1 november
Op deze dag verandert het kerkhof in een oase van kleur. Overal liggen bloemen in warme tinten, zorgvuldig neergelegd door mensen die hun geliefden eren. Het lijkt wel alsof de natuur zelf troost biedt aan wie even stilstaat en in stilte terugdenkt aan wie ze missen. Voor mij is het een plek waar rouw en liefde samenkomen, waar alle gevoelens mogen bestaan.
Rouwen is een persoonlijke reis. Sommigen vinden troost in dagelijkse bezoeken aan het kerkhof, terwijl anderen genoeg hebben aan een enkele herinnering, elke dag in hun hart gedragen. Ik bezoek Laure’s plekje wanneer ik voel dat ik daar wil zijn. Soms gaan er weken voorbij zonder bezoek, tot ik plots dat moment voel waarop ik daar wil zijn. Een soort drang die ik dan volg. Op het kerkhof voel ik geen droefheid, eerder sereniteit. Rust, een stilte die me bij mezelf brengt en ruimte geeft voor het voelen van de ander die er niet meer is.
Telkens wanneer ik ga, kom ik een lieve, oudere man tegen die me steeds hartelijk begroet: “Wat ben ik weer blij je te zien,” zegt hij. Zijn ogen stralen, en we raken aan de praat. Hij komt hier dagelijks, soms zelfs meerdere keren per dag. Voorzichtig vertelt hij me dat hij vandaag voor de derde keer is gekomen. Ik glimlach en stel hem gerust: “Als het jou blij maakt om hier drie keer per dag te zijn, waarom niet?”
Ik vertel hem dat ik die behoefte niet zo vaak heb, omdat ik Laure overal bij me voel. Ze is in alles wat ik doe en voelt altijd dichtbij. Dit is haar plekje om te eren, maar haar ziel is overal waar ik ben. Wat me opvalt, zijn de gelijkenissen met mijn peetgrootvader. Ik vertel hem zelfs dat het lijkt alsof hij een soort echo van mijn grootvader in zich heeft. De man glimlacht en zegt: "Oh, is dat zo?" Die herkenning maakt onze ontmoetingen nog specialer.
De man knikt begrijpend en begint te vertellen over zijn vrouw, de vele mooie herinneringen en hoe hij haar mist. "Missen doet pijn, hè," zeg ik zacht. "Maar dat is oké; dat laat zien hoe groot de liefde is. Praat maar met haar." Hij glimlacht en knikt. "Ja, dat doe ik," zegt hij zachtjes. Zijn dankbaarheid om zonder oordeel zijn verhaal te mogen delen, raakt me diep.
Naast deze ontmoeting voel ik een soort verbondenheid met alle andere mensen die hier komen. Ook al ken ik ze niet, we delen iets onuitgesproken. Een gedeelde ruimte van gemis en herinnering die ons, zonder woorden, samenbrengt. Het geeft een gevoel van steun te weten dat ik niet alleen ben in mijn rouw; dat er anderen zijn die ook op hun eigen manier herdenken.
Zo wordt deze dag van herdenking ook een dag vol lichtpuntjes – verstopt in een korte ontmoeting, in gedeelde herinneringen en in het besef dat ieder rouwt op zijn eigen manier. Sommigen vinden hun troost in dagelijkse bezoeken, anderen in de wetenschap dat hun geliefden altijd dichtbij zijn. Hoe verschillend de manieren van rouwen ook zijn, de liefde blijft even sterk. Rouwen voelt soms als een zoektocht naar liefde, de liefde die we nog altijd voelen voor hen die we missen. Alsof ieder bezoek aan het kerkhof een moment is om die liefde opnieuw te ervaren en vast te houden.
Voor mij hoort deze dag ook bij een vertrouwde traditie die we sinds mijn kindertijd koesteren: pannenkoeken bakken met familie. Straks gaan we dat heerlijk doen bij mama, of zoals mijn lieve dames zeggen, bij moeke. Een warm samenzijn, waarin de herinneringen zachtjes door de kamer zweven. Het voelt alsof de warmte van de pannenkoeken ons, net als het kerkhofbezoek, even dichter bij Laure en onze herinneringen brengt. Dat simpele, jaarlijkse ritueel voelt als een troost, een herinnering aan alles wat ons verbindt – vroeger, nu en altijd.. 🕯🥞☕
0 Comments