Blog 9 🍵
Zoals ik eerder al aangaf, begint alles eindelijk op zijn plek te vallen. Maar laten we eerlijk zijn: het doet soms pijn. Het idee dat, als ik eerder had geweten wat er speelde, dingen misschien anders hadden kunnen lopen, blijft me achtervolgen. Ik weet dat het niet helpt om zo te denken, maar die gedachten komen toch. En dat is oké. Het is menselijk.
De afgelopen weken draaiden mijn hoofd op volle toeren – zoals het altijd doet, maar dit keer leek het wel op overdrive. Avonden lang was ik compleet uitgeput. De rust vinden om wakker te blijven voor de tv was geen optie. Zoveel gedachten kwamen en gingen, als een eindeloze stroom. Hoe heerlijk zou een pauzeknop voor mijn hoofd zijn geweest!
Maar één ding weet ik zeker: ik wil hier iets me doen. Dit is een kans om iets te veranderen. Dit mag en kan anderen niet nog een keer overkomen. Ik ontdek niet alleen wat er bij mij speelt, maar ook bij mijn dochter. Mijn lieve dochter heeft ADD.
Het besef dat ze hetzelfde doormaakt als ik, kwam hard binnen. Ik sprak erover met iemand van het CLB, en zelfs dat telefoontje voelde als een kleine overwinning. Elke stap, hoe klein ook, is kwetsbaar en uitdagend. Hardop uitspreken wat je ontdekt hebt, voelt als het openleggen van je ziel. Maar ik weet voor wie ik het doe, en dat geeft me kracht.
Het is vrijdag, en het weekje met mijn lieve dames ging weer van start.
Febe kwam als eerste thuis en ik vroeg haar hoe haar week was geweest.
Ik besloot het gesprek te beginnen: "Lieve schat, weet je hoe mama altijd zegt dat ik mezelf in jou herken?" Ik deel verhalen over mezelf, over waar ik tegenaan loop, en bijna zonder aarzeling zegt ze: "Logisch mama, ik herken dat allemaal bij mezelf."
Ze vertelt me over haar struggles die ze ervaart en hoe dingen haar doen nadenken. Ze dwaalt af, net zoals ik dat doe. De chaos, de vergeetachtigheid, het zijn allemaal signalen die ik zo goed ken. Ik leg haar uit dat dit een naam heeft: ons brein werkt anders. "Oh, is dat zo?" vraagt ze. "Het heet ADD," vertel ik. Ze reageert zo kalm: "ADHD ken ik wel, mama, maar ADD niet." En dan, zo simpel als het klinkt, landt er een diepe rust in mij.
Ik vraag haar hoe ze zich voelt nu ze het weet. "Gewoon," zegt ze, "nu weet ik waarom ik zo ben." En dat is genoeg. Ik vertel haar dat ik hier meer over wil leren en dat ik erover wil schrijven, om het taboe te doorbreken. Ze lacht en zegt: "Helemaal oké, mama. En vergeet me niet te taggen, hè?" Grappig genoeg heeft ze nog geen account, maar haar geestdrift is aanstekelijk.
's Avonds tijdens het eten, die momenten die voor mij heilig zijn, praten we bij en luister ik naar hun belevingen. Vaak is het antwoord kort: "Alles ok," en daar stopt het dan. 😄 Tieners, daar moet ik nog steeds aan wennen. Ze beleven hun eigen wereld, waarin mama niet meer op de eerste plaats staat. Vandaar dat ik sneller vraag: "Welk cijfer geef je vandaag?" En zo komt het gesprek vaak op gang.
Ik sprak met mijn oudste dochter over hoe het voor haar voelt, nu ze weet dat haar mama en zus ADD hebben. "Oooh," zei ze doodleuk, "dat wist ik al." Vragend keek ik haar aan en zei: "Hoe bedoel je?" Waarop ze vertelde dat één van haar leerkrachten, die zelf ADD heeft, alsook haar dochter, voorbeelden gaf van wat het inhoudt. "Dat zijn jullie helemaal." Het maakte me trots en blij hoe ze reageerde, en dat ze het herkende en gewoon ok vond.
Terwijl ik na het eten nog een kopje thee neem, denk ik na over hoe ver we al gekomen zijn. Het voelt alsof er een deur is opengegaan naar meer begrip, niet alleen voor hen, maar ook voor mezelf. We leren samen, groeien samen. En ja, de weg is soms hobbelig, maar elke stap die we zetten, voelt als een overwinning.
Wat ik mijn kinderen wil meegeven? Dat het oké is om anders te zijn. Dat hun kracht juist zit in dat verschil. En eerlijk gezegd, ze geven me dagelijks meer terug dan ze ooit zullen weten.
Het voelt goed om te weten dat we dit pad samen bewandelen. 💛
0 Comments