opgeven of doorgaan?
Ik kan niet ontsnappen aan wie ik ben, maar ik kan leren om mezelf volledig te omarmen wie ik mag zijn.
En dat is waar mijn kracht ligt.
De klop die ik wist dat ging komen
Soms weet je dat iets onvermijdelijk is. Je voelt het aankomen, diep vanbinnen. Maar ergens blijf je hopen dat het je toch niet zal raken. Dat je net op tijd wegduikt, dat je er misschien aan ontsnapt. Ik wist dat deze klap zou komen. Maar toch kwam hij harder aan dan verwacht.
Lange tijd dacht ik dat het ADD was. Ik herkende mezelf in de verhalen, in de kenmerken. Maar na nog meer verdiepen in het lezen, podcasts beluisteren, verdiepen in elke vezel van wie ik ben, besefte ik: het is ADHD. En eindelijk had ik de moed om het uit te spreken.
En dat was misschien wel de grootste verrassing. Want ADHD? Dat waren toch die druktemakers? De mensen die geen seconde stilzitten, altijd luid, altijd aanwezig? Ik zag mezelf niet zo. Ik was niet dat stuiterende kind in de klas. Ik was het meisje dat stilletjes wegdroomde, zich opsloot in haar hoofd, zich verstopte achter haar masker. Maar toen ik verder keek, begreep ik het pas echt.
ADHD is niet alleen hyperactiviteit in gedrag.
Soms is het hyperactiviteit in gedachten.
Een storm in je hoofd die nooit gaat liggen. Om letterlijk zot van te worden.
Na heel wat wikken en wegen stapte ik eindelijk naar de huisarts met een brok in mijn keel.
De angst om niet geloofd te worden. De vrees om raar bekeken te worden. Wat als ze dacht dat ik me aanstelde? Wat als ik het verkeerd had?
Maar toen het hoge woord eruit was, voelde ik de eerste opluchting.
Ze luisterde en knikte. Wat moedig van jou.
Huilend zei ik dat ik al veel langer wilde komen, maar dat angst me tegenhield.
Die avond bij de dokter was alsof ik mezelf voor het eerst echt zag.
Alsof een last van mijn schouders viel. Het was niet zomaar chaos luiheid gebrek aan discipline. Dit was iets wat mij mijn hele leven had gevormd. Wat ik altijd gevoeld had, maar nooit begreep.
En toen kwam de klop.
Geniepig, zoals ik al vreesde.
Maar nu had het echt de naam. ADHD. En dat besef sloeg in als een mokerslag.
Leeggetrokken en onzichtbaar
De voorbije weken waren loodzwaar. Ik voelde me leeggetrokken, zonder energie. Alsof alles wat ik had, op was. Huilen achter gesloten deuren, om daarna de tranen weg te vegen en sterk te zijn. Want dat is wat ik altijd doe. Sterk zijn. Doorgaan. Mijn hoofd boven water houden terwijl heel mijn wezen schreeuwde om gezien te worden.
Niemand zag de strijd die zich in mij afspeelde. Hoe ik mezelf staande hield terwijl de storm in mijn hoofd geen seconde ging liggen. Hoe het besef van alles wat ik jarenlang onbewust had verdrongen, met volle kracht binnenkwam. Het was alsof ik een film terugspoelde van mijn eigen leven, en ineens begreep wat ik nooit eerder zag.
Het rouwproces
Rouwen? Ja, ook dit is rouwen. Rouwen om het beeld dat ik van mezelf had. Of misschien rouw ik om de persoon die ik dacht te moeten zijn, terwijl ik eigenlijk al die tijd iemand anders was.
De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Plots begreep ik waarom ik bepaalde dingen deed. Waarom ik zo lang vocht tegen mezelf, zonder te weten wie mijn tegenstander was. Waarom ik soms keuzes maakte en me er dagenlang slecht over voelde. Waarom mijn hoofd nooit rust vond.
De ontdekking van de kloof tussen weten en doen
In eerste instantie was ik zo verlicht dat ik eindelijk wist wat er aan de hand was. Het voelde als een doorbraak, een antwoord op zoveel vragen die ik al die jaren had. Maar weten en doen, dat is een hemelsbreed verschil. Ik dacht dat ik het nu wel begreep, dat ik nu alles onder controle had. Maar in plaats van rust vond ik mezelf onbewust over mijn grenzen heen gaan. Ik vluchtte. Niet fysiek, maar in mijn hoofd. En die vlucht, dat was mijn manier om om te gaan met alles wat ik nu begreep. Maar door mijn grenzen te negeren, voelde ik me meer uitgeput dan ooit. Ik leerde dat het niet genoeg is om te weten wat je hebt; het is de kunst van het er mee leren leven die de echte uitdaging is.
En dan komt het moment van aanvaarding.
Ik dacht dat dit eenvoudig zou zijn. Nu ik het juist weet, is het toch gewoon zo? Maar het bleek moeilijker dan ik had verwacht. Het eeuwige gevecht in mijn hoofd kreeg een nieuwe naam.
ADHD is niet wie ik ben, het is wat ik heb.
De keuze
En nu? Nu heb ik een keuze.
Opgeven? Of er voluit voor gaan?
Hoe dan ook, beide paden zijn moeilijk. Maar ik kies ervoor om deze weg te bewandelen, om te leren, om te groeien. Niet alleen voor mezelf, maar ook om anderen te helpen. Want als er een ding is dat ik zeker weet, dan is het dit: een brein dat anders werkt, is niet minder waardevol. Integendeel.
Mijn grootste overwinning
Het durven uitspreken. Het accepteren. Het mezelf de kans geven om te leren omgaan met wie ik werkelijk ben. Dit is geen eindpunt, het is een begin. Een begin naar een leven waarin ik niet langer vecht tegen mezelf, maar samenwerk met mijn brein. Een leven waarin ik mijn unieke kracht omarm.
Voor iedereen die worstelt met zijn of haar eigen brein, voor iedereen die zich anders voelt, voor iedereen die denkt dat ze moeten passen in een mal die niet voor hen gemaakt is: jij bent waardevol. Niet ondanks je anders-zijn, maar dankzij je anders-zijn.
Als coach/therapeut is het voor mij ontzettend belangrijk om mezelf kwetsbaar op te stellen. Ook wij, als begeleiders, hebben onze eigen uitdagingen en blijven door het leven groeien. Dit is wat het betekent om mens te zijn: niet perfect, maar wel authentiek. Mijn eigen reis met ADHD is daar een bewijs van. Het herinnert me eraan dat het ok is om niet alles te weten, niet alles perfect te doen en te blijven leren, zowel voor mezelf als voor de mensen die ik mag begeleiden. Het maakt mij alleen maar beter in het ondersteunen van anderen, omdat ik niet alleen coach, maar ook mens ben. En dat maakt het pad van heling en zelfontwikkeling zoveel rijker.
0 Comments