Iedereen kent wel van die dagen waarop alles samenvalt, waarop je het gevoel hebt dat de klok tegen je werkt. Je hebt je handen vol met alles wat er gedaan moet worden: de was die je aankijkt, de stofzuiger die je bijna hoort roepen, de boodschappen die je echt niet kunt uitstellen voor de komende week. En dan is daar altijd wel de vraag: wat gaan we eten? Elke dag lijkt het wel opnieuw een uitdaging om deze simpele, maar essentiële dingen te plannen. Daarbovenop is er altijd wel iets wat je moet afhandelen, zoals berichtjes die wachten op een antwoord, mijn online programma’s die op hun afwerking wachten, of de voorbereiding voor de inspirerende avonden die in het verschiet liggen, het inplannen van uitstapjes, de auto die een wasbeurt nodig heeft, de vensters die door het zonlicht duidelijk maken dat ze smeken om gelapt te worden, dat cadeautje voor een vriendin dat nog moet ingepakt worden, de verwelkte bloemen die je nu echt wel mag wegsmijten, en ga zo maar even door..😂
Wanneer alles zich opstapelt, merk ik bij mezelf dat ik gemakkelijk in de stress schiet. Wat moet ik nu eerst doen? Hoe ga ik alles in godsnaam voor elkaar krijgen? En in die momenten besef ik dat het zo belangrijk is om even gas terug te nemen. Even stil te staan bij alles wat er speelt en mezelf niet te laten meeslepen door de waan van de dag.
Naast alles wat er speelt in mijn leven, is er ook het schoolwerk van mijn dochters. Vooral mijn jongste heeft vaak extra aandacht nodig, en ik wil haar zo goed mogelijk helpen. Het blijft een uitdaging om dit in te calculeren in mijn dagelijkse routine, want het vergt veel van me. Maar ik wil het zo graag, mijn meisjes alles geven wat ze nodig hebben. Toch weet ik soms niet waar mijn hoofd staat. Als mama zijnde wil je het allemaal perfect doen, maar ik merk steeds vaker dat dat een onmogelijke opgave blijkt te zijn. En als mijn ADHD me op zulke momenten overneemt, is het vaak een chaos in mijn hoofd.
Als alleenstaande mama is dit soms extra heavy. Je hebt niemand om even in te schakelen als je het gevoel hebt dat alles tegelijk moet gebeuren. Het is een constante balans zoeken, en daarbij komt de druk om het allemaal goed te doen voor je kinderen. Soms voelt het alsof ik niet genoeg handen of uren in de dag heb. Maar juist in die momenten besef ik dat ik de ruimte moet nemen om mezelf niet te verliezen in het perfecte plaatje van moederschap. Het is oké om het niet altijd goed te doen, het is oké om hulp te vragen wanneer het nodig is, en het is oké om fouten te maken.
Op zulke momenten besef ik dat ik balans moet zoeken. Balans tussen geven en nemen. Tussen mijn verlangen om alles voor mijn dochters te doen en mijn behoefte om ook voor mezelf te zorgen. Het is een constant zoeken naar evenwicht, en soms valt dat niet mee. Maar ik weet dat dit de weg is die ik moet volgen. Door het op mijn manier te doen, door ruimte te maken voor de chaos en ook te leren hoe ik mijn eigen grenzen kan respecteren, kan ik met meer liefde en geduld voor mijn meisjes zijn.
Ik pak dan mijn memo-bordje erbij, schrijf alles op wat ik wil doen, en zet het uit mijn hoofd. Alles wat ik wil bereiken krijgt een plekje op mijn memo-bordje, en dat geeft rust. Want als alles uit je hoofd is, kun je weer echt bij jezelf komen. Je creëert ruimte om na te denken, om in je eigen energie te zijn, in plaats van vast te zitten in de stroom van taken en verplichtingen.
Dat is voor mij het moment om even mijn blik naar de zon te richten en de schaduw achter me te laten. Wanneer ik me focus op wat ik wél wil doen, in plaats van me te verliezen in alles wat er moet, ontstaat er ruimte voor rust. Ik besef dan dat ik niet alles in één keer hoef te doen. Het is in die momenten van rust, dat de inspiratie echt kan stromen. Het is dan dat je weer in balans komt en de energie krijgt om stap voor stap alles aan te pakken.
Het is niet altijd makkelijk, die balans vinden, maar juist het bewust kiezen om naar de zon te kijken – om te focussen op wat er goed gaat, op wat er wél is – kan wonderen doen. In plaats van je druk te maken over de schaduwen die je niet kunt vermijden, leer je hoe je jezelf kunt omarmen in alle chaos.
Want in de eenvoud van het moment, in de stilte die volgt, kan je het meeste groeien. We hoeven niet alles in één keer te doen, we mogen de tijd nemen, onszelf toestaan om in het moment te zijn, en vanuit die plek van innerlijke rust verder te groeien.
0 Comments