Een schilderij dat mijn hart raakte
Toen ik het schilderij van mijn jongste dochter zag, voelde ik meteen een golf van emotie. Het raakte me op een manier die ik niet meteen kon uitleggen. Het spel tussen licht en donker, de zon en de maan, het contrast en de balans, het voelde alsof ze een stukje van haar binnenwereld op het doek had vastgelegd. Maar ook alsof ze, zonder het te weten, mijn eigen reis had verbeeld.
Dit schilderij gaf me meteen een inzicht: licht en donker hebben elkaar nodig. Ze bestaan niet zonder elkaar. En in dat evenwicht schuilt kracht en schoonheid. Het deed me nadenken over mijn eigen leven en de weg die ik heb afgelegd.
Wat eerst donker leek, zoals de ontdekking van ADD bij mijn dochter en mezelf, bracht uiteindelijk licht. In het begin voelde het zwaar, alsof alles wat ik over mezelf dacht ineens op losse schroeven stond. Het bracht angst en onzekerheid, maar nu zie ik het vooral als een cadeau. Ik begrijp mezelf beter, ik voel me eindelijk thuis in wie ik ben. En ik kan mijn dochter ondersteunen op manieren die ik zelf niet heb gekend. Dat is verlichtend en verbindend tegelijk.
Net zoals dit schilderij toont: de donkerte van de nacht onthult de sterren, en de zon brengt warmte na een koude nacht.
Van last naar kracht
De ontdekking van ADD was een serieuze binnenkomer. Het voelde in eerste instantie alsof het me brak. Maar juist in dat breken vond ik groei. Het dwong me om mijn patronen te doorbreken en anders naar mezelf en mijn leven te kijken. Het maakte me bewust van hoe ik nu, voor mijn dochter, kan zijn wat ik zelf zo hard nodig had.
Er is geen verwijt naar het verleden, naar mijn ouders. Zij deden alles wat zij konden. Maar nu heb ik de kans om mijn dochter een ander pad te laten bewandelen. Om haar te laten voelen dat ze helemaal goed is zoals ze is. Ik leer haar dat er niets mis is met wie we zijn, dat we juist kracht halen uit wat ons uniek maakt.
Dit schilderij herinnert me eraan hoe belangrijk balans is, niet alleen in de natuur, maar ook in ons leven. Licht en donker, vallen en opstaan, comfort en groei. Net zoals mijn breuk van vorig jaar: een ervaring die ik nooit bewust had gekozen, maar die me uit mijn comfortzone duwde en me liet groeien. Het bracht me op een pad dat ik anders nooit had bewandeld.
Het donker bracht me uiteindelijk dichter bij mijn eigen licht. En nu geniet ik dubbel zo hard van de weg die ik afleg, in plaats van alleen gefocust te zijn op het doel.
Een geschenk dat raakt
Mijn dochter liet me met dit schilderij zien hoe krachtig het is om te creëren. Het maakte iets in mij wakker. Het herinnerde me eraan dat zelfs de donkerste momenten een betekenis kunnen hebben. Dat in contrast juist schoonheid schuilt. En dat we, door te omarmen wie we zijn, met al onze unieke eigenschappen, met al ons licht en donker, kunnen stralen.
0 Comments