Vroeger dacht ik, net als zovelen, dat de dood het einde was.
Een groot zwart gat. Een afscheid zonder weerzien.
En het verlies van mijn dochter voelde als een verscheurend gemis, iets wat ik misschien nooit écht zou kunnen dragen.
Totdat ik begon te kijken met andere ogen.
Totdat ik begon te voelen met mijn ziel.
Vlak na haar overlijden schreef ik een brief die werd voorgelezen op haar afscheid.
Ik schreef intuïtief, zonder erbij na te denken.
En ik eindigde die brief met de woorden:
“Ik zeg geen vaarwel, maar tot ziens.”
Pas veel later las ik het boek Zielsgelukkig, en op het moment dat ik de woorden daarin las, voelde ik diep vanbinnen: dit is hoe het voor mij klopt.
Alsof mijn ziel het me al die tijd al influisterde.
Het hoofd kwam er pas later achter, maar mijn hart wist het al.
Voor mij is dat precies hoe het werkt: je ziel weet het vaak al.
Soms kun je het nog niet verklaren. Soms voelt het zelfs onlogisch.
Maar als het binnenin stil en rustig wordt bij een bepaalde waarheid, dan klopt het voor jou.
Ik geloof dat zielen kiezen wanneer ze overgaan.
Dat het niet gaat over straf, toeval of schuld.
Dat het op zielsniveau klopt, ook al breekt het mijn moederhart soms nog steeds.
Voor velen klinkt dat misschien onlogisch. En dat mag.
Ik zal mijn waarheid nooit opleggen aan een ander.
Maar ik deel haar, omdat het voor mij het verschil maakte tussen verpletterd worden door verdriet of kunnen ademen mét verdriet.
Want anders kijken naar de dood maakte mijn liefde voor mijn dochter niet minder.
Mijn liefde voor haar werd juist groter. Dieper. Vrijer.
Het gaf me rust.
Het gaf me vertrouwen.
Niet dat ik haar verlies ooit goed vond, maar ik begon te voelen dat liefde niet stopt.
Dat verbinding niet stopt.
Dat energie blijft stromen, ook al zie ik haar niet meer in fysieke vorm.
En het mooiste is: ik voel haar vaak dichterbij dan ooit.
In zachte briesjes.
In kleine tekens.
In woorden die ineens in me opkomen.
En vooral: in het leven dat ik nu voluit leef.
Ik weet dat ik haar geen groter eerbewijs kan geven dan te leven zoals zij het me zou gunnen: vol liefde, vol kracht, vol vertrouwen.
Dus ja, anders naar de dood kijken heeft mijn rouw lichter gemaakt.
Niet omdat het minder pijn doet.
Maar omdat ik weet dat de liefde nooit doodgaat.
Liefde blijft. Altijd.
Voor mij is de dood geen einde.
Het is een overgang.
En de verbinding? Die is voor altijd.
Geen vaarwel. Maar tot ziens.
0 Comments