Mama’s zijn het hart van de familie, de stille kracht die alles bij elkaar houdt. Ze voeden ons niet alleen met liefde en zorg, maar ook met kracht, met moed, met opofferingen die vaak onzichtbaar blijven.
Zo vanzelfsprekend als de zon die opkomt, staan ze daar, dag in, dag uit. Vaak op de achtergrond, want in de schijnwerpers staan is niets voor haar. Maar precies daar, in die stilte, schuilt haar grootste kracht.
Mijn mama heeft mijn leven gevormd, op manieren die ik vroeger niet kon benoemen. Doorheen de jaren heb ik veel dingen als kind gewoon ‘voor waar’ aangenomen. Pas later, en vooral door het werken met familieopstellingen, begon ik te zien wat daar allemaal onder lag. Hoe ze haar eigen pijn, haar eigen zorgen en verleden vaak inslikte om ruimte te maken voor mij. Hoe ze liefde gaf zonder eisen, zonder voorwaarden. Altijd daar. Altijd steunend. In haar eigen taal van zorg.
En dat besef, dat iedereen zijn of haar eigen liefdestaal heeft, was voor mij een echte eye-opener.
Want wat ik als kind soms niet begreep, wat ik misschien miste of anders hoopte te ontvangen, bleek haar manier te zijn. Haar taal was er een van doen, zorgen, aanwezig zijn. Geen grote woorden, geen diepe gesprekken, maar kleine daden die alles zeiden. Zodra ik dat begon te begrijpen, viel er zoveel op z’n plaats. De misverstanden werden zachter. De frustratie maakte plaats voor mededogen. En liefde kon weer stromen, in twee richtingen.
In een opstelling werd het me ineens zo duidelijk: hoe zij op haar manier heeft doorgegeven wat zij kon, met de middelen die zij had. Niet perfect, maar wie is dat wel? Ze was wél trouw, warm, beschikbaar. En waar ze dat even niet kon zijn, heeft ze later op haar manier geprobeerd het weer goed te maken. Dat zien bracht rust in mij.
Haar liefde is niet luid, maar wel groots. Geen woorden, maar daden. Geen uitleg, maar aanwezigheid. Ik herken haar nu in mezelf, in hoe ik moeder ben voor mijn kinderen.
In hoe ik luister. In hoe ik probeer ruimte te maken. Soms voel ik haar kracht letterlijk door mij heen stromen. En dat raakt me. Want ik weet nu dat ik gedragen ben, altijd al.
Mijn mama is die ene bijzondere vrouw die altijd van mij houdt, in goede en slechte tijden. Haar liefde is de basis van wie ik vandaag ben. En dat besef maakt me dankbaar. Want hoe vaak zeggen we het eigenlijk hardop? Hoe vaak eren we hen, die ons het leven gaven?
Dus vandaag zeg ik het wel: dank je, mama. Voor alles. Ook voor wat ik niet zag. Vooral daarvoor.. ♥️
0 Comments