We dragen allemaal een valies vol herinneringen, emoties en ervaringen met ons mee. Maar wat we vaak niet beseffen, is dat het niet de inhoud van die valies is die ons zwaar maakt, maar hoe we ermee omgaan. Blijven hangen in verdriet, pijn of boosheid maakt de reis zwaarder. Het is alsof je je valies keer op keer opent en dezelfde lastige items opnieuw inpakt, zonder ooit te overwegen of ze nog nodig zijn.
Zelf heb ik dat lange tijd gedaan. Ik bleef vasthouden aan het “wat als” en het “had ik maar.” Het maakte me niet lichter integendeel. Maar toen ik leerde mijn emoties écht toe te laten en vervolgens los te laten, veranderde alles.
Emoties toelaten, niet negeren
Emoties negeren is als een zware steen onderin je koffer stoppen. Hij blijft daar zitten, en vroeg of laat voel je de druk.
Wat ik heb geleerd, is dat een emotie er mag zijn. Verdriet, boosheid, frustratie – ze hebben allemaal een functie.
Ze willen gevoeld worden, gezien worden. Door ze toe te laten en volledig te doorvoelen, geef je jezelf de ruimte om die emoties vervolgens los te laten.
Dat betekent niet dat je erin blijft hangen. Daar zit het verschil. Het toelaten is tijdelijk, het vasthouden is een keuze. Vroeger bleef ik te lang hangen in gedachten zoals: “Als ik toen anders had gehandeld, zou alles beter zijn geweest.” Maar dat is een valkuil. Ik heb geleerd dat elke gebeurtenis, hoe pijnlijk ook, iets wil leren.
Dankbaarheid voor wat was
Achteraf kijk ik vaak met verwondering naar de lessen die mijn obstakels me hebben gegeven. Op het moment zelf zag ik dat natuurlijk niet, de pijn of boosheid domineerde. Maar nu besef ik dat elke uitdaging me sterker, wijzer en bewuster heeft gemaakt.
Een groot voorbeeld hiervan is de breuk van vorig jaar. Hoeveel verdriet het me ook heeft gedaan, het heeft me mentaal zoveel rijker gemaakt. Ik zie nu helder hoe ik het in een toekomstige relatie anders wil aanpakken. Door de tijd die ik het afgelopen jaar intensief aan mezelf heb besteed, is de liefde voor mezelf enorm gegroeid. Die liefde is de basis geworden waarop ik wil bouwen, ook in een nieuwe relatie.
Neem bijvoorbeeld de ontdekking van ADD bij mezelf en mijn dochter. Dat was in eerste instantie confronterend. Maar door te aanvaarden wat er is, kon ik milder naar mezelf én naar haar kijken. Het maakte ons dichter bij elkaar, en ik zie nu hoe dankbaar ik ben voor die ontdekking. Zonder deze kennis had ik haar niet zo bewust kunnen ondersteunen.
Obstakels als uitnodigingen
Wanneer er nu een obstakel op mijn pad verschijnt, stel ik mezelf een andere vraag. Niet meer: “Waarom overkomt mij dit?” Maar: “Wat mag ik hiervan leren?” Of: “Wat negeer ik onbewust dat aandacht nodig heeft?”
Triggers bekijk ik vanuit een nieuw perspectief. In plaats van boos te worden op de ander, vraag ik me af: “Wat laat de ander mij zien over mezelf?” Vaak zit daar een spiegel in verborgen – iets waarin ik mezelf tekortdoe of nog mag groeien.
Licht reizen begint met bewust kiezen
Het is niet de bagage zelf die zwaar is, maar hoe we hem dragen. Als ik mijn valies open en eerlijk kijk naar wat ik meedraag, kan ik bewust kiezen wat blijft en wat mag gaan. Het loslaten van oude pijn, wrok of schuldgevoelens is als een zware steen uit je koffer halen. Je merkt meteen hoe licht je je voelt.
En weet je wat het mooiste is? Liefde maakt je bagage lichter. Liefde voor jezelf, voor je reis, en zelfs voor de moeilijkheden die je onderweg tegenkomt. Ze hebben je immers gevormd tot wie je vandaag bent.
Afsluiting
De valies van het leven is niet bedoeld om perfect ingepakt te worden. Het is een doorlopend proces van inpakken, uitpakken en leren. Laat emoties toe, maar blijf er niet in hangen. Omarm obstakels als kansen om te groeien. En bovenal, wees dankbaar voor alles wat je meeneemt, want het maakt je tot wie je bent.
Wat draag jij vandaag in je valies? En welke steen mag je misschien loslaten om lichter te reizen?
0 Comments