Soms voelt het met ADHD alsof je altijd onderweg bent…
Zonder écht te weten waar je precies heen rijdt.
🚗 Nieuwe bestemming?
Of alweer een afslag gemist?
Er is een tijd voor de diagnose.
En een tijd erna.
Toen ik ontdekte dat ik ADHD had, voelde het alsof iemand een nieuw hoofdstuk in mijn leven openvouwde. Maar het was geen happy end. Niet meteen. Het was eerder een storm die me eerst helemaal door elkaar schudde.
Want wat doe je, als plots blijkt dat je al die jaren met een brein hebt geleefd dat anders werkt, maar dat nooit iemand dat zag?
Wat doe je met die golf aan opluchting, gevolgd door een intense rouw?
Twijfel
Lange tijd heb ik getwijfeld of ik het wel openlijk wilde delen.
Mijn hoofd ging meteen in overdrive:
Wat gaan mensen wel niet denken?
Schrik ik anderen af?
Wie gaat me nog serieus nemen?
Je bent single, Cindy — mannen lezen dit misschien en haken meteen af…
Alles in mij schreeuwde om me klein te houden. Onzichtbaar.
Niet te veel opvallen. Niet te veel toelichten.
Gewoon doordoen, zoals altijd.
Maar toen kwam de stem van mijn hart.
Die zei:
De juiste mensen zullen het juist mooi vinden dat je niets verstopt.
En wie afhaakt, was nooit jouw match. En dat is oké.
En dat veranderde alles.
De spiegeling van mijn dochter
Het begon allemaal bij de spiegel die mijn dochter me voorhield.
Zij toonde me onbedoeld mijn eigen patronen, mijn gevoeligheid, mijn chaos, mijn diepe binnenwereld.
Ik herkende haar worsteling — omdat ze ook de mijne was.
En zo begon ik te zoeken. Te lezen. Te luisteren naar verhalen van vrouwen die zichzelf plots herkenden in de puzzel van ADHD.
En hoe verder ik ging, hoe meer ik mezelf vond.
Opluchting én rouw
De diagnose voelde als thuiskomen.
Maar daarna kwam het besef.
De terugblik.
Ik keek naar wie ik was als kind.
Als jonge vrouw.
Als moeder.
Als partner.
Als onderneemster.
En ik zag… hoe vaak ik mezelf veroordeeld had.
Hoe vaak ik geprobeerd had om ‘normaal’ te zijn.
Hoe vaak ik over mijn grens ging om mee te kunnen.
En niemand die zag dat ik eigenlijk continu in overdrive stond.
Zelfs ik niet.
Die waarheid…
Ze was bevrijdend.
Maar er ging ook een diep rouwproces aan vooraf.
Taboe doorbreken
Net daarom wil ik hierover blijven schrijven.
Omdat er zoveel vrouwen zijn zoals ik,
die al jarenlang worstelen,
en die niet weten wat er precies mis is,
omdat niemand het hen ooit heeft verteld.
Ik wil het taboe doorbreken.
Want ADHD is niet enkel ‘druk zijn’ of ‘verstrooid zijn’.
Het is een heel spectrum.
Een andere manier van voelen, denken, leven.
En wie zichzelf erin herkent, verdient één ding voor alles: erkenning.
Dat is wat ik mezelf nu geef.
En wat ik, door deze woorden, ook aan jou geef,
als jij dit herkent.
0 Comments