Afgelopen zondag stond in het teken van Wereldlichtjesdag, een dag waarop over de hele wereld kaarsjes branden om 19.00 uur. Voor onze dierbaren die we missen, voor de liefde die blijft, en voor de herinneringen die we koesteren. Het is een dag van verbinding, van herdenken, en van een collectieve warmte die troost biedt in ons verdriet.
Toen ik hoorde dat er in de Japanse tuin in Hasselt een bijzondere herdenking georganiseerd werd, voelde ik meteen dat ik daar moest zijn. Samen met mijn trouwste vriendin en haar man schreef ik me in en vertrok ik richting de tuin. Al wandelend werden we verwelkomd door de betoverende klanken van Do You Know My Name If I Saw You in Heaven. Het duurde niet lang voordat mijn ogen vochtig werden. Op zo’n dag vecht ik daar niet meer tegen. Die emoties mogen er zijn. Ze horen erbij.
De pijn die blijft raken
Nog geen week eerder hoorde ik op de radio het nieuws over een meisje van amper 14 jaar, dat haar leven verloor in het verkeer. Het is een bericht zoals zovele, maar het raakt me altijd weer diep. Mijn gedachten gaan meteen naar de ouders, want ik weet als geen ander wat het betekent om je kind te verliezen. Het is alsof de aarde onder je voeten wordt weggetrokken. Het allermooiste wat je is gegeven, wordt zonder waarschuwing van je afgenomen.
En toch… sta ik er nog, vandaag. Ondanks alles. Misschien juist dankzij de liefde die ik altijd blijf voelen voor haar, mijn lichtje in het donker.
Een bijzondere boodschap
De ceremonie in de Japanse tuin was pakkend en sereen. De teksten, de muziek, en de zachtjes brandende lichtjes brachten troost en verbinding. Maar wat me het meeste raakte, was het moment waarop de man die de viering leidde, zijn woorden tot het publiek richtte.
Hij vertelde hoe hij deze zomer een vrouw had ontmoet die jaren geleden haar dochter verloor, en hoe zij die ervaring heeft omgezet in kracht. “Ze helpt nu anderen om met hun verdriet om te gaan,” zei hij. Zijn woorden galmden door de avondlucht, en ik besefte: hij had het over mij.
De krop in mijn keel werd zwaarder, en mijn ogen vulden zich opnieuw met tranen. Het was zo bijzonder om door zijn woorden te zien hoe mijn eigen pad anderen inspireert.
Licht en loslaten
Het hoogtepunt van de avond was het moment waarop we met z’n allen ballonnen loslieten, op de klanken van Je bent vrij. De ballonnen zweefden de donkere avondlucht in, een prachtig symbool van loslaten, maar ook van de verbinding die blijft.
Het voelde alsof we allemaal samen een stukje van onze pijn loslieten, gedragen door de wetenschap dat we niet alleen zijn. Het was een intiem en krachtig moment, een herinnering aan de liefde die sterker is dan de dood.
Lichtjes die blijven schijnen
Wereldlichtjesdag heeft me opnieuw laten voelen hoe belangrijk het is om stil te staan bij onze herinneringen. Om onze dierbaren te herdenken, en om verbinding te zoeken met anderen die hetzelfde voelen.
De pijn van verlies verdwijnt nooit helemaal. Maar het licht dat zij waren, blijft in ons stralen. Het mag ons begeleiden, ons troosten, en ons eraan herinneren dat liefde het enige is wat altijd blijft.
Voor al die mooie zieltjes die we moeten missen, branden we een kaars. Jullie zijn vrij, maar nooit vergeten. Jullie licht blijft altijd in ons branden.
0 Comments