“Liefde is niet alleen de zonneschijn, maar ook samen door de storm durven gaan.”
De manier waarop ik naar liefde kijk, is de afgelopen jaren sterk veranderd. Sinds ik anderhalf jaar geleden opnieuw single werd, ben ik met een heel andere bril gaan kijken naar mijn vroegere relaties. Niet meer met verwijt, maar met inzicht. Ik zie nu helder wat er speelde, wat mij triggerde, en vooral: wat ik de volgende keer anders wil doen. Waar ik vroeger vooral zocht naar veiligheid en bevestiging, zie ik nu iets veel groters: liefde als een groeipad. Een spiegel. En misschien wel de krachtigste leerweg die er bestaat.
Wanneer je een partner ontmoet, gebeurt er iets magisch. Je voelt je aangetrokken tot de mooie kanten van elkaar, de verbinding, de herkenning, het licht. Maar tegelijkertijd haalt liefde ook je diepste kwetsbaarheid naar boven. De pijn die je misschien al jaren met je meedraagt. Onverwerkte stukken. Oude overtuigingen. En precies daar zit de uitnodiging.
Zoals Gabor Maté het treffend zegt: verliefdheid laat je niet alleen de ander ontmoeten, maar ook jezelf, in je mooiste én pijnlijkste vorm. En dat is niet iets wat fout gaat, maar iets wat klopt. Want we zoeken in de liefde vaak wat we vroeger tekortgekomen zijn. En dus komen net die stukken in ons opnieuw naar boven.
Ik las ooit iets wat me is bijgebleven:
Mensen reizen de hele wereld rond op zoek naar een goeroe,
maar vergeten dat hun partner vaak de grootste goeroe is.
Hij of zij laat je zien waar je nog iets te helen hebt.
En dat is precies waar de relatie begint.
Het single-zijn gaf me de ruimte om naar binnen te keren, om te voelen: wat gebeurde er eigenlijk echt in die relaties? En ik zie nu dingen die ik toen niet kon zien. Dat ik soms mijn eigen pijn op de ander projecteerde. Dat ik in de aanval ging terwijl ik eigenlijk alleen maar bang was. En dat ik mezelf soms vergat in mijn verlangen naar verbinding. Maar ik neem dat mezelf niet kwalijk, het was nodig om dit te kunnen leren. En ik weet nu: in een volgende relatie wil ik het anders doen. Bewuster. Zachter. Vollediger aanwezig, bij mezelf én bij de ander.
Ik begrijp mijn laatste relatie die 1,5 jaar geleden stopte, nu ook beter waarom we elkaar verschillende keren loslieten en toch weer opzochten. Steeds opnieuw om de euforie van de verliefdheid te herbeleven — het licht, de herkenning, het verlangen. Maar telkens, na een maand of negen, kwamen we weer in dat befaamde gat terecht. Het moment waarop de liefde niet langer alleen een gevoel was, maar een uitnodiging werd tot echte verbinding. Een schakel naar dieper contact. Alleen waren we daar toen nog niet klaar voor. Of dachten we dat althans.
Ik heb zelf ervaren hoe makkelijk het is om de pijn te projecteren op de ander. Om bij conflict meteen de aanval in te gaan. Maar ik zie nu: dat wat me het meest raakte, raakte iets ouds in mij. En op het moment dat ik de moed vond om dat te erkennen, begon er iets te veranderen.
Ik herinner me ook nog een moment in mijn laatste relatie waarop ik tegen hem zei:
“Ik zal me altijd afvragen hoe het tussen ons geweest zou zijn
als ik al mijn stukken had aangekeken.”
Hij begreep me niet.
En ik kon het toen ook niet beter uitleggen.
Maar wat ik voelde, was dat het niet om schuld ging,
maar om de gemiste kans om samen te groeien.
Want relaties zijn geen sprookjes.
Ze vragen werk. Toewijding. Bewustzijn.
En vooral: bereidheid.
De bereidheid om samen de stormen te trotseren.
Niet tegen elkaar te vechten,
maar samen tegenover het probleem te gaan staan.
Ik hoorde ooit:
“Als je samen de zwaarste stormen overleeft, slaag je in je relatie.”
En dat geloof ik ten diepste.
Maar soms is slechts één van de twee bereid om die weg te gaan.
En dan vraagt liefde iets anders.
Dan vraagt ze om los te laten.
Niet uit hardheid, maar uit respect.
Omdat jij voelt dat je wilt groeien,
en de ander (nog) niet mee wil of kan.
Je kunt niemand dwingen om te kijken naar zijn of haar pijn.
En je kunt het proces van de ander niet versnellen.
Maar je kunt wél kiezen om trouw te blijven aan jouw pad.
Wat ik nu meeneem,
en wat ik ook hoop mee te nemen in een nieuwe relatie, is dit:
Als mijn partner geraakt wordt, wil ik kunnen blijven.
Niet aanvallen, maar luisteren.
Niet oordelen, maar voelen:
dit gaat misschien niet over mij, maar over een oud stuk in hem.
En gewoon zeggen: ik ben hier.
Liefde is geen eindstation.
Het is een weg van samen groeien,
samen kijken,
samen helen.
En soms…
is liefde ook de moed om alleen verder te gaan.
Want ook dat is liefde..♥️
0 Comments