Het was een namiddag fijn genieten in de zon, samen met één van mijn beste vriendinnen. We klonken op mijn nieuwe levensjaar, dat de volgende dag zou aanbreken.
Een mooi moment. Een slok. Een lach. En ineens dacht ik: Het leven is eigenlijk één grote cocktail.
En wat er in die cocktail zit? Dat bepaal je zelf.
Zuur of zoet. Pittig of zacht. Bitter of verfrissend.
Soms komt er ongevraagd een scheutje bitter bij. Soms juist een onverwachte zoete twist. We hebben het niet allemaal in de hand. Mensen komen en gaan, situaties dienen zich aan, er gebeuren dingen die je nooit had gekozen.
Maar… wat jij toevoegt, dat is aan jou.
En eerlijk?
Soms bleef ik onbewust hangen in die wrange smaak.
Steeds weer dezelfde gedachten, dezelfde pijn herkauwen. Tot ik me op een dag afvroeg: Help ik hier iemand mee verder?
Is dit het voorbeeld dat ik wil geven aan mijn dochters?
Het antwoord was helder: nee.
Begrijp me goed: het gaat er niet om dat je geen pijn mag voelen. Juist wél.
Voelen is nodig. Doorvoelen is helend. Maar erin blijven verdrinken? Daar schiet niemand iets mee op. Niet ik, niet mijn dochters, niet de toekomst die ik voor ogen heb.
Dus ben ik gaan bijsturen.
Gaan proeven: wat kan ik toevoegen om het dragelijker, lichter, liefdevoller te maken?
Elke dag opnieuw die keuze. Soms een klein scheutje mildheid, soms een flinke toef humor, soms gewoon stilte.
Het leven schenkt je niet zomaar een perfecte cocktail. Maar jij bent wél degene die blijft roeren, blijft proeven, blijft toevoegen.
En weet je?
Soms zit de kracht niet in het vermijden van het bittere, maar in het kiezen om het niet de hoofdrol te geven.
Voor mezelf. Voor mijn dochters. Voor het leven dat nog voor ons ligt.
Dus, proost op het leven. Op vallen en opstaan. Op voelen, verwerken én weer kiezen.
Welke ingrediënten voeg jij vandaag toe?
0 Comments