Wie kent hem niet? Ryan Gosling in The Notebook…
Die zwoele blik, het verlangen, de grote gebaren. Een film waarin je bijna zou vergeten dat het leven er in werkelijkheid vaak wat minder filmisch uitziet.
Toen ik deze foto liet maken in Madame Tussauds voelde ik weer even die puberkriebel van vroeger.
De fantasie. De droom. Het sprookje.
En eerlijk? Vroeger geloofde ik daar ook echt in. Dat liefde zo zou moeten voelen. Dat iemand je gelukkig moest maken. Dat het vanzelf zou gaan. Dat het altijd vuurwerk zou zijn.
Maar nu weet ik: liefde is geen film.
Liefde is een werkwoord.
Liefde is:
In goede én kwade dagen.
Niet alleen de fijne avonden onder een sterrenhemel, maar ook de momenten waarop je met jezelf geconfronteerd wordt.
Want een partner is niet alleen je lief, maar ook je spiegel.
Ze spiegelen ons de stukken die nog gezien mogen worden.
En ja, dat kan schuren.
Ik zag het vroeger niet, maar het is pas sinds ik het afgelopen 1,5 jaar écht voor mezelf koos, dat ik deze patronen kon doorzien. Door de rust in mezelf te vinden, leerde ik liefde met andere ogen bekijken.
Liefde is geen zoektocht naar ‘de ander’, het is een reis naar jezelf.
En ja — ik blijf The Notebook geweldig vinden.
Ik hou van romantiek, van films die ons doen wegdromen. Maar ik weet nu ook: de mooiste relatie is die waarin je samen kunt groeien. Waarin je elkaars spiegels durft te zijn. En waarin liefde niet alleen een gevoel is, maar ook een keuze. Elke dag opnieuw.
✨ Liefde is niet perfect. Maar het kan wel écht zijn.
Welke film heeft jou ooit een ideaalbeeld gegeven van liefde? En hoe kijk jij daar nu naar?
0 Comments