Dat is geen eis. Dat is zelfrespect.
Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin ik mezelf niet begreep.
Waarin ik uitviel tegen mensen van wie ik hield, impulsief reageerde, kortaf was — en het achteraf niet kon verklaren.
Dan kwam het schuldgevoel. De zelfverwijten.
De overtuiging: “Ik moet harder mijn best doen. Rustiger blijven. Gewoon normaal doen.”
In mijn vorige relatie werd dit patroon pijnlijk zichtbaar.
Wat ik zelf niet begreep, kon hij al helemaal niet plaatsen.
Op momenten dat ik het moeilijk had, wanneer ik overprikkeld raakte of vastzat in mijn emoties, trok hij zich terug.
Hij zei op een bepaald moment:
“Dit is een afbreuk van mijn liefde voor jou.”
En op dat moment voelde ik dat het einde nabij was..
En ik weet nog hoe hard die woorden binnenkwamen.
Alsof mijn hele zijn werd gereduceerd tot die momenten waarop ik het even niet aankon.
Alsof ik, net op de momenten waarop ik liefde het hardst nodig had, er geen recht meer op had.
Pas later kwam het inzicht.
De ontdekking van mijn ADHD.
En daarmee: een waterval aan herkenning, verdriet, opluchting, mildheid.
Plots begreep ik waarom ik zo vaak overweldigd raakte.
Waarom mijn hoofd soms overliep, waarom mijn zenuwstelsel altijd ‘aan’ stond.
Waarom ik controle zocht in kleine dingen, waarom ik soms scherp reageerde uit onmacht —
niet uit onwil.
Het was alsof ik eindelijk mezelf begon te begrijpen,
voor het eerst in mijn leven écht begon te zien waar ik al die tijd had geworsteld zonder woorden.
Ik kijk nu terug met mildheid.
Naar mezelf.
En ook naar hem.
We deden allebei wat we konden, met wat we wisten op dat moment.
Maar ik besef nu ook:
liefde mag niet afhangen van perfectie.
Liefde mag niet verdwijnen wanneer iemand worstelt.
Liefde is blijven.
Liefde is zien.
Liefde is samen door de storm kunnen, zonder meteen te oordelen of weg te lopen.
De voorbije anderhalf jaar heb ik bewust geen nieuwe relatie aangegaan.
Wel ben ik af en toe op een datingsite geweest, op zoek naar verbinding, maar telkens voelde het niet kloppend.
Het voelde alsof ik mezelf nog niet helemaal had teruggevonden, alsof ik eerst ruimte moest maken voor mezelf, voor mijn verhaal, voor mijn heling.
Niet omdat ik niet verlangde naar liefde, maar omdat ik wilde verbinden vanuit heelheid, niet vanuit leegte.
Ik wilde alles wat was gebeurd een plek geven.
Eerlijk kijken.
Verwerken.
Ademruimte creëren.
Niet om mezelf te verbeteren,
maar om mezelf te begrijpen.
Zodat ik niet vanuit gemis verbind,
maar vanuit heelheid.
En nu…
voel ik hoe mijn hart stilletjes terug open gaat.
Voor liefde die zacht is.
Die écht is.
Die niet enkel bij me blijft als ik straal,
maar ook als ik worstel.
Want wat ik vroeger zag als een tekort in mezelf,
zie ik nu als een deel van mijn kracht.
Een kracht die nog zachtheid leert,
maar niet langer hoeft te vechten.
Ik wil iemand die van mij houdt —
niet alleen als ik straal, maar ook als ik worstel.
Dat is geen eis.
Dat is zelfrespect.
En ik geef het voortaan eerst aan mezelf.
⸻
🌀 Heb jij dit ook ooit gevoeld?
Dat net op je kwetsbaarste momenten de liefde je ontglipte?
Of dat je jezelf pas echt begon te begrijpen toen het al foutgelopen was?
Weet dan: het is nooit te laat om zachter te worden voor jezelf.
En het is nooit fout om te verlangen naar liefde die écht blijft.
0 Comments