Soms lees je een tekst die je tot in je kern raakt. Zo eentje waarbij je voelt: dit ben ik. Toen ik deze woorden las, wist ik: dit is het verhaal van zóveel vrouwen. Het is ook mijn verhaal.
“Je kunt nooit een vrouw breken die schoonheid vindt in alles, zelfs in pijn.
Een vrouw die haar wonden omzet in wijsheid, haar gevechten in kracht en haar breekpunten in een nieuw evenwicht.”
Want als ik terugkijk op mijn leven, zie ik niet alleen de pijn, ik zie vooral hoe die pijn mij heeft gevormd.
Het verlies van mijn dochter… Er zijn geen woorden die echt recht doen aan dat gemis. Het veranderde alles. Het brak me open, niet kapot. Want ik heb gevoeld hoe groot de liefde kan zijn, zelfs als het leven zelf stopt.
Daarna volgde de relatiebreuk, toen mijn dochters nog klein waren. Opnieuw brak mijn hart. Niet alleen als vrouw, maar vooral als moeder. Want niets doet meer pijn dan je kinderen verdrietig zien. Maar precies daar vond ik mijn kracht: in het zorgen, in het blijven doorgaan, in het bouwen aan een toekomst waarvan ik niet wist hoe die eruit zou zien.
En dan… het terug openstellen voor de liefde. Met een klein hart, vol littekens. Want hoe doe je dat, weer durven voelen na alles wat is geweest? Toch deed ik het. Niet omdat ik geen angst meer had, maar omdat ik het waard ben. Omdat liefde altijd sterker is dan angst, zelfs als het soms weer misloopt.
En net op het moment dat ik dacht dat ik het allemaal wel had doorgewerkt, kwam de ontdekking van mijn ADHD. Het gaf zóveel puzzelstukjes. Dingen die ik altijd als zwak had gezien, bleken ineens gewoon een ander soort wiring in mijn hoofd. Geen gebreken, maar kenmerken. Iets waar ik inmiddels met zachtheid naar kijk.
Vallen. Opstaan. Weer vallen. Nog sterker opstaan.
En weet je wat ik onderweg ook leerde? Soms hoort bij die groei ook het loslaten van vriendschappen. Niet omdat ze fout waren, maar omdat ik veranderde. Omdat mijn energie veranderde. Omdat ik niet meer paste in wie ik ooit was. Vriendschappen die wegvielen, hoe pijnlijk soms ook. Maar het maakte ruimte. Ruimte voor nieuwe verbindingen. Voor vriendschappen die écht kloppen. Puur. Eerlijk. Voedend. Ook dát is groei.
Dat is het ritme van mijn leven geworden. Niet omdat ik zo stoer ben, maar omdat het leven me geleerd heeft dat ik niet te breken ben. Juist niet omdat ik alles perfect doe, maar omdat ik elke keer weer bereid ben om te leren, te voelen en door te groeien.
Van pijn naar kracht.
De kracht van vallen en opstaan.
En weet je wat? Die kracht zit ook in jou. Misschien voel je haar nu nog niet. Misschien voel je nu vooral het gewicht van alles wat zwaar is. Maar geloof me als ik zeg: in elke wond zit een wijsheid verstopt. In elk gevecht groeit een stukje kracht. En in elke breuk schuilt de kans op een nieuw begin.
Niet ondanks wat je meemaakt. Maar juist daardoor.
0 Comments