Over ADHD, uitbarstingen en leren herstellen in het moederschap.
Soms kan iets kleins de druppel zijn.
Zoals vanmorgen. Mijn jongste had het bakje van het koffiezetapparaat laten vollopen.
Iets wat ik altijd voorkom door er een bakje onder te zetten. Maar nu was het nat, rommelig en… tja. De storm in mij barstte los.
“Als je dit blijft doen, stop je maar met latte drinken!” hoorde ik mezelf zeggen. Hard. Fel. Veel te groot voor het kleine voorval dat het was.
En dan komt het moment erna. Dat stille besef.
“Waarom reageer ik zó fel op iets banaals?”
Ik weet intussen dat mijn ADHD hier een rol in speelt. Prikkels komen soms zo hard binnen dat het lijkt alsof mijn hoofd ineens overloopt. Niet omdat ik het wíl, maar omdat het gewoon gebeurt. Alsof m’n hoofd plots in kortsluiting gaat.
En weet je wat mijn dochters dan zeggen?
Ze kijken me aan met zo’n blik van: “Ze heeft het weer.”
En ze zeggen: “We laten jou gewoon even uitrazen, want het stopt toch weer.”😄
Er zit bijna iets liefs in. Ze kennen me. Ze weten dat het een storm is — die vanzelf weer gaat liggen. Het is maar mama haar storm.
Betekent dit dat ik het oké vind om zo te reageren? Nee. Ik wil het graag anders doen. En tegelijk… ben ik ook maar gewoon mens. ADHD of niet. Ik leer, ik groei, en ik laat het steeds meer bespreekbaar worden. Soms zeg ik zelfs tegen mijn dochters:
“Sorry, dit was weer zo’n ADHD-ding van mama. Geef me even een minuut, dan probeer ik het beter te zeggen.”
Dat moment van herstel — dat is goud waard.
Perfect ouderschap bestaat niet. Maar leren samen leven met elkaar, inclusief de stormen en het zonlicht nadien, dat is wat telt.
Dus ja. Soms waait het stevig hier in huis. Maar gelukkig weten ze: het is maar mama haar storm. En die gaat vanzelf weer liggen.
0 Comments