Het gesprek met de zorgjuf liep ten einde. Ik was fysiek aanwezig, terwijl mijn ex-partner via Zoom deelnam.
Alsof het zo had moeten zijn; het gaf me de ruimte om dit moment zelf te ervaren. De juf had iets warms en empathisch over zich, wat de stap om mijn gevoelens te delen net iets makkelijker maakte.
Ik voelde een knoop in mijn maag en een trilling in mijn stem toen ze vroeg of er verder nog iets was.
Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik wist dat ik het moest zeggen.
"Ik zit nog met een gevoel," begon ik voorzichtig, terwijl ik mijn handen op mijn schoot vouwde.
En toen de woorden eenmaal kwamen, voelde het alsof ik een drempel overstapte.
Ik vertelde haar dat ik symptomen van ADD herkende bij mijn dochter, en dat het me niet meer losliet.
De zorgjuf luisterde aandachtig en met oprechte interesse.
Ze nam mijn woorden serieus, zonder oordeel, en stelde voor om met het CLB (Centrum voor Leerlingenbegeleiding) in gesprek te gaan om te kijken wat ze konden doen.
Ik slikte even, en toen besloot ik nog een stap verder te gaan.
Ik deelde iets wat ik tot dat moment nog niet hardop had durven zeggen: "Ik herken die symptomen ook bij mezelf." De zorgjuf keek me even aan, haar ogen vol begrip. "Dat moet heel confronterend voor je zijn geweest," zei ze rustig. "Maar wat mooi hoe je aan zelfreflectie hebt gedaan.
Het feit dat je dit nu deelt, zal je dochter enorm helpen." Haar woorden raakten me diep, alsof ze precies wist hoe zwaar het voor me was geweest om dit te erkennen.
Hoewel ik wist dat er actie ondernomen moest worden, voelde ik dat het belangrijk was om eerst nog met haar papa te praten.
Ik wilde dat we als ouders op één lijn zaten voordat er verdere stappen werden gezet. Dat begreep ze helemaal, en ze stelde me gerust dat er geen haast was.
Ik verliet het gesprek met een mix van opluchting en een zwaar gemoed. Er was een pad geopend dat ik nog niet eerder had gezien, maar ik wist ook dat het niet gemakkelijk zou worden. Toch was er iets in me dat zei dat dit het juiste was, voor mezelf en vooral voor mijn dochter.
1 Comment