Ik weet wat ik voel. Ik weet hoe mijn gedachten razendsnel van de ene kant naar de andere schieten, hoe ik mezelf kan verliezen in details of net totaal geen structuur kan vasthouden. Ik voel hoe ik continu bezig ben met alles en tegelijk met niets, hoe mijn energie soms niet te stoppen is en dan weer compleet wegvalt.
Ik heb me verdiept in ADHD, boeken verslonden, podcasts geluisterd alsof ze over mij gingen. De herkenning was zo groot dat het onmogelijk toeval kon zijn. ADHD.
En toch… zonder officiële diagnose bleef er iets knagen. De angst dat mensen het niet geloven. De twijfel: wat als ik het verkeerd heb? Of erger nog: wat als anderen denken dat ik mezelf iets aanpraat?
De breuk die alles veranderde
Toen mijn laatste relatie 1,5 jaar geleden op de klippen liep, voelde ik diep vanbinnen dat er iets niet klopte. Niet alleen tussen ons, maar vooral in mezelf. Ik beloofde mezelf om eerst te ontdekken wat er zich al jaren in mij afspeelde, voor ik mezelf opnieuw in iets nieuws zou storten.
Ergens wist ik dat er een onderliggende reden was voor mijn moodswings en mijn moeite om emoties te reguleren, iets wat steeds meer een obstakel werd in mijn relatie. Ik deed het niet bewust, en toch kon ik het vaak niet tegenhouden, tot terechte ergernis van mijn toenmalige partner. Wat volgde was telkens weer die enorme boosheid naar mezelf. “Waarom toch?” vroeg ik me keer op keer af.
De zoektocht naar erkenning
Lange tijd dacht ik dat een officiële diagnose me rust zou geven. Dat het de bevestiging was die ik nodig had om mezelf eindelijk serieus te nemen. Maar toen ik dit eindelijk bij mijn huisarts uitsprak, zei zij iets wat me diep raakte:
“Waarom heb je die diagnose nodig? Je voelt het toch zo sterk? Je hebt je er zo diep in verdiept. Dat is toch al genoeg?”
Ze bevestigde bovendien dat het wel degelijk ADHD is.
En daar zat ik dan. Want ja, ik wéét het. En toch voelde het alsof ik iets moest bewijzen.
De financiële realiteit
Als alleenstaande mama is een diagnose een enorme hap uit mijn budget. Als geld geen rol speelde, zou ik het zonder twijfel doen. Niet voor anderen, maar voor mezelf. Maar die realiteit is er wél. En dan vraag ik me af: waarom moet bevestiging zo duur zijn? Waarom moet je honderden euro’s neertellen om zwart op wit te krijgen wat je diep vanbinnen al weet?
Het maakt me boos. Alsof je pas recht hebt op erkenning als je ervoor betaalt. Alsof je worsteling pas telt als er een label op geplakt wordt. Alsof je niet gewoon zelf mag voelen en wéten dat je brein anders werkt.
Voor wie heb ik die diagnose nodig?
Wil ik die diagnose omdat ik bang ben dat anderen me niet serieus nemen? Of omdat ik zelf nog moeite heb om het helemaal te aanvaarden? Is het dat stukje in mij dat nog twijfelt, dat ik op papier wil laten bevestigen?
De waarheid is: ik voel het. Ik zie het. Ik lééf het.
Een diagnose verandert daar niets aan.
Wat ik nu weet
Ik weet nu dat het nooit luiheid was. Geen gebrek aan discipline. Geen chaotisch trekje waar ik ‘gewoon beter mee moest leren omgaan’. Het was er altijd al, maar het werd nooit benoemd.
Een diagnose zou misschien bepaalde deuren openen en erkenning van anderen makkelijker maken. Maar de belangrijkste erkenning… die moet ik mezelf geven.
En dat is misschien wel het moeilijkste. Niet wachten op toestemming van de buitenwereld om mezelf serieus te nemen, maar het gewoon doen. Zélf inzien dat mijn brein anders werkt, en dat dat oké is.
Mijn keuze
Dus, heb ik een diagnose nodig om serieus genomen te worden?
Nee.
Mijn verhaal is écht. Mijn worstelingen, maar ook mijn krachten, zijn écht. En niemand, geen dokter, geen buitenstaander, geen enkele officiële stempel, kan dat wegnemen.
En dat besef, dat is misschien nog wel krachtiger dan een diagnose ooit had kunnen zijn.
0 Comments