Mijn gedachten zijn als een snelweg zonder einde, altijd in beweging, zonder ruimte voor rust. Dit gevoel van constante overdrive is iets wat ik al jaren ken, maar nooit echt kon verklaren. Het is alsof mijn brein altijd aanstaat, zelfs wanneer ik dat niet wil.
Eén opmerking zal me voor altijd bijblijven. Mijn ex-lief zei ooit tegen me: “Waarom analyseer je alles zo? Ik zou echt niet in jouw hoofd willen leven, dat moet zo vermoeiend zijn.” En hij had gelijk. Mijn hoofd was vermoeiend. Het was nooit stil. Terwijl hij het als een observatie bedoelde, voelde het voor mij als een pijnlijk inzicht in mijn eigen realiteit.
Wat hij toen zei, zette me aan het denken. Waarom kon ik niet gewoon stoppen met die eindeloze stroom van gedachten? Waarom moest ik elk detail, elke situatie eindeloos analyseren? Ik besefte dat hij gelijk had, maar ik kón het simpelweg niet anders. Hoe graag ik ook wilde, ik kon mijn gedachten niet stilzetten.
De Moeite van een Vol Hoofd
Mijn dagen waren vaak een race tegen de klok. Niet omdat ik fysiek druk was, maar omdat mijn hoofd nooit stilstond. Zelfs als ik probeerde te ontspannen, bleef de chaos doorgaan. Van het ene idee naar het andere, zonder rustpunt. Dat gevoel van constante beweging was uitputtend, en hoe vaak ik ook probeerde om grip te krijgen op mijn gedachten, het leek alsof ik steeds verder wegzonk.
Die opmerking van mijn ex-lief bleef hangen, omdat het precies datgene blootlegde wat ik zelf niet kon begrijpen: mijn brein werkte anders. Ik wist het niet, maar ADD was de stille kracht achter mijn eindeloze gedachtestromen. Die diagnose veranderde alles.
Een Plaats voor Begrip
Nu ik weet wat er achter mijn constante analyse en chaos schuilgaat, kan ik eindelijk mezelf met meer mildheid bekijken. In plaats van gefrustreerd te raken over mijn overdenkingen, kan ik ze herkennen voor wat ze zijn: een product van een brein dat net wat anders werkt. Ik hoef niet langer tegen mezelf te vechten, maar kan nu leren om met mezelf samen te werken.
Zelfacceptatie als Weg naar Rust
Het moment waarop ik besefte dat ik ADD heb, voelde als een bevrijding. Opeens vielen alle puzzelstukjes op hun plek. Het verklaarde niet alleen mijn drukke hoofd, maar ook de vermoeidheid die nooit leek te verdwijnen.
"Die constante strijd in mijn hoofd was niet iets waar ik 'gewoon' overheen moest komen. Het was een deel van mijn ervaring, maar het definieert mij niet volledig. Ik heb ADD, maar ik bén het niet."
Met dit inzicht ben ik op een pad naar zelfacceptatie. Het is nog steeds niet altijd makkelijk, maar ik ben begonnen te leren hoe ik met mijn gedachten kan omgaan in plaats van ze tegen te werken.
0 Comments