Tijdens de bewogen periode na de breuk wisten emotioneel geladen liedjes mij te vinden, zoals "Where Do Broken Hearts Go" van Whitney Houston. De weemoedige tonen en de tekst raakten me diep; Elke keer als ik het hoorde, voelde ik een brok in mijn keel.
Het gekke was dat, ondanks mijn intense verdriet en het gemis van hem, ik wist dat onze relatie niet kon slagen.
En zoals Whitney zingt: Ik kijk in je ogen en ik weet dat je nog steeds om me geeft, om mij.
Dat zag en voelde ik ook, en dat was omgekeerd niet anders. Dat maakte het naar mijn gevoel nog pijnlijker.
Maar diep vanbinnen wisten we beiden dat het tijd was om los te laten. Hoe hard we ook zouden blijven proberen, er was iets fundamenteels dat niet klopte. Toch kreeg ik het op dat moment niet over mijn lippen; dat liet ik over aan hem, die bewuste herfstdag waarop loslaten centraal stond.
Ik voelde de pijn die Whitney zong, een pijn van verloren liefde en het verlangen naar antwoorden die buiten mijn bereik lagen.
Er was een oorzaak voor de problemen die we ondervonden, maar ik kon die oorzaak niet vinden. Het was alsof ik in mijn eigen gedachten verdwaalde, in een wirwar van emoties en frustraties die me gek maakten. De zoektocht naar een verklaring en oplossing leek vruchteloos, wat mijn innerlijke chaos alleen maar versterkte.
In deze periode van verwarring en emotionele strijd begon ik aan een jaartraject intuïtieve opstellingen. Het was mijn ex die mij de mogelijkheid gaf om dit traject te volgen, een geschenk waar ik hem eeuwig dankbaar voor zal blijven, aangezien dit uiteindelijk voor de doorbraak bij mezelf heeft gezorgd. Dit was geen eenvoudige weg; het was een reis van zelfontdekking die me hielp om dieper in mezelf te graven en de stukken bloot te leggen die ik zocht. Het werken met intuïtieve opstellingen bood me een helder perspectief op de patronen en blokkades die me beletten om volledig in het moment te leven en mezelf te begrijpen.
De inzichten die ik tijdens dit traject verwierf, waren als puzzelstukken die eindelijk op hun plaats vielen. Wat eerst vaag en onduidelijk was, kreeg nu betekenis en structuur. Ik leerde niet alleen over de dynamiek van mijn relatie, maar ook over mezelf. Het jaartraject hielp me om de oorzaken van mijn innerlijke conflicten te doorgronden, en gaf me de ruimte om de stukken van mijn eigen leven samen te voegen.
Nu, met de helderheid die ik heb verworven, kan ik terugkijken op die verwarrende periode met een gevoel van dankbaarheid. Het was de worsteling, de muziek die mijn emoties verwoordde, en het werk met intuïtieve opstellingen die me uiteindelijk de antwoorden gaf die ik zocht. Het gaf me de kracht om niet alleen mijn toenmalige relatie, maar ook mezelf beter te begrijpen.
Het was een tegenstrijdige reis van verdriet en zelfontdekking, van het luisteren naar de emotionele resonantie van muziek en het ontdekken van de diepte van mijn eigen innerlijke wereld. Whitney's woorden weerspiegelden mijn pijn, maar ze leidden me ook naar een dieper inzicht in mezelf. Dit proces leerde me dat de antwoorden vaak niet onmiddellijk zichtbaar zijn, maar dat de zoektocht ernaar ons juist de weg naar zelfkennis en groei opent.
Nu weet ik dat de verwarring die ik voelde een essentieel onderdeel was van mijn reis. Het was een teken dat ik eerst mezelf moest leren kennen voordat ik de echte antwoorden kon vinden. En met die kennis heb ik nu de mogelijkheid om verder te groeien, te bloeien en te leven met een vernieuwd begrip van wie ik werkelijk ben.
0 Comments