We hebben elkaar nodig. Het is eigenlijk zo simpel als dat. Toch hebben velen, ikzelf inbegrepen, vaak de neiging om in ons eigen schelpje te kruipen. Ik was altijd iemand die dacht: Laat mij het maar zelf doen. Ik kan dat wel alleen. Ik heb niemand nodig. Voor mij voelde hulp vragen als een zekere vorm van zwakte—een overtuiging die nergens op gebaseerd is, maar die me door de jaren heen steeds meer eigen werd.
Toen ik mijn lieve Laure verloor, merkte ik dat ik vooral bezig was met de verhalen van anderen. Ik wilde niet dat alles om mij draaide, dat ik centraal stond. Ik luisterde naar anderen, en ging voorbij aan mijn eigen verdriet. Op een gegeven moment zei een tante tegen me: Cindy, je hebt zo’n intens verlies ervaren, en toch ben je alleen bezig met hoe het met anderen gaat. Voor mij voelde dat niet vreemd. Het hoefde niet altijd en alleen over mij te gaan.
Geven voelt prachtig. Het is een teken dat je om iemand geeft, dat je betrokken bent. Het siert je om te kunnen geven, maar ergens leerde ik dat ik mezelf hierin niet moest verliezen. Dat er een balans moet zijn, een wisselwerking van geven én ontvangen.
Want daar ligt een diepere waarheid: ontvangen is óók belangrijk. Niet in de hebberige zin van het woord, maar het durven toelaten van steun, liefde, en zorg van anderen. Als je weigert te ontvangen, zend je eigenlijk uit dat je het niet nodig hebt. Hoe vaak zeggen we niet, wanneer iemand ons een cadeautje geeft: Oh, dat had je niet hoeven doen! Het is bijna een reflex, alsof we het niet waard zijn.
Daar ben ik mee gestopt. Nu zeg ik simpelweg: Dankjewel. Wat ontzettend attent van je, dit maakt me blij. En als ik zelf een cadeautje geef en hoor: Dat had je niet hoeven doen, geef ik met een knipoog terug: Dan neem ik het terug! Het mooie is dat mensen dan vaak even lachen, en meteen begrijpen wat ik bedoel.
Vriendschappen die de Ziel Voeden
Met de groei die ik heb doorgemaakt in mijn persoonlijke ontwikkeling, heb ik ook zoveel nieuwe mensen mogen leren kennen. Het geeft me energie, enthousiasme en een diep gevoel van dankbaarheid. Sommige vriendschappen zijn nieuw, anderen gaan al jaren mee. Ik denk aan een vriendin die ik al ken sinds de kleuterschool. We wonen wat verder van elkaar en spreken elkaar maar vier of vijf keer per jaar. Toch voelt het altijd als vanouds, alsof de tijd stil heeft gestaan. Die vertrouwdheid koester ik enorm—het voedt mijn ziel, geeft me zuurstof, en laat me steeds weer beseffen hoe waardevol het is.
Elke vriendschap die ik heb, voelt anders en uniek. Elk contact heeft zijn eigen kleur en dynamiek, en dat maakt het zo speciaal. Het geeft me telkens weer die extra energie, en ik besef steeds meer hoe waar het is: “Alone we can do so little, together we can do so much.”
Een Nieuwe Blik op Verbondenheid
Deze reis naar meer openheid en verbondenheid met anderen heeft me veel geleerd. We hoeven het leven niet alleen te dragen. Door te durven ontvangen, geven we anderen de kans om echt voor ons te zijn, net zoals wij voor hen willen zijn. Er ontstaat een balans waarin geven en nemen niet tegenover elkaar staan, maar elkaar versterken. Het creëert een ruimte waarin we groeien, samen, als mensen die elkaar nodig hebben.
Dus laten we die verbinding toelaten. Laten we elkaar durven omarmen en met open hart zeggen: Dankjewel, dit betekent veel voor mij. Want we zijn sterker samen.
0 Comments