Bizar hoe iets zo hard in je gedachten kan blijven hangen.
Hoe beelden en klanken die niet van jou zijn, tóch door je heen snijden.
De foto’s, de filmpjes… ze gaan door merg en been.
Elf dagen eerder stond hij daar nog, vol geluk, hand in hand met zijn grote liefde.
Zijn ogen glinsterend, haar jurk stralend wit.
Hun belofte galmde door de kerk, met woorden van eeuwige trouw.
En dan, veertien dagen later,
diezelfde kerk…
maar dit keer gevuld met stilte, tranen en afscheid.
Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hen. Aan Diogo en zijn gezin.
Aan de liefde die zij samen deelden — een liefde waar velen van dromen.
Een liefde die al bloeide vanaf hun tienerjaren, die groeide in trouw, overvloed en geluk.
En toch werd dat leven, die toekomst, in één oogwenk en veel te vroeg weggehaald.
En niet alleen hij, maar ook zijn broer.
Twee ouders die op één dag hun beide zonen verliezen.
Hun enige kinderen.
Een verlies waarvoor geen woorden bestaan.
Een hart dat nooit meer volledig zal worden.
Want hoe leef je verder met lege armen, als je wereld in één seconde instort?
Dat raakt mij diep.
Niet alleen omdat het nieuws van Diogo me raakte,
maar omdat het verhaal van hen mij iets vertelt over de kracht van liefde en rouw,
en hoe ze geen grenzen kennen.
Hoe iemand die je niet kent zo dichtbij kan zijn.
Overal verschijnen nu filmpjes, foto’s, herinneringen aan die mooie tijd.
Voor zijn vrouw en gezin moet het verschrikkelijk zijn —
telkens weer geconfronteerd worden met wat er niet meer is.
Ik herken dat,
want ook ik heb het meegemaakt:
ik kon lange tijd geen foto’s van mijn dochter aankijken,
omdat het nog meer pijn deed.
Pijn om te zien wat er fysiek niet meer is.
Maar toch blijft die liefde stromen.
Want rouw is niets anders dan liefde die een weg zoekt naar wat fysiek weg is.
Het is het hart dat weigert te zwijgen, ook al is de stem verstomd.
En die liefde reikt verder dan het tastbare.
Het gaat niet alleen over wat hier is en wat is gegaan,
maar over wat blijft bestaan — in herinneringen, in harten, in zielen.
Ik geloof dat zulke levens, zo intens en zo kort, niet zomaar toevallig zijn.
Dat ze op zielsniveau zijn gekozen.
Dat Diogo’s ziel deze tijd hier bewust koos,
ook al begrijp ik als mens het onrecht en het verdriet daar niet bij.
De eerste fase van rouw is rauw, hard, pijnlijk.
Het overleven in een waas van verdriet.
Daarna komt die tweede laag: de woede, het onbegrip,
het verlangen om het onmogelijke te begrijpen.
“Waarom heb je ons in de steek gelaten? Waarom die risico’s?”
Het is het menselijke hart dat schreeuwt in liefde en pijn.
Toch is het diezelfde liefde die ook de kracht geeft om te blijven dragen,
te blijven voelen, te blijven herinneren.
En ja, zulke dingen gebeuren elke dag.
Niet alleen bij mensen met een bekend gezicht of een voetbalcarrière.
Er zijn zoveel stille verhalen,
waar geen camera op gericht staat,
maar waar het verdriet net zo diep snijdt.
Die mensen verdienen evenveel ruimte, troost en erkenning.
Want rouw kent geen status.
En liefde is altijd universeel.
Laat dit bekende verhaal ons wakker schudden.
Laat het ons eraan herinneren hoe snel het kan keren.
Hoe alles wat zeker lijkt, in één moment kan kantelen.
En hoe belangrijk het is om liefde niet uit te stellen.
Om te koesteren wat we hebben, nu, vandaag.
Misschien is dat de diepste troost in het midden van verlies:
dat liefde blijft stromen,
zelfs als het lichaam weg is.
En in die stroming mogen wij elkaar vasthouden,
voelen en herinneren.
❤️
0 Comments