Wist je dat je brein voortdurend op zoek is naar bewijs van wat jij gelooft?
Niet naar de waarheid, maar naar jouw waarheid.
Dat betekent dat als je jezelf regelmatig vertelt: “Bij mij lukt het toch nooit”, je brein ook precies dát in je leven zal bevestigen.
Toen ik dat begon te beseffen, viel er iets op z’n plek.
Het gaf woorden aan iets wat ik de afgelopen tijd steeds meer begin te voelen:
mijn brein zoekt wat ik geloof, dus kies ik bewuster wat ik voed.
Want als ik eerlijk ben, heb ik mezelf jarenlang verhalen verteld die me klein hielden.
Gedachten zoals:
“Ik ben te veel.”
“Ik ben niet snel genoeg.”
“Ik stel teleur.”
En met mijn ADHD-hoofd, dat snel, intens en onvoorspelbaar is, werd het nog moeilijker om daaruit los te komen.
Mijn brein vond moeiteloos overal bevestiging van die gedachten. Alsof het een vergrootglas legde op alles wat fout ging.
Tot ik begon te beseffen dat ik kon kiezen. Niet per se wat ik dacht, want gedachten komen en gaan, maar wél wat ik ermee deed. Welke ik aandacht gaf. Welke ik liet groeien.
Door het traject dat ik liep, familieopstellingen, de ontdekking van mijn ADHD, en mijn groei in bewustzijn, begon ik steeds vaker stil te staan bij:
“Wat voed ik op dit moment?”
“Welke gedachte geloof ik nu?”
“Helpt die mij vooruit of houdt die mij klein?”
En wat ik merkte, was zacht maar krachtig:
Wanneer ik mijn aandacht richt op vertrouwen, mogelijkheden, zachtheid…
…dan ziet mijn brein ineens ook die dingen.
Een liefdevol gebaar. Een ingeving op het juiste moment. Een deur die opent.
We hoeven onze gedachten niet te beheersen.
Maar we mogen wél kiezen wat we voeden.
Want je brein wil je steeds bevestigen in wat je gelooft.
Laten we dat dan iets zijn dat ons groter maakt. Vriendelijker. Vrijer.
Zelfs, of misschien juist, met een ADHD-hoofd.
Ook dat hoofd verdient richting, mildheid en licht.
Vandaag kies ik ervoor om gedachten te voeden die me helpen groeien.
Die me herinneren aan wie ik wérkelijk ben.
Die me ruimte geven, in plaats van me vast te zetten.
En als het even niet lukt? Dan kies ik gewoon opnieuw.
Ook dat is groei.
Sommige mensen zullen je afwijzen omdat je te fel straalt voor hen.
En weet je? Dat is oké. Zij betalen jouw energierekening niet.
Die woorden las ik onlangs en ze raakten me. Omdat ik het herken. Misschien jij ook wel.
Want hoe vaak houden we onszelf (onbewust) klein, gewoon omdat we bang zijn dat ons licht te veel is voor anderen?
Bang om te stralen. Om voluit te gaan. Om onze kracht te laten zien.
Ik weet hoe dat voelt.
Jarenlang paste ik me aan. Liet ik mijn enthousiasme wat zakken. Mijn dromen kleiner lijken. Mijn woorden voorzichtiger klinken. Zeker met mijn ADHD-hoofd — intens, vurig, snel — voelde ik me regelmatig ‘te veel’ voor anderen. Te gevoelig. Te druk. Te anders.
En als je je vaak afgewezen hebt gevoeld, ga je vanzelf twijfelen: Misschien bén ik ook wel te veel…
Tot ik begon te beseffen: het heeft niets te maken met ‘te veel zijn’.
Soms is jouw licht gewoon confronterend voor iemand die zijn of haar eigen licht nog niet volledig durft te laten schijnen.
En dat is niet jouw verantwoordelijkheid.
Je bent hier niet om jezelf kleiner te maken zodat anderen zich comfortabeler voelen.
Je bent hier om te stralen. Om jouw pad te volgen.
En wie niet mee kan of wil, dat is oké.
Zij betalen jouw lichtrekening niet.
Wat als we allemaal eens wat vaker voluit zouden gaan?
Niet perfect. Niet altijd krachtig. Maar wel echt.
Met vallen en opstaan. Met zachtheid voor onszelf.
Want het mooie is: als jij straalt, geef je anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Die gedachte helpt mij steeds weer als ik mezelf klein voel worden. Als oude stemmen weer fluisteren: “Doe maar normaal. Niet te enthousiast. Niet te veel.”
Dan herinner ik mezelf eraan:
Mijn licht mag schijnen.
Jouw licht mag schijnen.
Ieders licht mag schijnen.
Dus vandaag kies ik ervoor om te stralen.
Om te genieten.
Te lachen.
En te bloeien. 😊
Doe je mee?
Mensen kunnen van alles over je zeggen, maar alleen jij kent de waarheid.
Het is makkelijk voor anderen om te oordelen, te bekritiseren of aannames te doen op basis van wat ze zien of horen. Maar ze kennen jouw verhaal niet. Ze kennen jouw worstelingen niet. Ze weten niets van jouw groei of van de gevechten die je in stilte hebt gevoerd.
En toch… hoe vaak laten we ons raken door die blikken, die opmerkingen, die meningen van anderen? Hoe vaak twijfelen we aan onszelf, niet omdat wij niet weten wie we zijn — maar omdat een ander er iets van vindt?
Ik ken dat gevoel maar al te goed. Er zijn momenten in mijn leven geweest waarin mensen hun mening over mij klaar hadden. Zonder te weten wat ik van binnen droeg. Zonder te weten wat ik al had doorstaan. Zonder te zien hoeveel ik al gegroeid was.
En eerlijk? Soms raakte het me diep. Omdat ik, net als ieder ander, ook verlang naar gezien worden. Naar begrepen worden. Naar erkenning. Maar gaandeweg heb ik geleerd dat die erkenning niet van buiten hoeft te komen. Want alleen ik weet wat ik heb doorleefd. Alleen ik weet hoeveel moed het heeft gekost om telkens weer op te staan.
Hun woorden bepalen niet wie ik ben. Hun mening vormt mijn werkelijkheid niet.
Alleen ik bepaal wie ik ben. En die kracht is in mij.
Het vraagt lef om te blijven staan, juist als het ruw waait om je heen. Maar weet je? Juist in die storm leer je jezelf écht kennen. Juist in die momenten ontdek je hoe krachtig je bent.
✨ Jouw waarde wordt niet bepaald door wat anderen van je vinden, maar door de kracht die het jou heeft gekost om nog altijd te staan.
Dus vandaag herinner ik jou (en mezelf):
Blijf stralen, ook als anderen je licht niet begrijpen.
Jouw verhaal is van jou. En niemand anders heeft het recht om het voor jou te schrijven.
Herken je dit?
Wat helpt jou om trouw te blijven aan jezelf, ook als anderen je niet begrijpen?
Voel je vrij om hieronder te delen — jouw verhaal mag er zijn.
Ik herinner me nog goed hoe ik me voelde tijdens mijn diepste momenten van innerlijk werk: vermoeid, emotioneel, soms zelfs hopeloos. En toch… kijk ik nu terug en besef ik: het werkte precies zoals het moest werken.
Daarom wil ik vandaag deze 7 tekenen met je delen die laten zien dat heling gaande is — zelfs als het voelt alsof je vastloopt.
7 Tekenen dat je heling werkt:
1. Extreme vermoeidheid
• Je lichaam heeft rust nodig om opgeslagen trauma’s, emoties en oude energie te verwerken en los te laten. Je systeem werkt op de achtergrond heel hard, waardoor je moe bent.
2. Plotseling huilen zonder duidelijke aanleiding
• Oude emoties en opgeslagen verdriet komen naar boven om gezien en gevoeld te worden. Het hoeft niet logisch te zijn voor het hoofd.
3. Verlies van interesse in oppervlakkige contacten of situaties
• Dingen waar je vroeger energie van kreeg voelen ineens leeg. Je gaat je vanzelf meer richten op wat echt resoneert.
4. Sterke behoefte aan alleen zijn / terugtrekken
• Je ziel heeft ruimte nodig. Je kiest instinctief vaker voor stilte, natuur of introspectie.
5. Oude pijn of herinneringen komen ineens boven
• Dit is een teken dat je klaar bent om die stukken te helen en los te laten. Wat naar boven komt, wil gevoeld en geheeld worden.
6. Je voelt je soms verdwaald of richtingloos
• Je oude ik brokkelt af, maar de nieuwe jij is nog in opbouw. Dit voelt als ‘tussen werelden in hangen’, wat heel normaal is.
7. Korte momenten van diepe rust of helderheid
• Tussen al het ‘werk’ door zijn er soms plots momenten van rust, helder weten of diepe dankbaarheid. Dit zijn de ‘glimpen’ van wie je werkelijk bent.
Het is niet zwakte. Het is kracht.
Het is geen terugval. Het is transformatie.
Juist op de momenten dat je denkt op te geven, ben je dichter bij je ware zelf dan ooit.
Heling is moeilijk,
omdat het een voortdurende strijd is tussen drie delen in jezelf:
✨ Het innerlijke kind,
dat vooral bang is.
Dat terugverlangt naar veiligheid. Naar geborgenheid. Naar iemand die zegt: “Je mag zijn wie je bent. Je bent veilig.”
🔥 De innerlijke tiener,
die woedend is.
Op wat er gebeurd is. Op wat er níet was. Op de onrechtvaardigheid.
Die roept: “Waarom zag niemand mij? Waarom moest ik het zó alleen doen?”
🌿 En dan… de volwassen ik.
Die al zó lang draagt.
Zó lang sterk is geweest.
En die eigenlijk maar één ding wil: rust. Vrede. Stilte in haar hoofd. Ademruimte in haar lijf.
Soms voel je ze alle drie tegelijk.
In één moment. In één gesprek. In één blik in de spiegel.
En dat maakt heling zo intens.
Niet omdat je zwak bent, maar omdat je zoveel gelaagdheid in je draagt.
Omdat je alles in jezelf tegelijk probeert te begrijpen, te dragen én te genezen.
Ik weet hoe dat voelt.
Want ik heb elk van die delen leren kennen in mezelf.
Het bange meisje. De boze puber. De uitgeputte vrouw.
En elke dag opnieuw probeer ik mild te zijn voor alle drie.
Want heling is niet iets wat je “even doet”.
Het is een levenspad.
Een pad waarin je leert luisteren naar wat er echt speelt.
Niet om het te fixen, maar om het te erkennen.
En in die erkenning zit kracht.
Zachtheid is geen zwakte.
Het is het medicijn waar je ziel al die tijd op wachtte.
Dus ja… wees zacht voor jezelf.
Voor elk stukje in jou dat gevochten heeft om te blijven bestaan.
Voor elk stukje dat nog steeds leert dat je veilig bent.
Dat je mag rusten.
Dat je precies goed bent zoals je bent.
