“My daughters are my mirror, my energy, and my most precious memory—all at once.”
Er zijn momenten dat ik naar mijn dochters kijk en mezelf terugzie. Niet alleen in hun ogen of hun lach, maar in hun hele zijn.
In hun gevoeligheid.
In hun kracht.
In hun twijfels.
In hun levenslust.
Ze spiegelen me.
Soms op de mooiste manieren, soms ook op manieren die me confronteren.
Ze laten me zien waar ik straal, maar ook waar ik mezelf nog tegenhoud.
En precies dat maakt hen zo bijzonder voor mij. Ze zijn niet alleen mijn kinderen, ze zijn mijn spiegels. Mijn spiegels in groei, liefde, en bewustwording.
⸻
Ze geven mij energie
Op dagen dat ik leeg ben, of wanneer het leven even zwaar voelt, zijn zij degene die me terugbrengen naar het nu.
Niet door iets tegen me te zeggen.
Maar gewoon… door te zijn.
Door hun puurheid.
Door hun lach.
Door hun aanwezigheid.
Een onverwachte knuffel.
Een grapje aan tafel waardoor ik ineens weer lach.
Een blik die zegt: “ik zie je, mama.”
Het zijn van die kleine dingen die mij opladen, die mijn hart openen en die me laten voelen waarom ik doe wat ik doe.
Ze geven me niet alleen energie om verder te gaan, maar ook om stil te staan.
Om te voelen wat er écht toe doet.
⸻
En ze worden herinneringen terwijl ze leven
Dat besef raakt me soms diep.
Terwijl ik van hen geniet, terwijl ik ze zie opgroeien, verzamel ik nu al herinneringen.
Kleine momentjes die straks misschien groot blijken te zijn.
Knuffels in de keuken.
Samen onder een dekentje.
De gesprekken voor het slapengaan.
De tijd gaat snel. Soms te snel. Maar ik probeer er middenin te staan.
Niet achteraf pas beseffen hoe waardevol iets was, maar het nú al voelen.
Want deze momenten zijn het leven.
⸻
Mijn dochters zijn mijn anker én mijn wind.
Ze houden me met beide voeten op de grond, maar ze geven me ook vleugels.
Ze brengen me terug naar mijn kern.
Naar eenvoud. Naar liefde. Naar zijn.
En ja, voor mij zijn ze perfect.
Niet ondanks hun eigenheid, maar precies daardoor.
⸻
0 Comments