De schoonheid van groeipijnen: de weg naar mezelf
Vanuit mijn eigen pad heb ik ervaren dat elke stap buiten mijn comfortzone gepaard ging met groeipijnen. Niet de fysieke pijn die ik ken uit mijn kindertijd, maar de innerlijke, onzichtbare pijn die ik voel wanneer ik uit mijn oude vel barst. Een pijn die ik zou kunnen verwarren met weerstand, maar die eigenlijk niets anders is dan een uitnodiging van het leven om te groeien.
Wanneer groei pijn doet
Groeipijnen komen precies op het moment dat ik het oude loslaat, maar het nieuwe nog niet helemaal zichtbaar is. Het is dat niemandsland waarin ik niet meer ben wie ik was, maar ook nog niet weet wie ik aan het worden ben. Het is het wringen van oude patronen die niet meer passen, het verlangen naar vrijheid terwijl ik nog in de veiligheid van het vertrouwde wil blijven.
Ik herken het uit zoveel momenten op mijn pad.
Toen ik voor het eerst besloot om mijn waarheid te gaan delen in mijn blogs.
Toen ik aan mijn inspiratie avonden begon.
Toen ik mij uitsprak over mijn ADD, wat uiteindelijk ADHD blijkt te zijn.
Telkens voelde ik die ongemakkelijke spanning in mijn lijf. De twijfel. De angst om te falen. De stemmetjes die vroegen: Wie denk je wel dat je bent?
Maar wat ik intussen heb geleerd, is dat net die spanning het teken is dat ik op de juiste weg ben.
Groei vraagt moed
Het oude loslaten voelt als sterven. Het is afscheid nemen van stukken van mezelf die me jarenlang hebben beschermd, maar me nu tegenhouden om te worden wie ik diep vanbinnen al ben. Die groeipijnen zijn geen straf… ze zijn het bewijs dat ik het innerlijke werk doe.
Groei vraagt moed. Moed om door de angst heen te gaan. Moed om te voelen wat gevoeld wil worden. Moed om mezelf opnieuw uit te vinden, zelfs als ik nog geen idee heb wat er aan de andere kant op me wacht.
De paradox van groeipijn
Wat ik zelf nog elke dag leer, is dat ik pas echt door mijn groeipijnen heen kom door ze niet te bevechten, maar door ze te omarmen.
Wat als die onrust in mijn buik geen teken is dat ik moet stoppen, maar een teken dat ik dichter bij mezelf kom?
Wat als dat gevoel van kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist de poort naar mijn ware kracht?
De paradox is dat hoe meer ik bereid ben de pijn toe te laten, hoe zachter hij wordt.
Hoe meer ik hem omarm, hoe sneller hij me naar het volgende niveau brengt.
De beloning
Wat aan de andere kant van groeipijn ligt, is iets waar ik steeds meer van mag proeven:
Zelfliefde.
Vrijheid.
Zelfvertrouwen.
Overvloed.
Het gevoel dat ik eindelijk thuiskom bij mezelf.
Elke keer als ik door een laag van groeipijn heen ben gegaan, voel ik dat mijn innerlijke wereld ruimer is geworden. Alsof er meer ademruimte in mezelf ontstaat. Alsof het leven telkens opnieuw bevestigt: Dit is wie je altijd al was… je hebt het alleen opnieuw moeten ontdekken.
Als ik nu terugkijk op mijn pad, besef ik dat mijn grootste groei altijd gepaard ging met de diepste groeipijnen. Maar ik zou geen enkele stap willen overslaan. Het zijn precies die momenten geweest waarin ik het gevoel had dat ik zou breken, die me uiteindelijk dichter bij mijn eigen kracht brachten.
Misschien zit jij nu midden in zo’n groeipijn. Misschien voelt alles zwaar en chaotisch.
Maar weet dat je precies daar hoort te zijn.
Het universum breekt je nooit af zonder je op te bouwen in iets groters.
Groeipijn is geen eindpunt. Het is de weg naar mezelf.
En dat, ja dat ben je zo ontzettend waard!!
Wil jij jouw groeipijnen onder de loep nemen, dieper kijken wat ze jou willen brengen. Contacteer mij, en we boeken een intake gesprek in.
Dit is wat Abraham Hicks zou zeggen:
“You cannot fix someone else’s vibration by lowering your own.”
1 Comment