in dat verschil. En eerlijk gezegd, ze geven me dagelijks meer terug dan ze ooit zullen weten.
Het voelt goed om te weten dat we dit pad samen bewandelen. 💛
Mijn ontdekking dat ik ADD heb kwam uiteraard niet zomaar uit de lucht vallen. Het was de spiegel die mijn dochter me voorhield, onbewust, in haar eigen manier van denken, doen en voelen. De herkenning was confronterend en verhelderend tegelijk. Hoe kon het dat ik dit bij mezelf nooit eerder had gezien, terwijl de tekenen er altijd zijn geweest?
De laatste tijd vallen puzzelstukjes uit mijn verleden op hun plek. Ik begrijp nu waarom ik me soms zo verloren en onbegrepen voelde, waarom mijn reacties niet altijd strookten met wat ik werkelijk wilde. Maar deze inzichten brengen niet alleen opluchting, ze brengen ook angst. Angst voor mijn dochter. Heeft ze dit door mij? Heeft zij dezelfde strijd te voeren die ik zo lang niet begreep?
Het schuldgevoel dat door mijn hart trekt voelde bij de ontdekking best zwaar. Ik wil haar beschermen, haar behoeden voor de verwarring en frustratie die ik in mijn eigen leven heb ervaren.
Maar ik ben ook bang: wat als ze zich herkent in wat ik deel? Wat als mijn woorden haar pijn doen in plaats van helpen? Terwijl ik eigenlijk het tegenovergestelde wil: ik wil haar steunen en anderen helpen. Ik wil een taboe doorbreken, het stigma rond ADD – zeker bij vrouwen en moeders – de wereld uit helpen.
Maar tegelijkertijd worstelde ik ook met de vraag: gaat zij het willen dat ik dit deel? Is mijn verhaal ook haar verhaal? Waar ligt de grens tussen mijn eigen helingsproces en haar recht op privacy?
🔆Het verlangen om te helpen, niet te kwetsen.
Mijn grootste angst was dat ik mijn dochter zou negeren door zo gefocust te zijn op mijn eigen ontdekkingen. Ik wilde haar absoluut niet herleiden tot een spiegel van mijn eigen proces. Ze is zoveel meer dan dat. Ze is haar eigen unieke persoon met haar eigen ervaringen en gevoelens. Daarom wilde ik dit voorzichtig en bewust aanpakken. Ik wil haar betrekken in mijn proces en ervoor zorgen dat ze zich gehoord en begrepen voelt, zonder dat ze zich verplicht voelt om haar eigen verhaal al te delen.
🔆Het taboe doorbreken.
Mijn verlangen om anderen te helpen, om andere mama's en vrouwen te laten weten dat ze niet alleen zijn, is groot. Te lang heb ik in verwarring geleefd, niet wetende waarom ik reageerde zoals ik deed. ADD was iets wat ik vooral associeerde met rusteloze jongens. Wist ik veel! Maar nu ik mijn eigen diagnose heb leren omarmen, wil ik het stigma doorbreken. Ik wil laten zien dat ADD niet alleen een 'schoolprobleem' is, maar iets dat doorwerkt in ons volwassen leven, in onze relaties, in het ouderschap.
Toch bleef de vraag: hoe kan ik dit doen zonder mijn dochter te schaden? Hoe kan ik open zijn over mijn eigen proces zonder haar verhaal over te nemen? Ik ben ervan overtuigd dat het kan. Door open, eerlijk en vooral voorzichtig te zijn. Door haar altijd centraal te stellen in mijn gedachten en haar te betrekken in de keuzes die ik maak.
🔆Het pad naar heling en verbinding.
Dit is geen gemakkelijk proces. Het vraagt om open gesprekken, kwetsbaarheid en de bereidheid om soms fouten te maken. Maar ik geloof dat dit pad naar heling ook een pad naar verbinding is. Niet alleen tussen mij en mijn dochter, maar ook tussen mij en andere mama's die hetzelfde meemaken.
Wat ik in dit proces steeds meer leer, is dat ik het niet voor haar kan oplossen. Hoe graag ik haar ook wil beschermen, dit is haar pad. Haar uitdagingen, haar groei. Het enige wat ik echt kan doen, is er onvoorwaardelijk voor haar zijn. Luisteren wanneer ze deelt, haar ruimte geven wanneer ze dat nodig heeft, en haar vertrouwen dat ze haar eigen weg zal vinden.
Het is een oefening in loslaten, in vertrouwen hebben dat zij net zoveel kracht en veerkracht in zich draagt als ik ooit heb gevonden. Ik hoef niet elke hobbel voor haar weg te nemen, maar ik kan wel naast haar lopen. Haar pad is van haar, en mijn taak als moeder is haar liefdevol te ondersteunen, niet te sturen.
We hoeven deze weg niet alleen te bewandelen. En ik hoop dat door mijn verhaal te delen, ik anderen kan laten zien dat er altijd hoop is, altijd groei, altijd liefde – zelfs in de momenten van verwarring en angst.
Al jaren voelde ik me moe. Niet gewoon moe na een lange dag, maar een diepgewortelde uitputting die me in de greep hield, gecombineerd met neerslachtigheid en frustratie. Het voelde alsof ik voortdurend tegen een muur aan liep, zonder te begrijpen waarom. Ontelbare keren liet ik mijn bloed onderzoeken, hopend op een verklaring voor mijn constante vermoeidheid. De uitslagen waren steeds hetzelfde: niets te vinden. En dat maakte het alleen maar erger.
Waarom voelde ik me zo anders? Waarom leek het alsof ik altijd tegen mezelf vocht, zelfs wanneer er niets mis was? Het was een eenzame strijd.
Ups en downs horen bij het leven. Dat wist ik wel. Maar wat ik voelde, de extreme intensiteit van die dieptepunten, leek zoveel zwaarder dan wat anderen om me heen leken te ervaren. Ik kon simpelweg niet geloven dat het normaal was om steeds weer in zulke heftige emoties terecht te komen. Toch bleef ik doorgaan, op zoek naar antwoorden, naar iets of iemand die zou kunnen verklaren wat er met me gebeurde.
En dan is er mijn dochter. Ze is pas 12 en staat nog aan het begin van haar ontdekkingsreis. Ik herken mezelf in haar – de onrust, het moeite hebben met focussen, en de energie die ze uitstraalt, maar ook de frustratie die soms naar boven komt.
Het was pas toen ik me begon te verdiepen in ADD (Attention Deficit Disorder) dat er een nieuw licht viel op alles wat ik ervaren had. Eindelijk begon ik te begrijpen waarom bepaalde dingen in mijn leven zo moeilijk waren. ADD verklaarde niet alleen de constante vermoeidheid, maar ook de diepe emoties, de moeite met concentreren en de eeuwige zoektocht naar rust in mijn hoofd. Dat inzicht gaf me opluchting, maar ook verdriet.
Het doet pijn te beseffen dat mijn leven er anders uit had kunnen zien als ik dit eerder had geweten. Had ik minder met mezelf geworsteld? Had ik betere keuzes kunnen maken, meer rust kunnen vinden in de chaos van mijn gedachten? Het is een lastige balans tussen opluchting en rouw. Opluchting omdat ik nu weet dat er een naam is voor wat ik ervaar, en rouw omdat ik het gevoel heb dat ik zoveel tijd ben kwijtgeraakt aan een strijd die ik niet hoefde te voeren.
Dit proces vraagt tijd. Tijd om te accepteren. Tijd om te verwerken. En tijd om vrede te vinden met de gedachte dat ik, ondanks alles, hier ben – met alles wat ik heb meegemaakt.
Tegelijkertijd voel ik ook oprechte dankbaarheid. Hoewel ik het zwaar vind dat ik mijn hele leven zonder dit inzicht heb doorgebracht, kan ik nu iets doen wat voor mij niet mogelijk was: mijn dochter ondersteunen in haar proces. Ik kan haar helpen op een manier waarop ik zelf nooit geholpen ben. Het feit dat ik haar mag bijstaan in haar ontdekkingsreis en dat we dit samen kunnen aanpakken, voelt als een geschenk. Ze hoeft niet dezelfde strijd alleen te voeren zoals ik dat deed. En dat geeft me rust.
De toekomst met nieuwe inzichten
Hoewel het lastig is, ben ik vastbesloten om vooruit te kijken. Het besef dat ik nu handvatten heb om mijn leven anders in te richten, geeft me hoop. ADD heeft me niet alleen een verklaring gegeven voor mijn vermoeidheid en innerlijke strijd, maar ook de mogelijkheid om vanuit meer begrip te groeien. Het verleden kan ik niet veranderen, maar ik kan wel leren om mijn toekomst op een manier te leven die beter past bij wie ik werkelijk ben. Misschien duurt het even voordat ik dat volledig omarm, maar ik ben op weg. En deze weg is niet langer alleen voor mij, maar ook voor mijn dochter. Samen kunnen we ons pad bewandelen met meer begrip en minder strijd.
