Sommige mensen zullen je afwijzen omdat je te fel straalt voor hen.
En weet je? Dat is oké. Zij betalen jouw energierekening niet.
Die woorden las ik onlangs en ze raakten me. Omdat ik het herken. Misschien jij ook wel.
Want hoe vaak houden we onszelf (onbewust) klein, gewoon omdat we bang zijn dat ons licht te veel is voor anderen?
Bang om te stralen. Om voluit te gaan. Om onze kracht te laten zien.
Ik weet hoe dat voelt.
Jarenlang paste ik me aan. Liet ik mijn enthousiasme wat zakken. Mijn dromen kleiner lijken. Mijn woorden voorzichtiger klinken. Zeker met mijn ADHD-hoofd — intens, vurig, snel — voelde ik me regelmatig ‘te veel’ voor anderen. Te gevoelig. Te druk. Te anders.
En als je je vaak afgewezen hebt gevoeld, ga je vanzelf twijfelen: Misschien bén ik ook wel te veel…
Tot ik begon te beseffen: het heeft niets te maken met ‘te veel zijn’.
Soms is jouw licht gewoon confronterend voor iemand die zijn of haar eigen licht nog niet volledig durft te laten schijnen.
En dat is niet jouw verantwoordelijkheid.
Je bent hier niet om jezelf kleiner te maken zodat anderen zich comfortabeler voelen.
Je bent hier om te stralen. Om jouw pad te volgen.
En wie niet mee kan of wil, dat is oké.
Zij betalen jouw lichtrekening niet.
Wat als we allemaal eens wat vaker voluit zouden gaan?
Niet perfect. Niet altijd krachtig. Maar wel echt.
Met vallen en opstaan. Met zachtheid voor onszelf.
Want het mooie is: als jij straalt, geef je anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Die gedachte helpt mij steeds weer als ik mezelf klein voel worden. Als oude stemmen weer fluisteren: “Doe maar normaal. Niet te enthousiast. Niet te veel.”
Dan herinner ik mezelf eraan:
Mijn licht mag schijnen.
Jouw licht mag schijnen.
Ieders licht mag schijnen.
Dus vandaag kies ik ervoor om te stralen.
Om te genieten.
Te lachen.
En te bloeien. 😊
Doe je mee?
0 Comments