Vanmorgen stond ik op de parking. Vol verwachting. Nog even en daar zou ze zijn.
Fleur. Mijn dochter.
Een week geleden stonden we hier ook. Tegen de avond. Koffers in de kofferbak, een vrolijke knuffel, een bemoedigende glimlach. “Veel plezier, lieverd.”
Maar ik moet eerlijk zijn.
Onder die glimlach zat een klein hartje.
En ik weet inmiddels: ik was niet alleen.
Andere ouders fluisterden het tussen de regels door. Ook zij voelden het. Dat knagende gevoel. Die kortere ademhaling bij het afscheid. Alleen… we spraken het niet uit. Alsof we daarmee de moed zouden ondergraven die we onze kinderen zo graag wilden meegeven.
En misschien is dat waarom het zo zwaar voelde. Want in die stilte klonk ook iets anders mee.
Een herinnering. Aan dat drama van enkele jaren geleden. Een bus vol kinderen, op de terugweg van skiklassen. Een tragische aankomst.
Die beelden hebben zich diep genesteld in ons collectieve geheugen. En zonder dat we het willen, kleuren ze zulke momenten.
Plots is een vrolijk schoolreisje geen evidentie meer.
Plots is die busrit beladen.
Want ons brein maakt verbindingen. Probeert te beschermen. Houdt ons alert.
Maar tegen welke prijs?
Wat angst vooral doet, is onze adem benemen.
Ze leeft niet in het nu, maar in het “stel dat…”.
Ze probeert controle te houden waar die er niet is.
En ja, dat is begrijpelijk.
Want als ouder is de liefde zó groot, dat het idee iemand te verliezen ondraaglijk voelt.
Dus bouwen we scenario’s.
We denken: Als ik het maar al een keer heb gedacht, komt het misschien minder hard aan.
Maar intussen leven we minder voluit.
We houden iets in.
We stockeren — in ons lijf, ons hoofd, ons hart.
Ik leer stilaan het verschil voelen tussen angst en intuïtie.
Angst schreeuwt, intuïtie fluistert.
Angst verstart, intuïtie verzacht.
Wat ik voelde, vanmorgen op die parking, was angst. Geen voorgevoel. Geen intuïtie.
En dat mag er zijn.
Maar ik kies ervoor om haar niet de leiding te geven.
Ik kijk haar even aan, bedank haar voor haar bezorgdheid, en zet haar zacht op de achterbank.
Ik neem het stuur weer over.
Want daar is ze.
Mijn meisje.
Met glinsterende ogen en dampende verhalen.
Misschien een tikje moe, misschien een beetje veranderd.
En ik wil er helemaal zijn om haar op te vangen.
Niet half. Niet met een hoofd vol zorgen.
Maar voluit. In het nu.
Liefde is kwetsbaar.
Maar precies in dat kwetsbare ligt ook onze grootste kracht.
Want het leert ons wat er écht toe doet.
Het herinnert ons eraan hoe rijk we zijn.
Dat we mogen voelen. Hechten.
En telkens opnieuw mogen kiezen voor vertrouwen.
Lang geleden was mijn angst veel groter. Door het verlies van mijn oudste dochter, onverwacht en onomkeerbaar, leerde ik de kracht van mijn eigen kwetsbaarheid kennen. Het leek wel alsof de angst mij helemaal verzwolg. Maar juist door dat immense verdriet, ben ik enorm gegroeid. Ik leerde mijn emoties niet meer te verstoppen, maar ze te omarmen. Angst heeft me niet langer in de greep, want ik ontdekte dat zelfs in de diepste pijn een zaadje van vertrouwen kan groeien.
Vandaag sta ik hier, met een klein hartje, maar vol vertrouwen in het leven. Niet omdat het altijd makkelijk is, maar omdat ik geleerd heb dat ik zelfs door angst heen kan ademen.”
Ik adem.
En ik glimlach.
Het kleine hartje klopt vol liefde.
0 Comments