Een gesprek over ADD: Voor onze dochter, voor onszelf
Na mijn openhartige gesprek met de zorgjuf wist ik dat ik dit ook met de papa van mijn dochter moest bespreken. Het was een belangrijke stap, zowel voor onze rol als ouders als voor de ondersteuning van onze dochter. Toch voelde ik een drempel; ik wist niet hoe hij zou reageren en vond het spannend om dit gesprek aan te gaan.
We spraken af om via Teams te overleggen, een praktische oplossing waardoor ik het niet voor me uit kon schuiven. Ik deelde eerlijk wat ik had ontdekt: de kenmerken van ADD bij onze dochter en hoe ik deze ook bij mezelf herkende. Ik vertelde hem dat ik dit al met de zorgjuf had besproken en dat het voor mij een worsteling was om dit ook met hem te delen.
Zijn eerste reactie was terughoudend. Hij uitte zijn zorgen over het ‘labelen’ van onze dochter en vroeg zich af wat dit voor haar zou betekenen. Ik begreep zijn bezorgdheid, maar voor mij was het vooral belangrijk om het taboe rond ADD te doorbreken en samen te kijken hoe we haar het beste konden ondersteunen. Ik benadrukte dat ik het gesprek eerst met hem wilde aangaan voordat er verdere stappen werden ondernomen.
Toen ik aangaf dat structuur voor mij een uitdaging was, merkte ik dat dit een gevoelig punt was. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik mijn best deed om stabiliteit te bieden, maar dat dit niet altijd vanzelf ging. Dit leek binnen te komen.
Het gesprek verliep op sommige momenten stroef, maar ik voelde ook dat het nodig was. We deelden onze bezorgdheden en onze hoop voor onze dochter. Het gaf me een bepaalde opluchting om dit uitgesproken te hebben, ongeacht hoe we er ieder individueel in stonden.
Voor mij bleef één ding overeind: hoe onze dochter zich voelt en wat zij nodig heeft, is belangrijker dan de verschillen tussen ons. Dit gesprek was een stap, misschien niet perfect, maar wel nodig. En soms is dat genoeg.
0 Comments