Ook ik zette vaak een poker-face op, terwijl mijn hart aan het bloeden was.
Waarom we dat doen?
Omdat voelen soms te veel is. Omdat we onszelf aangeleerd hebben om sterk te zijn. Omdat we denken dat ‘normaal’ zijn betekent: niet breken, niet klagen, gewoon doorgaan.
Zolang ik me kan herinneren voelde ik me anders.
Te veel.
Te gevoelig.
Te chaotisch.
Te emotioneel.
Te snel afgeleid.
Te intens.
En ik begon te geloven dat ik niet normaal was.
Wat ik niet wist, was dat mijn brein gewoon anders werkte.
Dat ADHD geen zwakte is, maar een andere bedrading.
Wat me sloopte, was niet de ADHD zelf — het was het niet-weten, het jarenlang aanpassen, het zoeken naar mezelf in een wereld die me telkens spiegelde: jij bent verkeerd.
Zonder het te beseffen liep ik leeg. Ik raakte op.
En toch bleef ik doorgaan.
Voor mijn kinderen. Voor mijn omgeving.
Altijd sterk. Altijd klaarstaan.
Tot het niet meer ging. Tot ik zelf even niet meer wist of ik er nog kon zijn.
Maar ik bleef.
Voor hen. Voor mijn dochters.
Mijn ankers. Mijn spiegels. Mijn kracht.
Mijn coach was in die periode mijn rots.
Haar woorden zullen me voor altijd bijblijven:
“Het maakt niet uit in welke staat van zijn je bent. Jouw dochters hebben hun mama nodig.”
Ze hielpen me geloven dat ik goed genoeg was. Ook in mijn donker.
Ze herinnerden me eraan dat ik mocht bestaan. Gewoon zoals ik ben.
Ik deed het innerlijke werk.
Ik ging door oude pijn heen.
Ik leerde anders kijken naar mezelf, mijn brein, mijn verhaal.
En er was nóg iets wat me kracht gaf:
Vriendinnen.
Niet zomaar kennissen. Maar vrouwen die me écht zien.
Die met me lachen, huilen, dansen, luisteren — zonder oordeel.
Dit weekend voelde ik het opnieuw.
Hoe helend het is om gedragen te worden.
Hoe bijzonder het is om jezelf te mogen zijn, ook in je gekke buien, je kwetsbaarheid, je kracht.
Ware vriendschap is een spiegel die liefde terugkaatst, precies zoals je bent.
En toen gebeurde het.
Deze week zag ik het.
De glinstering was er terug.
Niet tijdens een groot moment. Geen grote overwinning.
Maar op een eenvoudige foto.
Samen met mijn jongste dochter.
Eén blik. Eén sprankeling in mijn ogen.
En ik wist: ik ben terug.
Niet de oude ik.
Maar de échte ik.
De vrouw die niet langer haar waarde laat afhangen van perfectie.
De mama die durft voelen, en daardoor ook echt aanwezig kan zijn.
De vrouw die haar waarheid spreekt, ook al is dat niet altijd makkelijk.
De vrouw die kiest om zichzelf niet langer te verstoppen.
Ik ben niet gebroken. Ik ben aan het ontwaken.
“Misschien zie jij het nu nog niet. Maar de glinstering zit er nog. Je hoeft haar alleen weer toe te laten.”
0 Comments