Bizar hoe iets zo hard in je gedachten kan blijven hangen.
Hoe beelden en klanken die niet van jou zijn, tóch door je heen snijden.
De foto’s, de filmpjes… ze gaan door merg en been.
Elf dagen eerder stond hij daar nog, vol geluk, hand in hand met zijn grote liefde.
Zijn ogen glinsterend, haar jurk stralend wit.
Hun belofte galmde door de kerk, met woorden van eeuwige trouw.
En dan, veertien dagen later,
diezelfde kerk…
maar dit keer gevuld met stilte, tranen en afscheid.
Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hen. Aan Diogo en zijn gezin.
Aan de liefde die zij samen deelden — een liefde waar velen van dromen.
Een liefde die al bloeide vanaf hun tienerjaren, die groeide in trouw, overvloed en geluk.
En toch werd dat leven, die toekomst, in één oogwenk en veel te vroeg weggehaald.
En niet alleen hij, maar ook zijn broer.
Twee ouders die op één dag hun beide zonen verliezen.
Hun enige kinderen.
Een verlies waarvoor geen woorden bestaan.
Een hart dat nooit meer volledig zal worden.
Want hoe leef je verder met lege armen, als je wereld in één seconde instort?
Dat raakt mij diep.
Niet alleen omdat het nieuws van Diogo me raakte,
maar omdat het verhaal van hen mij iets vertelt over de kracht van liefde en rouw,
en hoe ze geen grenzen kennen.
Hoe iemand die je niet kent zo dichtbij kan zijn.
Overal verschijnen nu filmpjes, foto’s, herinneringen aan die mooie tijd.
Voor zijn vrouw en gezin moet het verschrikkelijk zijn —
telkens weer geconfronteerd worden met wat er niet meer is.
Ik herken dat,
want ook ik heb het meegemaakt:
ik kon lange tijd geen foto’s van mijn dochter aankijken,
omdat het nog meer pijn deed.
Pijn om te zien wat er fysiek niet meer is.
Maar toch blijft die liefde stromen.
Want rouw is niets anders dan liefde die een weg zoekt naar wat fysiek weg is.
Het is het hart dat weigert te zwijgen, ook al is de stem verstomd.
En die liefde reikt verder dan het tastbare.
Het gaat niet alleen over wat hier is en wat is gegaan,
maar over wat blijft bestaan — in herinneringen, in harten, in zielen.
Ik geloof dat zulke levens, zo intens en zo kort, niet zomaar toevallig zijn.
Dat ze op zielsniveau zijn gekozen.
Dat Diogo’s ziel deze tijd hier bewust koos,
ook al begrijp ik als mens het onrecht en het verdriet daar niet bij.
De eerste fase van rouw is rauw, hard, pijnlijk.
Het overleven in een waas van verdriet.
Daarna komt die tweede laag: de woede, het onbegrip,
het verlangen om het onmogelijke te begrijpen.
“Waarom heb je ons in de steek gelaten? Waarom die risico’s?”
Het is het menselijke hart dat schreeuwt in liefde en pijn.
Toch is het diezelfde liefde die ook de kracht geeft om te blijven dragen,
te blijven voelen, te blijven herinneren.
En ja, zulke dingen gebeuren elke dag.
Niet alleen bij mensen met een bekend gezicht of een voetbalcarrière.
Er zijn zoveel stille verhalen,
waar geen camera op gericht staat,
maar waar het verdriet net zo diep snijdt.
Die mensen verdienen evenveel ruimte, troost en erkenning.
Want rouw kent geen status.
En liefde is altijd universeel.
Laat dit bekende verhaal ons wakker schudden.
Laat het ons eraan herinneren hoe snel het kan keren.
Hoe alles wat zeker lijkt, in één moment kan kantelen.
En hoe belangrijk het is om liefde niet uit te stellen.
Om te koesteren wat we hebben, nu, vandaag.
Misschien is dat de diepste troost in het midden van verlies:
dat liefde blijft stromen,
zelfs als het lichaam weg is.
En in die stroming mogen wij elkaar vasthouden,
voelen en herinneren.
❤️
Dat is geen eis. Dat is zelfrespect.
Er zijn periodes in mijn leven geweest waarin ik mezelf niet begreep.
Waarin ik uitviel tegen mensen van wie ik hield, impulsief reageerde, kortaf was — en het achteraf niet kon verklaren.
Dan kwam het schuldgevoel. De zelfverwijten.
De overtuiging: “Ik moet harder mijn best doen. Rustiger blijven. Gewoon normaal doen.”
In mijn vorige relatie werd dit patroon pijnlijk zichtbaar.
Wat ik zelf niet begreep, kon hij al helemaal niet plaatsen.
Op momenten dat ik het moeilijk had, wanneer ik overprikkeld raakte of vastzat in mijn emoties, trok hij zich terug.
Hij zei op een bepaald moment:
“Dit is een afbreuk van mijn liefde voor jou.”
En op dat moment voelde ik dat het einde nabij was..
En ik weet nog hoe hard die woorden binnenkwamen.
Alsof mijn hele zijn werd gereduceerd tot die momenten waarop ik het even niet aankon.
Alsof ik, net op de momenten waarop ik liefde het hardst nodig had, er geen recht meer op had.
Pas later kwam het inzicht.
De ontdekking van mijn ADHD.
En daarmee: een waterval aan herkenning, verdriet, opluchting, mildheid.
Plots begreep ik waarom ik zo vaak overweldigd raakte.
Waarom mijn hoofd soms overliep, waarom mijn zenuwstelsel altijd ‘aan’ stond.
Waarom ik controle zocht in kleine dingen, waarom ik soms scherp reageerde uit onmacht —
niet uit onwil.
Het was alsof ik eindelijk mezelf begon te begrijpen,
voor het eerst in mijn leven écht begon te zien waar ik al die tijd had geworsteld zonder woorden.
Ik kijk nu terug met mildheid.
Naar mezelf.
En ook naar hem.
We deden allebei wat we konden, met wat we wisten op dat moment.
Maar ik besef nu ook:
liefde mag niet afhangen van perfectie.
Liefde mag niet verdwijnen wanneer iemand worstelt.
Liefde is blijven.
Liefde is zien.
Liefde is samen door de storm kunnen, zonder meteen te oordelen of weg te lopen.
De voorbije anderhalf jaar heb ik bewust geen nieuwe relatie aangegaan.
Wel ben ik af en toe op een datingsite geweest, op zoek naar verbinding, maar telkens voelde het niet kloppend.
Het voelde alsof ik mezelf nog niet helemaal had teruggevonden, alsof ik eerst ruimte moest maken voor mezelf, voor mijn verhaal, voor mijn heling.
Niet omdat ik niet verlangde naar liefde, maar omdat ik wilde verbinden vanuit heelheid, niet vanuit leegte.
Ik wilde alles wat was gebeurd een plek geven.
Eerlijk kijken.
Verwerken.
Ademruimte creëren.
Niet om mezelf te verbeteren,
maar om mezelf te begrijpen.
Zodat ik niet vanuit gemis verbind,
maar vanuit heelheid.
En nu…
voel ik hoe mijn hart stilletjes terug open gaat.
Voor liefde die zacht is.
Die écht is.
Die niet enkel bij me blijft als ik straal,
maar ook als ik worstel.
Want wat ik vroeger zag als een tekort in mezelf,
zie ik nu als een deel van mijn kracht.
Een kracht die nog zachtheid leert,
maar niet langer hoeft te vechten.
Ik wil iemand die van mij houdt —
niet alleen als ik straal, maar ook als ik worstel.
Dat is geen eis.
Dat is zelfrespect.
En ik geef het voortaan eerst aan mezelf.
⸻
🌀 Heb jij dit ook ooit gevoeld?
Dat net op je kwetsbaarste momenten de liefde je ontglipte?
Of dat je jezelf pas echt begon te begrijpen toen het al foutgelopen was?
Weet dan: het is nooit te laat om zachter te worden voor jezelf.
En het is nooit fout om te verlangen naar liefde die écht blijft.
Lange tijd dacht ik dat mijn geluk verbonden was aan het geluk van anderen. Dat als de mensen om mij heen zich goed voelden, ik me ook goed zou voelen. Misschien herken je dat. Je probeert het iedereen naar de zin te maken, je buigt, je plooit, je cijfert jezelf weg… omdat je denkt dat het zo hoort. Omdat je misschien bang bent om afgewezen te worden als je voor jezelf kiest.
Maar weet je wat ik leerde?
Het werkt niet.
Want wat er dan gebeurt, is dat je jezelf verliest. Je raakt verwijderd van je eigen kern. Je voelt je leeg, uitgeput. Je merkt dat je grenzen steeds vager worden, dat je je verliest in de behoeften van anderen.
Tot ik op een dag deze woorden las:
“Het is niet jouw taak om anderen gelukkig te maken. Jouw taak is om jezelf in balans te houden.”
Die zin kwam binnen. Keihard. Maar precies op het juiste moment. Want het bracht me terug bij wat ik ergens diep vanbinnen allang wist: als ik niet voor mezelf kies, heeft niemand daar iets aan. Mijn kinderen niet. Mijn vrienden niet. Niemand.
Als mama wil ik natuurlijk niets liever dan dat mijn dochters gelukkig zijn. Maar het enige wat ik écht kan doen, is zelf gelukkig zijn. Dat is het ingrediënt dat ik hen kan geven. Want ook al ben ik hun mama, ik heb niet het vermogen om ze gelukkig te maken. Wat ik bovenal kan doen, is het voorbeeld geven. Door te kiezen voor mijn eigen geluk en balans, laat ik hen zien dat ze dat ook voor zichzelf mogen doen.
Geluk is een innerlijk werk.
En weet je wat het mooie is? Wanneer jij de keuze maakt om voor jezelf te zorgen, om in balans te blijven — zelfs als dat betekent dat je soms ‘nee’ moet zeggen of mensen teleurstelt — dan ontstaat er een ander soort energie om je heen. Eerlijk, zuiver, krachtig.
Dan worden de mensen om je heen niet gelukkig door jou, maar met jou.
Het verschil? Het eerste kost je energie. Het tweede geeft energie.
Ik heb het echt moeten leren. Zeker als gevoelig mens, als vrouw, als moeder, als iemand die jarenlang haar eigen behoeften onderaan het lijstje zette. Maar het leven bracht me steeds opnieuw terug naar deze les:
Kies jezelf. Niet tegen de ander, maar vóór jezelf.
Want jouw balans is het fundament voor alles wat je in je leven wilt bouwen. Liefde. Vriendschappen. Werk. Dromen. Alles begint bij hoe jij je voelt.
Dus vanaf nu mag je die druk loslaten. Jij hoeft het geluk van een ander niet te dragen.
Het enige wat jij hoeft te doen, is elke dag opnieuw jezelf afvragen:
Wat heb ík nu nodig?
En vanuit daar handelen. Mild. Krachtig. In balans.
Dat is niet egoïstisch. Dat is liefde.
—
Mooie reminder voor vandaag:
✨ Het is niet jouw taak om anderen gelukkig te maken. Jouw taak is om jezelf in balans te houden. ✨
✨✨✨
Op weg naar mezelf, naar verbinding, naar het leven dat écht bij me past.
Soms weet je het gewoon: het is tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Vandaag schrijf ik mijn 100ste blog. En eerlijk? Pas nu voelt het alsof alles samenvalt.
100 blogs lang schreef ik over mijn zoektocht met ADHD, over breuken en verlies, over helen en weer opstaan. Over het gevoel anders te zijn zonder precies te weten waarom.
Over hoe het voelt om onzichtbaar te worstelen, en hoe bevrijdend het is wanneer je eindelijk woorden kunt geven aan wat je al je hele leven voelde.
Schrijven hielp me. Het gaf lucht aan de wirwar in mijn hoofd, het bracht helderheid in de chaos.
Maar ergens voelde ik: dit mag niet op papier blijven.
Het mag niet langer een stille zoektocht zijn. Want ik weet inmiddels dat ik niet de enige ben.
Steeds meer vrouwen herkennen zich in mijn verhalen. In het gevoel van zoekende zijn, van alles voelen en toch niet goed weten hoe het te dragen.
In de kracht die ergens diep verscholen zit, maar soms zo moeilijk bereikbaar lijkt.
En precies daarom is het tijd voor iets nieuws. Voor verbinding.
Want helen doe je niet alleen.
Echt helen doe je wanneer je gezien wordt. Wanneer je je niet meer hoeft te verstoppen achter “ik ben te veel”, “ik ben te chaotisch”, “waarom krijg ik dit niet geregeld zoals anderen dat lijken te doen?”
Verbonden zijn betekent: mogen ademen zoals je bent.
Het betekent thuiskomen. Niet alleen bij jezelf, maar ook bij anderen die zacht zeggen: “Ik zie je. Echt.”
Daarom start ik nu met mijn allereerste vrouwencirkel.
Een plek voor vrouwen die zichzelf willen ontdekken, die hun kracht én kwetsbaarheid willen omarmen.
Of je nu leeft met ADHD of niet: als jij je herkent in die zoektocht, ben je welkom.
Als jij voelt: ik wil groeien, ik wil delen, ik wil helen, dan is deze plek voor jou.
Deze foto van mezelf, wandelend naar het strand, symboliseert precies waar ik nu sta: op weg.
Niet langer alleen.
Op weg naar verbinding.
Op weg naar het leven dat écht klopt.
Na honderd blogs voel ik het in alles: dit is het moment om niet alleen meer te schrijven, maar samen te gaan delen.
Samen creëren we een veilige ruimte, waarin het niet gaat om perfectie, maar om echtheid.
Waar het chaos mag zijn én helder. Moeilijk én mooi.
Waar je jezelf weer mag herinneren.
Binnenkort deel ik de datum en locatie van de eerste vrouwencirkel.
Heb je interesse? Voel je dat dit resoneert? Stuur me gerust een bericht. Je bent welkom.
Want weet je?
We hoeven het niet alleen te doen. Echt niet.
✨✨✨
“Verbinding is niet alleen het ontmoeten van elkaar, maar het zien en erkennen van elkaars volledige verhaal.”
– Brené Brown
✨✨✨
Op weg. Naar mezelf. Naar verbinding. Naar het leven dat écht past.
En nu, 100 blogs verder, klopt het pas echt.
“You’ll never have to negotiate your way into a heart that wants you there.”
Je hoeft nooit te onderhandelen om een plek te krijgen in een hart dat jou écht wil.
Toen ik deze woorden las, voelde ik meteen: dit is het. Zo treffend. Alsof iemand verwoordde wat ik diep vanbinnen al wist, maar waar ik soms nog aan twijfelde.
Ik heb lang gedacht dat ik dingen anders had moeten doen. Dat als ik bepaalde dingen eerder had ingezien — zoals het feit dat ik ADHD heb — mijn relaties misschien anders waren gelopen. Minder strijd, minder onzekerheid, minder innerlijke onrust.
Maar hoe vaker ik erop terugkijk, hoe duidelijker het wordt: niets van dit alles houdt de ware van mij weg. Want de ware liefde vraagt niet om een aangepaste versie van jezelf. Geen masker, geen halve waarheid, geen concessies op je eigen kern.
De ware neemt je aan zoals je bent. Met alle mooie kanten, maar ook met de stukken waar jij zelf soms nog tegenaan loopt. Juist díe stukken maken je menselijk. Juist díe stukken maken jou volledig.
Degene die afvielen, waren niet voor niets niet bestemd voor mij. Ik geloof oprecht dat alles in het leven met een reden gebeurt. Dat mensen op je pad komen om je iets te leren — en soms ook om je te laten zien wat géén liefde is. Zodat je steeds helderder voelt wat liefde wél is.
En ik weet nu: liefde is niet zoeken, niet vechten, niet jezelf kleiner maken om ergens in te passen. Liefde is gevonden worden, op het moment dat jij zo stevig staat in jezelf dat je niet meer bereid bent om te settelen voor minder dan je waard bent.
Ik geloof dat de juiste ontmoeting vanzelf komt, op het juiste moment, met de juiste energie. Niet als ik perfect ben. Niet als ik ‘alles op orde heb’. Maar wanneer ik mezelf écht durf te zijn. Dan wordt het geen gevecht meer, maar een thuiskomen.
💫 Want echte liefde wil niet dat jij jezelf verandert. Echte liefde verandert mee mét jou.
Dat is het verschil. De ware groeit met je mee. Niet alleen in de mooie momenten, maar ook in de dagen waarop je twijfelt, struikelt, of je even niet sterk voelt. Dan is hij daar. Niet om je te fixen, maar om naast je te staan.
Het vraagt vertrouwen. Vertrouwen dat je niets hoeft te forceren. Vertrouwen dat wie echt bij jou hoort, jou zal herkennen. Zonder twijfel, zonder spelletjes, zonder onderhandelingen.
En weet je? Het begint bij jezelf.
Hoe meer jij jezelf omarmt — ook de delen die je jarenlang verborgen hebt gehouden — hoe meer je mensen zult aantrekken die precies dat in jou waarderen. Liefde begint vanbinnen. Wat je in jezelf herkent en eert, zal zich ook buiten jou laten zien.
✨ Mijn uitnodiging aan jou:
Sta jezelf toe om niets minder dan echte liefde te ontvangen. Niet de liefde die je moet verdienen, maar de liefde die je mag ontvangen, gewoon omdat jij jij bent.
