Daar stond ik dan, naast Marilyn Monroe. Of toch… haar wassen versie.
Een perfect beeld, gevangen in een pose. Alles klopte: de lach, de jurk, het plaatje. Maar terwijl ik daar stond, voelde ik ineens het contrast. Niet tussen haar en mij, maar tussen het beeld en het echte leven.
Want hoeveel van ons lopen dagelijks rond als een soort wassen beeld? Lachend, passend, voldoeiend, terwijl er vanbinnen een heel ander verhaal leeft.
Mijn verhaal kent ook van die beelden. Perfecte foto’s, mooie momenten voor de buitenwereld. Maar de echte kracht van mijn leven zit niet in de verpakking. Het zit in het lef om niet altijd te passen. In het durven zeggen: dit ben ik, mét mijn vallen en opstaan, mét mijn rouw, mét de ontdekking van ADHD, en bovenal, met mijn groei.
Marilyn had haar eigen strijd achter die wereldberoemde glimlach. Misschien herken jij dat ook wel. Dat je je soms een beeld voelt, terwijl je eigenlijk verlangt naar echtheid, naar verbinding, naar gewoon zijn.
Voor mij was dit moment naast Marilyn een symbolisch besef: ik hoef geen icoon te zijn. Ik hoef geen perfect plaatje te vormen. Mijn verhaal is niet gemaakt van was, maar van leven.
En dat is precies waar ik nu voor kies.
Want het echte goud zit niet in het beeld, maar in de verhalen die je ziel dragen.
0 Comments