Grenzen Stellen: De Kracht van Keuzes voor Jezelf
Het was zomer, 2023. Ik bevond me op een festival, open sfeer, veel mensen, een tikje magie , ergens voelde ik: hier moet ik zijn. Je kon vrijblijvend meedoen aan een opstelling. Een beetje argwanend, maar ook nieuwsgierig liet ik me meeslepen en stapte ik erin. Geen idee wat het met me zou doen. Geen idee dat ik in de herfst van datzelfde jaar in een jaartraject zou stappen bij de vrouw die de opstelling begeleidde: Lies.
Na afloop kreeg iedereen een klein zakje suikerbonen mee, een symbolisch gebaar, voor de nieuwe jij. In elk zakje zat een andere quote verstopt. De mijne?
“Stel gezonde grenzen.”
Op dat moment lachte ik er een beetje om. Alsof het universum een mopje met me uithaalde. Maar vanbinnen raakte het iets. Iets ouds. Iets dat ik al lang voelde, maar nog geen woorden voor had. Ik stopte het kaartje in mijn tas, maar het bleef met me meegaan.
Deze drie woorden bleken de insteek van mijn groeiproces.
Er zijn van die momenten waarop je voelt: nu is het genoeg. Waarop je merkt dat je op een kruispunt staat. Geef ik weer toe, of kies ik dit keer voor mezelf? Grenzen stellen lijkt iets vanzelfsprekends, maar het is vaak een intense innerlijke strijd, zeker wanneer je het jarenlang niet gewend was.
Zó vaak heb ik in mijn leven geprobeerd om de lieve vrede te bewaren.
Om situaties te sussen, spanningen weg te nemen, mezelf kleiner te maken, zodat de ander zich comfortabel bleef voelen. Nu zie ik pas hoe helder dat ook een vorm van pleasen was. En hoe vaak ik mezelf daarin ben kwijtgeraakt. Want telkens wanneer je de vrede buiten jezelf probeert te bewaren, verlies je de vrede in jezelf.
Het traject dat ik sindsdien ben aangegaan, heeft zijn werking al meermaals gedaan. Het laat sporen na. Zachte, duidelijke sporen. Ik begin nu, eindelijk, aan den lijve te ondervinden wat grenzen stellen écht betekent.
Mijn lichaam spreekt steeds helderder wanneer ik over mijn grens dreig te gaan. En ik luister meer. Vaker. Dieper.
Ik stel nu vaker mijn grens. En dat wordt niet altijd in dank afgenomen. Want deze versie van mij, deze Cindy, die kenden ze niet. Die is nieuw.
En soms schrikt dat mensen af.
Maar dat is oké. Want ik leer dat het niet mijn taak is om door iedereen begrepen of goedgekeurd te worden. Mijn taak is om trouw te blijven aan mezelf.
Het stellen van grenzen is niet zomaar ‘nee’ zeggen. Het is jezelf erkennen. Het is zeggen: ik ben het waard om goed voor te zorgen. En dat vraagt moed. Tijd. Bewustzijn. En vooral: mildheid.
Elke keer dat ik mijn grens bewaak, voel ik hoe ik iets ouds in mij heel. Die ‘nee’ naar de ander, is vaak een diepe ‘ja’ naar mezelf.
“Elke keer dat ik mijn grens bewaak, genees ik een oud patroon.”
Dat kaartje, due suikerboontjes, dat festival, het leek toen maar een detail. Maar het was een zaadje. En nu, bijna twee jaar later, besef ik pas hoe diep het is geworteld.
Reflectie voor jou
Waar in jouw leven voel jij: tot hier en niet verder?
Wat zou er gebeuren als je vandaag eens koos voor de vrede in jezelf?
0 Comments