Toen ik Anke Buckinx hoorde praten over haar ADHD bij De Tafel van Gert, voelde ik me zó begrepen. De constante chaos in je hoofd, de afleiding bij het minste of geringste, het onbegrip van anderen – het is alsof ze woorden gaf aan dingen die ik zelf zo vaak heb ervaren.
ADHD wordt nog steeds vaak verkeerd begrepen. Mensen denken dat het alleen maar draait om hyperactief zijn of niet kunnen stilzitten, maar het is zoveel meer dan dat. Het is een hoofd dat nooit stilstaat, een brein dat continu aanstaat, zelfs wanneer je wilt rusten. Het is het gevoel dat je altijd “aan” staat, maar toch vergeet waar je net aan dacht.
Een hoofd dat op volle toeren draait
Anke vertelde hoe haar hoofd altijd overloopt van gedachten. Hoe ze van het ene naar het andere springt, zonder controle over de snelheid waarmee dat gebeurt. Ik herkende dat meteen. Het voelt soms alsof er twintig tabbladen openstaan in mijn hoofd, en terwijl ik probeer me op één ding te focussen, springt er plots een nieuw idee tussen dat mijn hele aandacht opeist. Het is vermoeiend, maar het is ook wie ik ben.
Afleiding bij het minste
Ze benoemde ook hoe ze zich door het kleinste detail kan laten afleiden. Hoe haar focus verdwijnt zodra er iets nieuws in haar omgeving gebeurt. Ik glimlachte toen ik dat hoorde, want dat is zó herkenbaar. Ik kan me vol goede moed zetten aan een taak, maar één geluid, één gedachte of één notificatie, en ik ben weer vertrokken in een totaal andere richting. En dan heb ik moeite om terug te keren naar waar ik aan begon.
Lui? Echt niet.
Wat me het meest raakte, was dat ze vertelde hoe ze vaak als “lui” wordt bestempeld. Omdat dingen soms blijven liggen. Omdat we niet altijd kunnen voldoen aan de verwachtingen van anderen. Maar dat is het niet. Luiheid impliceert dat je geen zin hebt om iets te doen, terwijl ADHD juist betekent dat je wél wil, maar dat je brein niet altijd meewerkt. Dat je overweldigd raakt door de taken die je moet doen en daardoor soms bevriest in plaats van beweegt.
Het onbegrip van de buitenwereld
Wat Anke ook benoemde, en wat zó herkenbaar is, is hoe moeilijk het soms is voor anderen om te begrijpen hoe ons brein werkt. Ze vertelde hoe haar man haar meermaals zegt: “Doe dat nu gewoon.” Simpel, toch? Maar dat is net het probleem. We willen het wel, maar ons brein kan het niet zomaar. Het is niet een kwestie van geen wilskracht of motivatie, het is neurologie. Ons brein werkt op een andere manier, en dat zorgt ervoor dat sommige dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn, voor ons een enorme uitdaging kunnen zijn.
Het is moeilijk om uit te leggen hoe dat voelt, tenzij je het zelf ervaart. En dat is waarom open gesprekken zoals die van Anke zo belangrijk zijn. Ze brengen niet alleen herkenning voor mensen met ADHD, maar ook bewustwording bij de mensen om hen heen.
De kracht van ADHD
Waar ik vroeger vooral worstelde met mijn ADHD, begin ik nu steeds meer te zien dat het ook iets moois in zich heeft. Het is creatief denken, het is snel schakelen, het is een enorme gevoeligheid voor de wereld om je heen. Ja, het brengt uitdagingen met zich mee, maar het geeft ook unieke kwaliteiten.
Ik ben dankbaar dat iemand als Anke Buckinx haar stem gebruikt om ADHD zichtbaar te maken. Want herkenning is helend. En als er iets is wat ik heb geleerd, is het dit: we zijn niet lui, we zijn niet ‘te chaotisch’, we werken gewoon nét iets anders. En dat is helemaal oké.
0 Comments