Ik hoorde Mell Robbins in een filmpje zeggen; “Je weet wanneer je niet bij de juiste persoon bent.” En ik voelde die zin tot in mijn buik. Want ja, dat is zo.
We wéten het.
Alleen… we luisteren er niet altijd naar.
Onze innerlijke stem. Dat zachte, vaak fluisterende gevoel vanbinnen. Het weet zoveel eerder dan ons hoofd wat klopt en wat niet. Het voelt het aan in kleine signalen, momenten van onrust, een subtiel ‘niet lekker gevoel’. Maar toch negeren we het veel te vaak. Waarom?
Ik kijk terug op mijn laatste relatie, nu 1,5 jaar geleden, en zie het nu glashelder. Mijn innerlijke stem had me meermaals gesignaleerd: “Dit is niet jouw persoon.” Maar ik luisterde niet. Ik duwde het weg, zocht verklaringen, hoopte dat het zou veranderen. Want hij was geen slechte man. Helemaal niet. En toch… niet mijn man.
Het gaat niet over oordelen. Niet over wie fout zat of wat er mis was.
Het gaat over wat voor mij klopt. En wat niet.
Waarom we die stem blijven negeren (veel te lang)
We blijven veel te vaak in situaties hangen die eigenlijk niet kloppen, en dat is geen toeval.
Het komt omdat we bang zijn.
👉🏻Bang om iemand pijn te doen.
👉🏻Bang voor het alleen zijn.
👉🏻Bang om te falen.
👉🏻Bang dat het misschien ‘niet beter wordt’.
We twijfelen aan onszelf:
“Misschien verwacht ik te veel?” of “Iedere relatie vraagt compromissen…”
En ja, relaties vragen inspanning, maar geen zelfverloochening.
We zijn ook geneigd om onze eigen noden te minimaliseren, zeker als we in het verleden geleerd hebben dat zorgen voor een ander belangrijker is dan voelen wat we zélf nodig hebben. En we hopen. Dat het betert. Dat we ons vergissen. Want toegeven dat het niet klopt, betekent ook rouwen. En loslaten.
Maar het uitstellen van die pijn maakt de uiteindelijke breuk alleen maar zwaarder. En elke keer we onze innerlijke stem negeren, raken we iets kwijt van onszelf.
Trouw blijven aan je waarden en noden
Wat ik nu pas écht zie: het gaat niet alleen om het volgen van je intuïtie, maar ook om trouw blijven aan je waarden. Aan wat voor jóu belangrijk is in een relatie. Want als je dat opzijzet, gaat het zich vroeg of laat wreken.
In één van mijn vroegere relaties bijvoorbeeld: hij hield niet van knuffelen of zoenen. Voor hem was dat geen noodzaak. Maar voor mij… is dat essentieel. Dat is geen detail. Dat is een basisbehoefte, een vorm van verbinding die ik nodig heb om me geliefd en veilig te voelen. Toch negeerde ik het. Dacht: “Het zal altijd wel iets zijn.” Maar nee. Dit was het ‘iets’.
We denken vaak dat het liefde is als we onze eigen noden opzijzetten voor de ander. Maar echte liefde begint bij jezelf. En als jij jezelf inlevert, verdwijnt er iets van jou uit de relatie, en dat voel je. Altijd.
Durven luisteren, ook als het pijn doet
Het is zo belangrijk dat we trouw blijven aan wie we zijn. Aan wat we nodig hebben om te kunnen bloeien in een relatie. Liefde is geen zelfopoffering. Liefde is eerlijk durven zijn, ook als dat betekent dat je erkent: deze relatie klopt niet voor mij.
En dat is geen mislukking.
Dat is zelfliefde.
Want je innerlijke stem weet het.
Altijd al. De vraag is alleen: durf jij te luisteren?
“Je innerlijke stem zal nooit schreeuwen,
maar ze zal blijven spreken,
tot jij besluit te luisteren.”
0 Comments