Soms lees je een tekst die je tot in je kern raakt. Zo eentje waarbij je voelt: dit ben ik. Toen ik deze woorden las, wist ik: dit is het verhaal van zóveel vrouwen. Het is ook mijn verhaal.
“Je kunt nooit een vrouw breken die schoonheid vindt in alles, zelfs in pijn.
Een vrouw die haar wonden omzet in wijsheid, haar gevechten in kracht en haar breekpunten in een nieuw evenwicht.”
Want als ik terugkijk op mijn leven, zie ik niet alleen de pijn, ik zie vooral hoe die pijn mij heeft gevormd.
Het verlies van mijn dochter… Er zijn geen woorden die echt recht doen aan dat gemis. Het veranderde alles. Het brak me open, niet kapot. Want ik heb gevoeld hoe groot de liefde kan zijn, zelfs als het leven zelf stopt.
Daarna volgde de relatiebreuk, toen mijn dochters nog klein waren. Opnieuw brak mijn hart. Niet alleen als vrouw, maar vooral als moeder. Want niets doet meer pijn dan je kinderen verdrietig zien. Maar precies daar vond ik mijn kracht: in het zorgen, in het blijven doorgaan, in het bouwen aan een toekomst waarvan ik niet wist hoe die eruit zou zien.
En dan… het terug openstellen voor de liefde. Met een klein hart, vol littekens. Want hoe doe je dat, weer durven voelen na alles wat is geweest? Toch deed ik het. Niet omdat ik geen angst meer had, maar omdat ik het waard ben. Omdat liefde altijd sterker is dan angst, zelfs als het soms weer misloopt.
En net op het moment dat ik dacht dat ik het allemaal wel had doorgewerkt, kwam de ontdekking van mijn ADHD. Het gaf zóveel puzzelstukjes. Dingen die ik altijd als zwak had gezien, bleken ineens gewoon een ander soort wiring in mijn hoofd. Geen gebreken, maar kenmerken. Iets waar ik inmiddels met zachtheid naar kijk.
Vallen. Opstaan. Weer vallen. Nog sterker opstaan.
En weet je wat ik onderweg ook leerde? Soms hoort bij die groei ook het loslaten van vriendschappen. Niet omdat ze fout waren, maar omdat ik veranderde. Omdat mijn energie veranderde. Omdat ik niet meer paste in wie ik ooit was. Vriendschappen die wegvielen, hoe pijnlijk soms ook. Maar het maakte ruimte. Ruimte voor nieuwe verbindingen. Voor vriendschappen die écht kloppen. Puur. Eerlijk. Voedend. Ook dát is groei.
Dat is het ritme van mijn leven geworden. Niet omdat ik zo stoer ben, maar omdat het leven me geleerd heeft dat ik niet te breken ben. Juist niet omdat ik alles perfect doe, maar omdat ik elke keer weer bereid ben om te leren, te voelen en door te groeien.
Van pijn naar kracht.
De kracht van vallen en opstaan.
En weet je wat? Die kracht zit ook in jou. Misschien voel je haar nu nog niet. Misschien voel je nu vooral het gewicht van alles wat zwaar is. Maar geloof me als ik zeg: in elke wond zit een wijsheid verstopt. In elk gevecht groeit een stukje kracht. En in elke breuk schuilt de kans op een nieuw begin.
Niet ondanks wat je meemaakt. Maar juist daardoor.
Vroeger dacht ik, net als zovelen, dat de dood het einde was.
Een groot zwart gat. Een afscheid zonder weerzien.
En het verlies van mijn dochter voelde als een verscheurend gemis, iets wat ik misschien nooit écht zou kunnen dragen.
Totdat ik begon te kijken met andere ogen.
Totdat ik begon te voelen met mijn ziel.
Vlak na haar overlijden schreef ik een brief die werd voorgelezen op haar afscheid.
Ik schreef intuïtief, zonder erbij na te denken.
En ik eindigde die brief met de woorden:
“Ik zeg geen vaarwel, maar tot ziens.”
Pas veel later las ik het boek Zielsgelukkig, en op het moment dat ik de woorden daarin las, voelde ik diep vanbinnen: dit is hoe het voor mij klopt.
Alsof mijn ziel het me al die tijd al influisterde.
Het hoofd kwam er pas later achter, maar mijn hart wist het al.
Voor mij is dat precies hoe het werkt: je ziel weet het vaak al.
Soms kun je het nog niet verklaren. Soms voelt het zelfs onlogisch.
Maar als het binnenin stil en rustig wordt bij een bepaalde waarheid, dan klopt het voor jou.
Ik geloof dat zielen kiezen wanneer ze overgaan.
Dat het niet gaat over straf, toeval of schuld.
Dat het op zielsniveau klopt, ook al breekt het mijn moederhart soms nog steeds.
Voor velen klinkt dat misschien onlogisch. En dat mag.
Ik zal mijn waarheid nooit opleggen aan een ander.
Maar ik deel haar, omdat het voor mij het verschil maakte tussen verpletterd worden door verdriet of kunnen ademen mét verdriet.
Want anders kijken naar de dood maakte mijn liefde voor mijn dochter niet minder.
Mijn liefde voor haar werd juist groter. Dieper. Vrijer.
Het gaf me rust.
Het gaf me vertrouwen.
Niet dat ik haar verlies ooit goed vond, maar ik begon te voelen dat liefde niet stopt.
Dat verbinding niet stopt.
Dat energie blijft stromen, ook al zie ik haar niet meer in fysieke vorm.
En het mooiste is: ik voel haar vaak dichterbij dan ooit.
In zachte briesjes.
In kleine tekens.
In woorden die ineens in me opkomen.
En vooral: in het leven dat ik nu voluit leef.
Ik weet dat ik haar geen groter eerbewijs kan geven dan te leven zoals zij het me zou gunnen: vol liefde, vol kracht, vol vertrouwen.
Dus ja, anders naar de dood kijken heeft mijn rouw lichter gemaakt.
Niet omdat het minder pijn doet.
Maar omdat ik weet dat de liefde nooit doodgaat.
Liefde blijft. Altijd.
Voor mij is de dood geen einde.
Het is een overgang.
En de verbinding? Die is voor altijd.
Geen vaarwel. Maar tot ziens.
Het was een namiddag fijn genieten in de zon, samen met één van mijn beste vriendinnen. We klonken op mijn nieuwe levensjaar, dat de volgende dag zou aanbreken.
Een mooi moment. Een slok. Een lach. En ineens dacht ik: Het leven is eigenlijk één grote cocktail.
En wat er in die cocktail zit? Dat bepaal je zelf.
Zuur of zoet. Pittig of zacht. Bitter of verfrissend.
Soms komt er ongevraagd een scheutje bitter bij. Soms juist een onverwachte zoete twist. We hebben het niet allemaal in de hand. Mensen komen en gaan, situaties dienen zich aan, er gebeuren dingen die je nooit had gekozen.
Maar… wat jij toevoegt, dat is aan jou.
En eerlijk?
Soms bleef ik onbewust hangen in die wrange smaak.
Steeds weer dezelfde gedachten, dezelfde pijn herkauwen. Tot ik me op een dag afvroeg: Help ik hier iemand mee verder?
Is dit het voorbeeld dat ik wil geven aan mijn dochters?
Het antwoord was helder: nee.
Begrijp me goed: het gaat er niet om dat je geen pijn mag voelen. Juist wél.
Voelen is nodig. Doorvoelen is helend. Maar erin blijven verdrinken? Daar schiet niemand iets mee op. Niet ik, niet mijn dochters, niet de toekomst die ik voor ogen heb.
Dus ben ik gaan bijsturen.
Gaan proeven: wat kan ik toevoegen om het dragelijker, lichter, liefdevoller te maken?
Elke dag opnieuw die keuze. Soms een klein scheutje mildheid, soms een flinke toef humor, soms gewoon stilte.
Het leven schenkt je niet zomaar een perfecte cocktail. Maar jij bent wél degene die blijft roeren, blijft proeven, blijft toevoegen.
En weet je?
Soms zit de kracht niet in het vermijden van het bittere, maar in het kiezen om het niet de hoofdrol te geven.
Voor mezelf. Voor mijn dochters. Voor het leven dat nog voor ons ligt.
Dus, proost op het leven. Op vallen en opstaan. Op voelen, verwerken én weer kiezen.
Welke ingrediënten voeg jij vandaag toe?
Wie kent hem niet? Ryan Gosling in The Notebook…
Die zwoele blik, het verlangen, de grote gebaren. Een film waarin je bijna zou vergeten dat het leven er in werkelijkheid vaak wat minder filmisch uitziet.
Toen ik deze foto liet maken in Madame Tussauds voelde ik weer even die puberkriebel van vroeger.
De fantasie. De droom. Het sprookje.
En eerlijk? Vroeger geloofde ik daar ook echt in. Dat liefde zo zou moeten voelen. Dat iemand je gelukkig moest maken. Dat het vanzelf zou gaan. Dat het altijd vuurwerk zou zijn.
Maar nu weet ik: liefde is geen film.
Liefde is een werkwoord.
Liefde is:
In goede én kwade dagen.
Niet alleen de fijne avonden onder een sterrenhemel, maar ook de momenten waarop je met jezelf geconfronteerd wordt.
Want een partner is niet alleen je lief, maar ook je spiegel.
Ze spiegelen ons de stukken die nog gezien mogen worden.
En ja, dat kan schuren.
Ik zag het vroeger niet, maar het is pas sinds ik het afgelopen 1,5 jaar écht voor mezelf koos, dat ik deze patronen kon doorzien. Door de rust in mezelf te vinden, leerde ik liefde met andere ogen bekijken.
Liefde is geen zoektocht naar ‘de ander’, het is een reis naar jezelf.
En ja — ik blijf The Notebook geweldig vinden.
Ik hou van romantiek, van films die ons doen wegdromen. Maar ik weet nu ook: de mooiste relatie is die waarin je samen kunt groeien. Waarin je elkaars spiegels durft te zijn. En waarin liefde niet alleen een gevoel is, maar ook een keuze. Elke dag opnieuw.
✨ Liefde is niet perfect. Maar het kan wel écht zijn.
Welke film heeft jou ooit een ideaalbeeld gegeven van liefde? En hoe kijk jij daar nu naar?
Over ADHD, uitbarstingen en leren herstellen in het moederschap.
Soms kan iets kleins de druppel zijn.
Zoals vanmorgen. Mijn jongste had het bakje van het koffiezetapparaat laten vollopen.
Iets wat ik altijd voorkom door er een bakje onder te zetten. Maar nu was het nat, rommelig en… tja. De storm in mij barstte los.
“Als je dit blijft doen, stop je maar met latte drinken!” hoorde ik mezelf zeggen. Hard. Fel. Veel te groot voor het kleine voorval dat het was.
En dan komt het moment erna. Dat stille besef.
“Waarom reageer ik zó fel op iets banaals?”
Ik weet intussen dat mijn ADHD hier een rol in speelt. Prikkels komen soms zo hard binnen dat het lijkt alsof mijn hoofd ineens overloopt. Niet omdat ik het wíl, maar omdat het gewoon gebeurt. Alsof m’n hoofd plots in kortsluiting gaat.
En weet je wat mijn dochters dan zeggen?
Ze kijken me aan met zo’n blik van: “Ze heeft het weer.”
En ze zeggen: “We laten jou gewoon even uitrazen, want het stopt toch weer.”😄
Er zit bijna iets liefs in. Ze kennen me. Ze weten dat het een storm is — die vanzelf weer gaat liggen. Het is maar mama haar storm.
Betekent dit dat ik het oké vind om zo te reageren? Nee. Ik wil het graag anders doen. En tegelijk… ben ik ook maar gewoon mens. ADHD of niet. Ik leer, ik groei, en ik laat het steeds meer bespreekbaar worden. Soms zeg ik zelfs tegen mijn dochters:
“Sorry, dit was weer zo’n ADHD-ding van mama. Geef me even een minuut, dan probeer ik het beter te zeggen.”
Dat moment van herstel — dat is goud waard.
Perfect ouderschap bestaat niet. Maar leren samen leven met elkaar, inclusief de stormen en het zonlicht nadien, dat is wat telt.
Dus ja. Soms waait het stevig hier in huis. Maar gelukkig weten ze: het is maar mama haar storm. En die gaat vanzelf weer liggen.
