Zussen voor het leven
Soms wil ik woorden geven aan wat ik voel.
Aan de liefde die stroomt,
de herinneringen die blijven,
en de band die jullie voor altijd verbindt.
Dit weekend voelde ik het weer zo sterk: hoe bijzonder het is om jullie mama te mogen zijn. Fleur en Febe, jullie zijn verschillend, uniek, krachtig op je eigen manier, en tegelijk verbonden door iets dat dieper gaat dan woorden.
Iets dat ik alleen maar kan omschrijven als zielentaal.
Ik zie jullie samen lachen, plagen, praten, zwijgen, kibbelen, en ik weet: zussen ben je niet voor even.
Zussen ben je voor het leven.
En toch… zijn jullie met drie.
Ook al is Laure niet zichtbaar in jullie dagen, ze is wél voelbaar.
In hoe zacht de wind soms langs jullie haren strijkt.
In dat vlindertje dat plots verschijnt.
In de extra stoel aan tafel, het derde glaasje dat mee proost als we klinken op het leven.
Ze leeft in ons hart.
En dus ook in dat van jullie.
Zonder haar gekend te hebben, kennen jullie haar tóch.
Soms droom ik weg en vraag ik me af…
Hoe zou ze zijn geweest?
Wat zou ze leuk gevonden hebben? Wat at ze graag? Wat zou haar lievelingsmuziek zijn?
Wat was haar stijl? Had ze al een liefje gehad?
Het zijn gedachten die vanzelf komen.
Soms pijnig ik mezelf ermee, al weet ik dat ik dat niet hoef te doen.
Maar het gebeurt.
En dan kijk ik naar jullie, Fleur en Febe — en dan voel ik:
ze zou ook op jullie geleken hebben.
Toch was zij degene die het hardst op mij trok.
Ik mis haar nog steeds.
En dat zal altijd zo blijven.
De scherpe kantjes van het verdriet zijn zachter geworden,
maar soms snijdt het toch weer even.
Dan laat ik het toe.
En weet ik: op haar manier zal zij mijn pijn weer verzachten.
Vandaag kocht ik een kleurrijke vlinderbroche.
Ik draag hem met trots.
Een knipoog naar haar.
Omdat ik immens veel van haar hou.
Een kleine ode aan wat jullie zijn,
met z’n drieën, op jullie manier.
Omdat ik wilde dat jullie het zouden voelen,
hoeveel liefde er is.
Hoeveel kracht er schuilt in jullie band.
En hoe groot het wonder is, dat ik jullie Fleur en Febe elke dag zie groeien,
en tegelijk Laure met mij meedraag, in alles wat ik doe als mama.
Een mama van drie,
op een manier die alleen het hart echt begrijpt.
Koester mekaar…
Vandaag.
Morgen.
Altijd.
In deze wereld,
en daar voorbij.
Met heel mijn hart,
Mama
Pasen 2025
0 Comments