✨ “Some days I feel like I’m finally healing. Other days I’m just surviving. Both are okay.”
(Sommige dagen voelt het alsof ik helemaal geheeld ben. Andere dagen ben ik gewoon aan het overleven. Allebei is oké.)
We zeggen het zo makkelijk: “begin gewoon opnieuw.”
Maar als je brein anders werkt, is dat allesbehalve eenvoudig.
Het leven voelde voor mij jarenlang als een constante herstart.
Ik stond telkens weer op, viel terug, beet door, hield vol.
En toch bleef die ene vraag:
Waarom lukt het mij niet zoals bij anderen?
Ik was op. Maar ik bleef proberen.
Telkens opnieuw. Met tranen. Met schuldgevoel. Met mezelf opsluiten.
Want wie zou me begrijpen? Wie zou me willen helpen?
Tot ik eindelijk de rode draad vond.
🧠 Vier letters: ADHD.
Eerst de opluchting.
Ik was niet gek. Niet zwak. Niet “lui”.
Mijn hoofd is gewoon anders bedraad.
Daarna kwam de klap.
Ik heb dit dus altijd gehad. En het gaat niet weg.
Dat besef kwam binnen. Diep.
En dan… mijn jongste dochter.
Zij bleek het ook te hebben.
Zij, met haar prachtige hoofd vol kleuren, ideeën en gevoel.
En op dagen waarop ik weer even in mijn schulp kruip,
betrap ik mezelf op die pijnlijke gedachte:
Moet zij ondergaan wat ik heb gevoeld? Gaat zij ook verdwalen in zichzelf?
Een rechtstreekse pijnscheut door mijn hart.
Een schuldgevoel dat voor een ADHD-brein nog intenser aanvoelt.
Maar dan fluit ik mezelf terug.
Nee. Want ik bén er.
Ik kan haar begrijpen. Ik kan woorden geven aan wat zij voelt.
Ik kan haar helpen de weg in zichzelf te vinden.
Zij heeft wat ik vroeger niet had:
een moeder die weet wat het is.
En ik neem het mijn eigen mama op geen enkel vlak kwalijk.
Zij wist het niet.
Zij had die kennis, die woorden, die taal gewoon niet.
Ze deed wat ze kon, vanuit haar eigen verhaal.
En dat is oké.
Maar ik weet het nu wél.
En ik wil die kennis niet als last doorgeven, maar als licht.
Als liefde. Als houvast.
En dan zijn er die momenten die alles verzachten.
Zoals de avonden wanneer mijn jongste dochter bij haar papa is.
Dan stuurt ze me een berichtje voor het slapengaan:
“Mama, ik ben zo blij dat jij mijn mama bent. Jij begrijpt mij zo goed. Jij weet wat ik voel.”
Woorden die rechtstreeks mijn hartkamer binnenwandelen.
Woorden die ik mag bijhalen op de dagen dat ik weer eens verdwijn in dat angststraatje van doemdenken.
Woorden die mij herinneren:
ik doorbreek iets. Voor haar. Voor mezelf. Voor ons allebei.
⸻
💬 En jij? Herken jij dit gevoel?
Dat je anders bent. Dat je zoekt, valt, weer opstaat.
Dat je je soms afvraagt: “Wat is er mis met mij?”
Laat me je dit zeggen:
Er is niks mis met jou.
Je bent onderweg. Je bent bezig.
Je bent het mooiste project dat er is.
Zoveel keren als nodig.
Herstart. Herstel. Herfocus.
Maar geef nooit op.
💞 En als jij net als ik dat anders-zijn bij je kind herkent,
weet dan: jouw ervaring is goud waard.
Jij mag het anders doen.
En daarin schuilt de kracht van echte verandering.
⸻
📣 Wil je delen? Reageren? Of samenkomen?
Stuur me gerust een berichtje.
Misschien zie ik je binnenkort in een vrouwencirkel,
waar ook jouw verhaal bestaansrecht krijgt.
Want niemand hoeft dit pad alleen te lopen.
Zeker jij niet.
#ADHD #moederschap #doorbreken #persoonlijkeontwikkeling #vrouwencirkel #zelfliefde #andersdenken #dewegnaarbinnen #krachtinverbinding #authentiekleven
0 Comments