Deze zomer van 2024 bracht meer teweeg dan alleen rust en ontspanning.
Terwijl het vakantie was, begon er iets te sluimeren in mijn gedachten.
Het was niet meteen duidelijk wat het was, maar het leek alsof mijn jongste dochter me onbewust steeds een spiegel voorhield.
Kleine gedragingen van haar, zoals haar rusteloosheid, haar moeite om zich te concentreren, of juist haar overvolle enthousiasme, begonnen me op te vallen, maar niet op de manier die je zou verwachten. Het voelde alsof ik naar mezelf keek.
Het was alsof de tijd even vertraagde tijdens die lange dagen van vrijheid, waarin we niet meer gevangen zaten in de hectiek van het dagelijkse leven.
Zonder de druk van deadlines en verplichtingen, begon ik voor het eerst echt stil te staan bij bepaalde patronen, zowel bij haar als bij mezelf.
Waarom werd ik door haar zo getriggerd? En waarom herkende ik mezelf zo in haar gedrag?
Tijdens die vakantie, waarin ik al bezig was met het observeren van mijn eigen gedrag en dat van mijn dochter, kwam ik toevallig een artikel tegen van chef-kok Jeroen Meus.
Hij vertelde over zijn zoon, bij wie ADD was vastgesteld, en hoe hij daardoor bij zichzelf ontdekte dat hij ook ADD-symptomen had. Dat verhaal raakte me op een diepere manier dan ik had verwacht. De symptomen die hij beschreef—problemen met concentratie, onrust in je hoofd, moeite met organiseren—leken niet alleen betrekking te hebben op hem of zijn zoon, maar ook op mij. Het voelde alsof er ineens een puzzelstukje op zijn plaats viel.
Hoewel ik het artikel 'toevallig' tegenkwam, geloof ik al lang niet meer in toeval. Dingen komen op je pad met een reden. Dit was geen toeval, maar eerder een duwtje van het universum. Ik geloof er heilig in dat situaties, mensen of inzichten niet zomaar op ons pad verschijnen; ze dragen een boodschap met zich mee. Dat is in ieder geval mijn waarheid.
Maar om de een of andere reden had ik het toen laten rusten.
Waarom, weet ik niet precies.
Misschien was ik er nog niet klaar voor om het onder ogen te zien.
Dit artikel was alleszins het beginpunt van mijn zoektocht. Na enige tijd begon ik nieuwsgierig dieper in ADD te gaan duiken.
Ik begon podcasts te luisteren over ADD, en hoe meer ik hoorde, hoe emotioneler ik werd. Het voelde alsof de mensen in die podcasts mijn eigen gedachten en ervaringen aan het beschrijven waren. Hoe meer ik luisterde, hoe meer ik mijn dochter én mezelf herkende in hun verhalen.
Aan de ene kant voelde het als een enorme opluchting. Eindelijk kreeg ik woorden voor wat ik al die tijd had gevoeld, een verklaring voor de chaos in mijn hoofd. Maar tegelijkertijd was het ook ontzettend confronterend. Ik moest niet alleen accepteren dat mijn dochter ADD had, maar ook dat ik al die tijd onbewust met dezelfde worstelingen rondliep.
En toen kwam de vraag: wat nu? Wat moest ik met deze nieuwe realisatie? Hoe kon ik het beste omgaan met dit besef, zowel voor mezelf als voor mijn dochter? Het voelde als een grote verantwoordelijkheid, maar ook als een kans om ons beiden beter te begrijpen.
"En zo begon mijn zoektocht, niet alleen naar antwoorden voor mijn dochter, maar ook voor mezelf."
0 Comments