Twee weken voor de vakantie had ik weer een intense sessie bij Lies gehad.
De nasleep was bikkelhard. Diepe, oude pijnen kwamen naar boven en schreeuwden om gehoord te worden.
Dat wist ik ondertussen al: dit was helen. Maar ik was uitgeput van al dat helen, alsof ik niets anders deed.
Mijn lichaam voelde vermoeid, leeg zelfs.
Het moest stoppen. Ik was moe, niet alleen fysiek, maar ook mentaal en emotioneel.
En dat frustreerde me enorm. Waar was die enthousiaste, levenslustige Cindy?
Die was er, dat voelde ik wel, maar het lukte me niet om haar wakker te krijgen.
Toen onze vakantie deze zomer samen begon, had ik mezelf voorgenomen om er samen met mijn dochters een onvergetelijke tijd van te maken. De druk die ik op mezelf legde was enorm.
In mijn gedachten moest deze vakantie perfect zijn, vooral omdat mijn jongste naar het middelbaar ging en ik me zorgen maakte dat haar kinderlijke enthousiasme zou verdwijnen.
Deze druk, samen met mijn eigen innerlijke strijd, maakte het moeilijk om echt aanwezig te zijn in het moment.
Het was woensdag en we gingen suppen. De meisjes vonden het geweldig—drie uur op het water, een feest van plezier en avontuur. Terwijl zij zich vermaakten, worstelde ik met mijn somberheid. Ik onderdrukte mijn gevoelens en concentreerde me op het maken van plezier voor hen, terwijl mijn eigen innerlijke gevecht mijn energie opslokte. Telkens weer viel ik terug in een valkuil die mijn hele leven lang terugkwam, een vicieuze cirkel die zwaar op me drukte.
Op dat moment had ik natuurlijk nog geen idee dat ik ADD had. Het was een periode van intense zelfreflectie zonder de juiste inzichten. Na een tijdje besloot ik wat verder te dobberen. Ik lag op mijn plank, starend naar de lucht, en probeerde mezelf gerust te stellen:
"Je bent in een prachtige omgeving met je allerliefsten, waarom lukt het je niet om echt te genieten?" Terwijl een traan over mijn wang rolde, hoorde ik de meisjes in de verte lachen en spelen. Hun plezier gaf mijn hart zowel een warme gloed als een pijnlijke herinnering aan mijn verlangen om een positieve invloed op hun leven te hebben.
De spanning tussen het willen zijn in het moment en het constante gevoel dat ik tekortschiet, maakte me alleen maar vermoeider. Ik voelde me verscheurd. Ik vroeg me af hoe lang ik dit nog vol zou houden. Op dat moment fluisterde ik naar boven: "Geef me richting, alsjeblieft. Ik wil niet zo verder dobberen in het leven. Ik wil vertrouwen en leiding vinden." Mijn verlangen naar verandering was diepgeworteld. Ik wilde niet alleen genieten van het moment, maar ook werkelijk geloven in mijn vermogen om het beste uit mezelf en mijn situatie te halen.
Het was pas later, na het ontdekken van mijn ADD, dat ik volledig begreep waarom ik zo worstelde met deze vicieuze cirkels en mijn eigen verwachtingen. Deze vakantie was niet alleen een tijd van plezier en ontspanning, maar ook een gelegenheid voor persoonlijke reflectie en groei. Nu ik me bewust ben van mijn ADD, zie ik de uitdagingen die ik onderging in een nieuw licht. Ik begrijp nu beter waarom ik soms vastloop in mijn eigen gedachten en hoe die innerlijke strijd me zo vaak terughoudt.
Het blijft een zoektocht naar balans en zelfbegrip, maar ik ben vastbesloten om met meer vertrouwen en richting te leven, voor mezelf en voor mijn dochters. Wat ik leerde tijdens die zomer was dat het oké is om niet altijd de 'perfecte' ouder te zijn, zolang ik maar aanwezig ben—zowel voor hen als voor mezelf.
0 Comments