Laat ze denken, laat ze kijken, laat ze spreken.
Ik weet nog zo goed hoe ik ooit op een stoel bleef zitten.
Twee jaar na het overlijden van mijn dochter.
Één van mijn lievelingsliedjes klonk door de boxen. Mijn ziel wilde springen, wilde dansen, wilde leven. Maar mijn hoofd schreeuwde harder.
“Wat zullen ze wel niet denken? Mijn dochter is dood. Dan ga je toch niet dansen?”
En dus bleef ik zitten.
Verlamd.
Met een knoop in mijn buik en tranen die achter mijn ogen brandden.
Maar weet je… het zijn zelden de mensen om je heen die het hardste oordelen.
Het was niet de buitenwereld die mij daar op die stoel hield.
De grootste saboteur zat in mij.
Mijn eigen overtuigingen. Mijn eigen schuldgevoel. Mijn eigen gedachten.
Wie ben ik om te dansen terwijl mijn hart zo’n pijn doet?
Nu weet ik: die stem in mijn hoofd hield me klein, terwijl mijn ziel al lang wist wat klopte.
Ik weet dat mijn dochter niet liever zou willen dan dat ik dans.
Dat ik leef.
Dat ik aan haar zussen laat zien dat diep verlies en pijn niet betekent dat je niet meer mag leven, maar dat het juist een uitnodiging is om extra te leven.
Want dat is precies wat het leven is: rauw én zacht, donker én licht, rouw én vreugde.
Ik zie mijn dochter niet minder graag omdat ik dans.
Ik zie haar juist héél graag omdat ik dat doe.
Omdat ik door te leven haar blijf eren. Omdat ik weet dat liefde nooit vraagt om op te houden met leven, maar juist uitnodigt om het leven volledig te omarmen.
Vandaag dans ik.
In de zon. Met blote voeten op de aarde. Met wind in mijn haren. Met muziek in mijn hart.
Omdat schuldgevoel nog nooit iemand gelukkig heeft gemaakt.
Maar vrijheid wel.
Laat ze denken. Laat ze kijken. Laat ze fluisteren.
Ik dans. Ik leef. Ik adem.
En ik ben vrij.
Want het mooiste wat ik mijn kinderen kan geven, is het voorbeeld dat je het leven ten volle mag leven, juist als het leven pijn heeft gedaan.
Daar stond ik dan, naast Marilyn Monroe. Of toch… haar wassen versie.
Een perfect beeld, gevangen in een pose. Alles klopte: de lach, de jurk, het plaatje. Maar terwijl ik daar stond, voelde ik ineens het contrast. Niet tussen haar en mij, maar tussen het beeld en het echte leven.
Want hoeveel van ons lopen dagelijks rond als een soort wassen beeld? Lachend, passend, voldoeiend, terwijl er vanbinnen een heel ander verhaal leeft.
Mijn verhaal kent ook van die beelden. Perfecte foto’s, mooie momenten voor de buitenwereld. Maar de echte kracht van mijn leven zit niet in de verpakking. Het zit in het lef om niet altijd te passen. In het durven zeggen: dit ben ik, mét mijn vallen en opstaan, mét mijn rouw, mét de ontdekking van ADHD, en bovenal, met mijn groei.
Marilyn had haar eigen strijd achter die wereldberoemde glimlach. Misschien herken jij dat ook wel. Dat je je soms een beeld voelt, terwijl je eigenlijk verlangt naar echtheid, naar verbinding, naar gewoon zijn.
Voor mij was dit moment naast Marilyn een symbolisch besef: ik hoef geen icoon te zijn. Ik hoef geen perfect plaatje te vormen. Mijn verhaal is niet gemaakt van was, maar van leven.
En dat is precies waar ik nu voor kies.
Want het echte goud zit niet in het beeld, maar in de verhalen die je ziel dragen.
Soms lijkt het leven één lange tunnel. Een aaneenschakeling van donkere stukken waarin je het einde niet kunt zien, laat staan het licht. Je loopt en je loopt, op de tast, struikelend over oude overtuigingen, pijn, verdriet, gemis. Af en toe denk je: Is dit het dan? Blijft het altijd zo donker?
Maar wat ik heb geleerd, is dit: er is altijd licht aan het einde van een tunnel. Altijd. Alleen… soms zie je het pas als je de bocht om bent. Soms zie je het nog niet, omdat je nog in het midden van die tunnel zit, precies op het dieptepunt. Maar het is er. Het licht wacht op jou.
En weet je wat het bijzondere is? Soms ontdek je onderweg dat jij zélf een lichtje kunt aansteken. Misschien een klein vonkje. Een gedachte die net iets lichter voelt dan de vorige. Een gebaar van iemand die je plotseling raakt. Of het inzicht dat je niet alles alleen hoeft te doen. Juist die kleine lichtjes maken dat je de weg blijft vinden.
Ik heb zelf tunnels gekend waarin ik dacht dat ik nooit meer het daglicht zou voelen. Maar het leven heeft me geleerd dat elke tunnel mij uiteindelijk weer naar een open veld bracht, naar adem, naar ruimte. Soms bracht het me zelfs naar plekken waar ik nooit had durven dromen te komen.
En de mooiste ontdekking? Dat ik zelf steeds meer dat licht ben geworden. Niet omdat alles ineens perfect is, maar omdat ik leerde kijken met andere ogen. Zacht. Mild. Vol vertrouwen, zelfs als ik het nog niet voelde.
Dus als jij nu in een tunnel zit — weet dan: dit is niet het einde van jouw verhaal. Dit is een bocht. Een moment in je reis. Het licht is er. Het wacht op jou. Misschien al om de hoek.
Blijf lopen.
Blijf ademen.
En als je moe bent, rust even uit tegen de wand van de tunnel. Maar blijf geloven in dat licht. Want dat licht… ben jij.
🎂✨ Onze dag. Mijn verjaardag. Haar verjaardag. Voor altijd verbonden.
Op mijn 30ste verjaardag gebeurde het mooiste wat me ooit is overkomen: ik werd mama. Mijn grootste cadeau werd in mijn armen gelegd. Mijn meisje. Mijn dochter. Mijn zielskind. Geen cadeau dat daar ooit aan kan tippen.
We vierden maar één verjaardag samen. Eén keer samen kaarsjes uitblazen. Eén keer samen op de foto, haar handje in de mijne, haar oogjes net open voor de wereld. Die dag heeft ons voor eeuwig aan elkaar verbonden.
Het leven liep anders dan ik ooit had kunnen bedenken. Het is een liefde die begon met een geboorte en 16,5 maanden een overvloed aan liefde. Maar wat ik geleerd heb, is dat liefde niet stopt bij de dood. Liefde is tijdloos. Liefde kent geen grenzen. Verbondenheid kent geen einddatum.
En dus vier ik haar, elk jaar weer.
Met liefde, licht, warmte en ook slingers en ballonnen. Met een kaarsje dat ik speciaal voor haar brand. Met herinneringen die soms ineens opkomen, in een geur, in een liedje, in een vlindertje dat zomaar langs fladdert.
Ik vier haar bestaan.
Haar zachte kracht.
Haar licht dat nog steeds op mijn pad schijnt.
Ik vier onze band. Want die band woont in mij. In elke traan die vloeit, in elke glimlach die onverwacht opkomt.
In elk straaltje zon dat mijn huid verwarmt.
In elk briesje dat langs mijn wangen strijkt, als een fluistering van haar.
Mijn lichtje aan de overkant. Vandaag schijnt ze extra hard.
Mijn verjaardag is nooit meer alleen van mij geweest, en eerlijk? Dat hoeft ook niet. Het voelt juist volledig zo. Ik ben haar mama, voor altijd. En een mama blijft haar kind vieren. In daden. In stilte. In liefde.
Wat het voor mij lichter heeft gemaakt, is dat ik anders naar de dood ben gaan kijken. Vroeger voelde het als een eindpunt, als een onoverbrugbare afstand. Maar nu weet ik dat de dood niet het einde is. Ze mag er dan fysiek niet meer zijn, maar haar aanwezigheid is er nog steeds. Niet zichtbaar voor het oog, maar voelbaar voor het hart.
Ze is er in alles. In mij. In mijn leven. In wie ik ben geworden.
En precies dat maakt dat deze dag niet alleen een dag van gemis is, maar juist ook een dag van verbinding. Van vieren wat er wél is. Van liefde die nooit ophoudt.
En dat is misschien wel het mooiste cadeau dat ze me heeft gegeven: de wetenschap dat liefde alles overstijgt. Ook de dood.
Vandaag vier ik ons.
Zij en ik.
Samen jarig. Voor altijd verbonden.
🕊🤍🩷❤️🧡💛💚🩵💙💜💞💖🌈
#onzeliefde #zielskind #verjaardagindubbel #rouwenenomarmen #liefdeoverleeftalles #mamaenvlinderkind #vooraltijdverbonden #rouwmethoop #zielsliefde #lichtjijblijft #herinneringvoorhetleven #verjaardagsliefde
Wist je dat je brein voortdurend op zoek is naar bewijs van wat jij gelooft?
Niet naar de waarheid, maar naar jouw waarheid.
Dat betekent dat als je jezelf regelmatig vertelt: “Bij mij lukt het toch nooit”, je brein ook precies dát in je leven zal bevestigen.
Toen ik dat begon te beseffen, viel er iets op z’n plek.
Het gaf woorden aan iets wat ik de afgelopen tijd steeds meer begin te voelen:
mijn brein zoekt wat ik geloof, dus kies ik bewuster wat ik voed.
Want als ik eerlijk ben, heb ik mezelf jarenlang verhalen verteld die me klein hielden.
Gedachten zoals:
“Ik ben te veel.”
“Ik ben niet snel genoeg.”
“Ik stel teleur.”
En met mijn ADHD-hoofd, dat snel, intens en onvoorspelbaar is, werd het nog moeilijker om daaruit los te komen.
Mijn brein vond moeiteloos overal bevestiging van die gedachten. Alsof het een vergrootglas legde op alles wat fout ging.
Tot ik begon te beseffen dat ik kon kiezen. Niet per se wat ik dacht, want gedachten komen en gaan, maar wél wat ik ermee deed. Welke ik aandacht gaf. Welke ik liet groeien.
Door het traject dat ik liep, familieopstellingen, de ontdekking van mijn ADHD, en mijn groei in bewustzijn, begon ik steeds vaker stil te staan bij:
“Wat voed ik op dit moment?”
“Welke gedachte geloof ik nu?”
“Helpt die mij vooruit of houdt die mij klein?”
En wat ik merkte, was zacht maar krachtig:
Wanneer ik mijn aandacht richt op vertrouwen, mogelijkheden, zachtheid…
…dan ziet mijn brein ineens ook die dingen.
Een liefdevol gebaar. Een ingeving op het juiste moment. Een deur die opent.
We hoeven onze gedachten niet te beheersen.
Maar we mogen wél kiezen wat we voeden.
Want je brein wil je steeds bevestigen in wat je gelooft.
Laten we dat dan iets zijn dat ons groter maakt. Vriendelijker. Vrijer.
Zelfs, of misschien juist, met een ADHD-hoofd.
Ook dat hoofd verdient richting, mildheid en licht.
Vandaag kies ik ervoor om gedachten te voeden die me helpen groeien.
Die me herinneren aan wie ik wérkelijk ben.
Die me ruimte geven, in plaats van me vast te zetten.
En als het even niet lukt? Dan kies ik gewoon opnieuw.
Ook dat is groei.
