Al jaren voelde ik me moe. Niet gewoon moe na een lange dag, maar een diepgewortelde uitputting die me in de greep hield, gecombineerd met neerslachtigheid en frustratie. Het voelde alsof ik voortdurend tegen een muur aan liep, zonder te begrijpen waarom. Ontelbare keren liet ik mijn bloed onderzoeken, hopend op een verklaring voor mijn constante vermoeidheid. De uitslagen waren steeds hetzelfde: niets te vinden. En dat maakte het alleen maar erger.
Waarom voelde ik me zo anders? Waarom leek het alsof ik altijd tegen mezelf vocht, zelfs wanneer er niets mis was? Het was een eenzame strijd.
Ups en downs horen bij het leven. Dat wist ik wel. Maar wat ik voelde, de extreme intensiteit van die dieptepunten, leek zoveel zwaarder dan wat anderen om me heen leken te ervaren. Ik kon simpelweg niet geloven dat het normaal was om steeds weer in zulke heftige emoties terecht te komen. Toch bleef ik doorgaan, op zoek naar antwoorden, naar iets of iemand die zou kunnen verklaren wat er met me gebeurde.
En dan is er mijn dochter. Ze is pas 12 en staat nog aan het begin van haar ontdekkingsreis. Ik herken mezelf in haar – de onrust, het moeite hebben met focussen, en de energie die ze uitstraalt, maar ook de frustratie die soms naar boven komt.
Het was pas toen ik me begon te verdiepen in ADD (Attention Deficit Disorder) dat er een nieuw licht viel op alles wat ik ervaren had. Eindelijk begon ik te begrijpen waarom bepaalde dingen in mijn leven zo moeilijk waren. ADD verklaarde niet alleen de constante vermoeidheid, maar ook de diepe emoties, de moeite met concentreren en de eeuwige zoektocht naar rust in mijn hoofd. Dat inzicht gaf me opluchting, maar ook verdriet.
Het doet pijn te beseffen dat mijn leven er anders uit had kunnen zien als ik dit eerder had geweten. Had ik minder met mezelf geworsteld? Had ik betere keuzes kunnen maken, meer rust kunnen vinden in de chaos van mijn gedachten? Het is een lastige balans tussen opluchting en rouw. Opluchting omdat ik nu weet dat er een naam is voor wat ik ervaar, en rouw omdat ik het gevoel heb dat ik zoveel tijd ben kwijtgeraakt aan een strijd die ik niet hoefde te voeren.
Dit proces vraagt tijd. Tijd om te accepteren. Tijd om te verwerken. En tijd om vrede te vinden met de gedachte dat ik, ondanks alles, hier ben – met alles wat ik heb meegemaakt.
Tegelijkertijd voel ik ook oprechte dankbaarheid. Hoewel ik het zwaar vind dat ik mijn hele leven zonder dit inzicht heb doorgebracht, kan ik nu iets doen wat voor mij niet mogelijk was: mijn dochter ondersteunen in haar proces. Ik kan haar helpen op een manier waarop ik zelf nooit geholpen ben. Het feit dat ik haar mag bijstaan in haar ontdekkingsreis en dat we dit samen kunnen aanpakken, voelt als een geschenk. Ze hoeft niet dezelfde strijd alleen te voeren zoals ik dat deed. En dat geeft me rust.
De toekomst met nieuwe inzichten
Hoewel het lastig is, ben ik vastbesloten om vooruit te kijken. Het besef dat ik nu handvatten heb om mijn leven anders in te richten, geeft me hoop. ADD heeft me niet alleen een verklaring gegeven voor mijn vermoeidheid en innerlijke strijd, maar ook de mogelijkheid om vanuit meer begrip te groeien. Het verleden kan ik niet veranderen, maar ik kan wel leren om mijn toekomst op een manier te leven die beter past bij wie ik werkelijk ben. Misschien duurt het even voordat ik dat volledig omarm, maar ik ben op weg. En deze weg is niet langer alleen voor mij, maar ook voor mijn dochter. Samen kunnen we ons pad bewandelen met meer begrip en minder strijd.
Ik ken wel een aantal mensen waar ik dit naartoe ga sturen!