Soms denken we dat we het zwaarste al hebben doorstaan, dat de diepste dalen achter ons liggen. Dat dacht ik ook, zeker toen ik bijna 15 jaar geleden het grootste verlies in mijn leven ervoer: het verlies van mijn dochter. Die pijn was zo intens, zo allesomvattend, dat het leek alsof ik erin zou verdrinken. En toch bleef ik mezelf vertellen dat ik dit zou overleven. Ik móést wel.
Dat was mijn belofte aan haar, en die wilde ik niet verbreken. Die woorden waren mijn houvast, keer op keer.
Toen ook mijn relatie met de papa van mijn dochters stukliep, vond ik ergens diep vanbinnen de kracht om ook weer door te gaan. Ik vocht, bleef volhouden, bleef proberen om opnieuw mijn weg te vinden, voor mijn kinderen en voor mezelf. Dat ging gepaard met vallen en opstaan. Het leren wennen aan de afgescheidenheid die het co-ouderschap met zich meebracht. Terug een weg zoeken en leren genieten in de week als ik alleen was. Je leert dat wel, dat alleen zijn.
"Na wat dates leerde ik 4,5 jaar geleden iemand kennen die me deed opleven. Iemand die mijn wereld weer wat lichter maakte, waar ik die warmte en aandacht voelde. Maar 12 maanden geleden eindigde die relatie van 3,5 jaar.
Hij zei dat hij er niet meer in geloofde. De pijn was intens; het voelde alsof de wereld onder me vandaan werd getrokken. 'Ik kan je nog niet loslaten,' fluisterde ik, wanhopig op zoek naar een sprankje hoop. Waarop hij zei: 'Waarom zeg je 'nog niet'?'
Die woorden raakten me dieper dan ik op dat moment besefte. Het was alsof ze een sluier wegtrokken en iets blootlegden dat ik tot dan toe had weggedrukt. Ik besef nu dat ik onbewust naar een invulling zocht die ik zelf diende toe te passen. De verbinding met mezelf was de sleutel die ik al die tijd miste. Zijn opmerking, dat mijn tranen voor het eerst toonden hoe graag ik hem eigenlijk zag, schokte me. Hoe had ik dat niet eerder laten zien? Het was duidelijk dat er iets in mij was getriggerd, dat de diepe pijn van mijn verlies mij jarenlang had belemmerd om mezelf volledig te vinden."
Wat me echter ook nog bijblijft, is een moment anderhalve maand voor de breuk. Hij keek me meerdere keren recht aan, met een serieuze blik, en vroeg: "Zie je mij wel graag? Zie je mij wel écht graag?" Die vraag overdonderde me. Ik stamelde "Ja, natuurlijk," omdat dat het logische antwoord leek. Maar zelfs op dat moment voelde het alsof er iets niet helemaal klopte, alsof er iets diepers aan de hand was dat ik nog niet volledig kon begrijpen.
Zo zei hij na eén van onze laatste discussies; Dit is een afbreuk van mijn liefde voor jou." Die woorden sneedden diep. Hoorde ik dat goed? Was mijn onvermogen om mezelf uit te drukken echt iets wat zijn liefde had aangetast? De pijn van die gedachte sloeg in als een bom. Tegelijkertijd was ik woedend op mezelf. Waarom kon ik hem niet duidelijk maken wat er in mijn hoofd omging? Waarom voelde het alsof alles wat ik probeerde te zeggen verkeerd werd begrepen?
Nu, terugkijkend op die ingrijpende uitspraak, de ruzie, zo intens en hevig, bleek voor hem de druppel te zijn die de emmer deed overlopen. Ja, ik wist dat ik soms heftig reageerde. Maar nu zie ik dat die hevigheid voortkwam uit mijn ADD, een aspect van mezelf dat ik toen nog niet volledig begreep. Ik voelde me niet gehoord, niet begrepen, en dat voedde mijn emotionele reacties. Dat inzicht verzacht mijn oordeel over mezelf, maar ik wil het niet gebruiken als een excuus. Het is simpelweg een verklaring.
Zijn woorden deden pijn, maar ze brachten me ook tot een belangrijk inzicht: onze reacties, ons gedrag, ze komen voort uit diepere lagen van onszelf. En als we die lagen niet begrijpen, raken we verstrikt in patronen die ons en anderen schade kunnen toebrengen. Nu weet ik dat ik in die momenten niet alleen vocht tegen hem, maar vooral tegen de onzichtbare worsteling in mezelf.
Pas toen ik het besef van ADD kreeg – op 46-jarige leeftijd – vielen de puzzelstukjes op hun plek. Door de spiegeling van mijn dochter begon ik te begrijpen wat er al die tijd onder de oppervlakte speelde. Mijn ADD had me jarenlang tegengehouden om mijn emoties volledig te voelen en te uiten. Ik zat in een constante overlevingsmodus, altijd zoekend naar focus en balans, zonder te weten wat me blokkeerde. Die vragen die hij stelde, raakten niet alleen onze relatie, maar wezen op iets groters binnenin mij, iets wat ik toen nog niet volledig kon begrijpen.
Met dit besef kwam een gevoel van opluchting, maar ook van verdriet. Hoe had ik zoveel jaren doorgebracht zonder te begrijpen wat zo'n grote rol speelde in mijn leven? Hoe vaak had ik automatisch gereageerd, zoals toen met "ja, natuurlijk," terwijl er onder het oppervlak een diepere strijd woedde die ik niet kon benoemen? Nu begrijp ik dat mijn ADD me belemmerde om volledig aanwezig te zijn in mijn emoties en relaties. Niet omdat ik niet om hem gaf, maar omdat ik worstelde met iets wat ik niet kende – een onzichtbare tegenstander die mijn ware gevoelens en reacties blokkeerde.
De waarde van kwetsuren en inzichten. Maar nu zie ik dat niets en niemand zonder reden ons leven binnenkomt. Elk mens, elke gebeurtenis – hoe pijnlijk ook – draagt een boodschap in zich. Soms is die boodschap confronterend, soms voelt ze oneerlijk, maar in elke ervaring schuilt een les. En als we die lessen niet leren, blijven ze zich herhalen. Het leven geeft ons telkens opnieuw de kans om te groeien.
Voor mij is de boodschap nu glashelder. Het ontdekken van mijn ADD heeft me doen inzien waarom ik jarenlang vastzat in oude patronen. Dit is het moment waarop ik écht voor mezelf moet kiezen, met een nieuw begrip van wie ik ben en hoe mijn brein werkt. Al die gebeurtenissen, hoe zwaar ook, hebben me geleid naar dit inzicht. Nu is het tijd om mijn pad te bewandelen, niet langer in overlevingsmodus, maar in volle verbinding met mezelf en mijn werkelijkheid.
Dit is mijn kans om te groeien, niet alleen door het leven te overleven, maar door het écht te ervaren. Dat zal met vallen en opstaan gaan, zoals het altijd heeft gedaan. Maar nu weet ik dat de antwoorden vaak liggen in de diepten van onze kwetsuren, én in het begrijpen van hoe onze geest werkt. Dat is waar de echte groei begint.
Ik omarm deze reis met een nieuw inzicht in mezelf. Want nu, met de kennis van mijn ADD, vallen de puzzelstukjes eindelijk in elkaar. Dit is mijn tijd om volledig te leven. Zoals The Common Linnets zo mooi zongen: er komt altijd een kalmte na de storm, en dat is precies waar ik nu naartoe werk.. 🌊
0 Comments