Het blijft fascinerend hoe een tv-serie ons leven kan raken, ons kan troosten en zelfs onze blik op de wereld kan veranderen. Voor mij is Friends altijd veel meer geweest dan een komedie; het was mijn ontsnapping, mijn vreugde en mijn troost, en hoewel ik Matthew Perry nooit persoonlijk heb gekend, voelt zijn verlies als een klap. Hoe kan dat? Hoe kun je verdriet voelen om iemand die je nooit hebt ontmoet? Dit verhaal is een persoonlijke ode aan Friends, en aan Matthew Perry – een man die de wereld liet lachen, terwijl hij zelf vaak worstelde met zijn eigen pijn.
Mijn band met Friends
Het is een band die diep zit. Friends is al zo lang een constante metgezel, een schuilplaats op momenten dat ik mijn hoofd even leeg moest maken. De momenten waarop ik het opzet, zijn vaak momenten van opluchting, momenten waarop ik wil ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven. Elk grapje, elke dialoog, blijft me aan het lachen brengen – zelfs na ontelbare keren kijken. Het is iets magisch dat ik keer op keer dezelfde afleveringen kan bekijken en toch het gevoel heb dat ik in goed gezelschap ben, alsof het mijn eigen vrienden zijn die daar op het scherm verschijnen.
Of het nu midden in de nacht is als ik niet kan slapen, of op een zondagmiddag als ik simpelweg zin heb om te lachen, Friends voelt altijd als een warm welkom.
Matthew Perry: Meer dan Chandler Bing
Matthew was altijd één van mijn favorieten. Zijn timing, zijn humor, zijn warmte – het was allemaal zó bijzonder. Hij gaf ons allemaal het gevoel dat we hem kenden. Maar dat blijkt nu, na zijn dood, een van de vele maskers die hij droeg. In zijn boek las ik over zijn worstelingen en de eenzaamheid die hij voelde, ondanks dat hij de hele wereld aan het lachen maakte. Hij is het bewijs dat wat je ziet, niet altijd de realiteit is. In de serie zei Chandler ooit: "Ik ben hopeloos en onhandig en wanhopig op zoek naar liefde! Ik ga alleen sterven!" Destijds konden we lachen om zijn uitspraak, maar nu voelt die zin bijna als een echo van de eenzaamheid die Matthew zelf moet hebben gevoeld. Het raakt me des te meer, want het toont hoe de humor van Chandler vaak zijn angsten verborg.
Een Voorgevoel van Zijn Moeder
In een recent en hartverscheurend interview onthulde Matthews moeder, Suzanne Morrison, dat hij vlak voor zijn overlijden iets bijzonders tegen haar zei. "Hij kwam naar me toe en zei: 'Ik hou zoveel van je, en ik ben zo blij om nu bij je te zijn'," herinnerde zij zich. " Het was bijna alsof het een voorgevoel was of zoiets." Zijn woorden dragen een intens gevoel van liefde en misschien zelfs een onbewust afscheid. Ik geloof sterk dat mensen soms aanvoelen wanneer hun tijd beperkt is, zelfs al is het onbewust. Dit interview raakte me diep en versterkte mijn overtuiging dat Matthew een gevoelsmens was die, ondanks zijn humor en zijn populariteit, ook een dieper, innerlijk weten met zich meedroeg.
Een Eeuwige Verbinding
Ook al is hij er niet meer, Matthew en Friends blijven deel van ons leven. Als ik nu naar de serie kijk, lacht hij nog steeds op het scherm, en op een of andere manier voelt het alsof hij altijd daar zal zijn, deel uitmakend van de momenten dat ik even wil ontsnappen. We moeten mensen die lijden zoals hij heeft geleden in ons hart houden, hun verhalen blijven delen, net zoals hij zou willen. Friends heeft ons niet alleen gelach en herinneringen gebracht, maar ook levenslessen over liefde, vriendschap en onszelf.
Op deze dag, een jaar na Matthew's overlijden, breng ik een eerbetoon aan een man die, zonder het te weten, voor velen van ons een vriend was. Laten we zijn boodschap niet vergeten, en ons realiseren dat er vaak veel meer schuilt achter de lach van anderen. Friends heeft mij geholpen door moeilijke tijden heen, en ik weet dat ik nooit de enige ben geweest. Dus hier is een ode aan Matthew Perry, en aan het fenomeen Friends dat voor velen van ons zoveel meer betekent dan een tv-serie.
Vandaag, precies een jaar geleden, kwam er een einde aan mijn 3,5-jarige relatie. De breuk bracht verdriet, verwarring en vooral de uitdaging van loslaten met zich mee. In die emotionele periode besloot ik een brief te schrijven, waarin ik mijn gevoelens verwoordde. Samen met deze brief heb ik het gedicht dat me enorm hielp, ook naar hem gestuurd. Dit gebaar voelde voor mij als een manier om een laatste boodschap van liefde en begrip te geven.
Waarom Loslaten Zo Moeilijk Is
Het proces van loslaten voelt vaak alsof we een deel van onszelf opgeven. We investeren zoveel in een relatie, en het idee om dat los te laten kan pijnlijk en beangstigend zijn. Toch ontdekte ik dat loslaten juist gaat over liefde. Liefde voor jezelf en liefde voor de ander, door hen de ruimte te geven om hun eigen pad te bewandelen.
Het Gedicht dat Me Hielp
Tijdens die momenten van verlies en verwarring vond ik troost in een bijzonder gedicht over loslaten. Dit gedicht gaf me de kracht om in liefde en vertrouwen los te laten. Ik wil het graag delen, hopend dat het misschien ook anderen helpt die zich in een soortgelijke situatie bevinden.
Loslaten
Loslaten is niet ophouden met liefhebben;
het is beseffen dat ik het niet voor een ander kan doen.
Loslaten is niet me bemoeien,
maar het mogelijk maken dat een ander leert door ervaring.
Loslaten is niet een ander beschermen,
het is een ander toestaan de realiteit onder ogen te zien.
Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen en meer liefhebben.
Wat Loslaten Mij Heeft Geleerd
Dit gedicht heeft me geleerd dat loslaten niet draait om vergeten of opgeven. Het is eerder een daad van liefde en vertrouwen. Door los te laten, vond ik de kracht om verder te gaan en mezelf weer terug te vinden, stukje bij stukje, met meer begrip en compassie.
Tot Slot
Vandaag, precies een jaar later, vond ik het symbolisch om dit gedicht te delen, als een moment van afsluiting en een stap verder naar een nieuw begin. Het is een hernieuwde bevestiging dat loslaten niet het einde betekent, maar vaak de eerste stap naar heling en groei. Als jij ook worstelt met loslaten, weet dan dat je niet alleen bent.
Het universum heeft me altijd beziggehouden. Degenen die mij goed kennen, weten dat ik niet in toevalligheden geloof. Alles komt op ons pad met een reden, ook al beseffen we die reden niet altijd even helder. Zelfs de diepste, pijnlijke gebeurtenissen hebben hun doel in het leven. En ja, dat klinkt voor velen misschien tegenstrijdig. Ik heb in momenten van intense pijn ook vaak moeite gehad om deze gedachte te omarmen. Toch werd ik achteraf steeds weer bevestigd dat alles zijn redenen heeft. Pijn kwam op mijn pad om me te leren omarmen wie ik echt ben.
Geduld is een mooie deugd, en dit is precies een van de dingen waar mensen met ADD het vaak moeilijk me hebben. Ondanks dat heb ik ontdekt dat mijn geduld al sterk is verbeterd. Dit komt doordat ik meer ben gaan vertrouwen op het leven. Het leven is er voor mij, niet tegen mij. Door te geloven dat het universum me leidt, kan ik nu loslaten wat ik vroeger probeerde te forceren.
Er zijn momenten geweest dat ik huilend op de grond zat, smekend naar boven: "Welk doel heeft deze pijn? Ik weet dat het zijn redenen heeft, maar mag het alsjeblieft stoppen?" In die momenten drong vaak de volgende quote tot me door: "Niets gaat ooit weg totdat het ons heeft geleerd wat we moeten weten." Pas later besefte ik dat deze momenten me niet verzwakten; ze leerden me vertrouwen, zelfs wanneer ik nog geen antwoord kon zien. Elk verdriet dat ik doorleefde was als een poort naar een dieper begrip, naar wie ik werkelijk ben.
Wanneer alles me weer even teveel werd, sprak ik mezelf moed in of stuurde huilend een spraakbericht naar mijn coach Lies, die altijd de juiste feedback gaf. Dit waren signalen die ik niet mocht negeren. De ingevingen die op mijn pad kwamen, waren leidraden die me naar de juiste richting leidden.
Dit zijn mijn waarheden, maar het is niet mijn intentie om ze op te dringen. Ik wil vooral open en eerlijk delen hoe ik het leven zie en beleef. Het heeft me lang gekost om me niet langer te verbergen achter een persoon die ik niet ben—om liefde te krijgen door een masker te dragen. Maar nu wil ik puur, oprecht en authentiek zijn. En door dit open te delen, voelt het alsof ik eindelijk kan ademen. Ik wil dat iedereen leeft vanuit dat wat voor hém of haar goed voelt. Je eigen pad volgen voelt bevrijdend, en voor mij is dat een groot cadeau.
Eind september heb ik samen met Lies een belangrijke stap gezet: ik heb mijn domeinnaam voor mijn website aangevraagd! Dit speelde al meer dan drie jaar door mijn hoofd, maar doordat ik steeds meer in mijn kracht kwam te staan, voelde dit nu als het juiste moment om die stap te zetten. Het voelde perfect om dit 'samen' met haar te doen, als de kers op de taart.
Ik deelde vol trots op mijn social media de stap die ik gezet had!
Een uur later viel mijn oog op iets bijzonders: dit was het 777ste bericht dat ik op Instagram had geplaatst over mijn nieuwe stap. Meteen ging ik op zoek naar de betekenis. De betekenis was: "Gefeliciteerd, je hebt goed naar de aanwijzingen geluisterd en hebt die wijsheid omgezet. Je plukt er nu de vruchten van. Je succes inspireert en helpt anderen. Dus ga hier alsjeblieft me door."
Dit liet mijn hart springen en voelde als een prachtige bevestiging. Een krop in mijn keel en toen, terwijl het regende, brak de zon door de wolken heen. Een traan gleed over mijn wangen. Mijn lieve Laure* is helemaal bij me in dit gevoel! Dat is althans mijn waarheid, ik voelde de tinteling door heel mijn lichaam. Wat ben ik trots en ooh zo dankbaar dat ik ben blijven volhouden.
Deze reis heeft me weer zó mooi geleerd dat elke stap, hoe klein ook, vol betekenis is. En dat de liefde en steun van anderen ons door de moeilijkste tijden kunnen helpen. Laten we blijven luisteren naar de signalen die het leven ons biedt en blijven geloven in onszelf en de reis die we maken. Want zelfs in de donkerste momenten kunnen we de zon weer laten schijnen.. ☀
En als ik iets zou mogen meegeven aan jou, de lezer: vind de moed om jouw eigen waarheid te ontdekken. Laat los wat je niet dient, en ontdek hoe bevrijdend het voelt om gewoon, volledig, jezelf te zijn.
Tijdens de bewogen periode na de breuk wisten emotioneel geladen liedjes mij te vinden, zoals "Where Do Broken Hearts Go" van Whitney Houston. De weemoedige tonen en de tekst raakten me diep; Elke keer als ik het hoorde, voelde ik een brok in mijn keel.
Het gekke was dat, ondanks mijn intense verdriet en het gemis van hem, ik wist dat onze relatie niet kon slagen.
En zoals Whitney zingt: Ik kijk in je ogen en ik weet dat je nog steeds om me geeft, om mij.
Dat zag en voelde ik ook, en dat was omgekeerd niet anders. Dat maakte het naar mijn gevoel nog pijnlijker.
Maar diep vanbinnen wisten we beiden dat het tijd was om los te laten. Hoe hard we ook zouden blijven proberen, er was iets fundamenteels dat niet klopte. Toch kreeg ik het op dat moment niet over mijn lippen; dat liet ik over aan hem, die bewuste herfstdag waarop loslaten centraal stond.
Ik voelde de pijn die Whitney zong, een pijn van verloren liefde en het verlangen naar antwoorden die buiten mijn bereik lagen.
Er was een oorzaak voor de problemen die we ondervonden, maar ik kon die oorzaak niet vinden. Het was alsof ik in mijn eigen gedachten verdwaalde, in een wirwar van emoties en frustraties die me gek maakten. De zoektocht naar een verklaring en oplossing leek vruchteloos, wat mijn innerlijke chaos alleen maar versterkte.
In deze periode van verwarring en emotionele strijd begon ik aan een jaartraject intuïtieve opstellingen. Het was mijn ex die mij de mogelijkheid gaf om dit traject te volgen, een geschenk waar ik hem eeuwig dankbaar voor zal blijven, aangezien dit uiteindelijk voor de doorbraak bij mezelf heeft gezorgd. Dit was geen eenvoudige weg; het was een reis van zelfontdekking die me hielp om dieper in mezelf te graven en de stukken bloot te leggen die ik zocht. Het werken met intuïtieve opstellingen bood me een helder perspectief op de patronen en blokkades die me beletten om volledig in het moment te leven en mezelf te begrijpen.
De inzichten die ik tijdens dit traject verwierf, waren als puzzelstukken die eindelijk op hun plaats vielen. Wat eerst vaag en onduidelijk was, kreeg nu betekenis en structuur. Ik leerde niet alleen over de dynamiek van mijn relatie, maar ook over mezelf. Het jaartraject hielp me om de oorzaken van mijn innerlijke conflicten te doorgronden, en gaf me de ruimte om de stukken van mijn eigen leven samen te voegen.
Nu, met de helderheid die ik heb verworven, kan ik terugkijken op die verwarrende periode met een gevoel van dankbaarheid. Het was de worsteling, de muziek die mijn emoties verwoordde, en het werk met intuïtieve opstellingen die me uiteindelijk de antwoorden gaf die ik zocht. Het gaf me de kracht om niet alleen mijn toenmalige relatie, maar ook mezelf beter te begrijpen.
Het was een tegenstrijdige reis van verdriet en zelfontdekking, van het luisteren naar de emotionele resonantie van muziek en het ontdekken van de diepte van mijn eigen innerlijke wereld. Whitney's woorden weerspiegelden mijn pijn, maar ze leidden me ook naar een dieper inzicht in mezelf. Dit proces leerde me dat de antwoorden vaak niet onmiddellijk zichtbaar zijn, maar dat de zoektocht ernaar ons juist de weg naar zelfkennis en groei opent.
Nu weet ik dat de verwarring die ik voelde een essentieel onderdeel was van mijn reis. Het was een teken dat ik eerst mezelf moest leren kennen voordat ik de echte antwoorden kon vinden. En met die kennis heb ik nu de mogelijkheid om verder te groeien, te bloeien en te leven met een vernieuwd begrip van wie ik werkelijk ben.
De breuk was pijnlijk, dat kan ik niet ontkennen. Toen het besef 'echt' begon in te dalen, voelde het bij momenten alsof de wereld om me heen instortte, als een immense leegte die geen einde leek te hebben. Maar ondanks de scherpe pijn besef ik nu dat deze breuk precies was wat ik nodig had om dichter bij mezelf te komen. Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt, het is de waarheid die ik nu helder inzie.
Wat een geluk dat we niet in ruzie uit elkaar gingen. Er was geen dramatische ruzie, geen vijandigheid. Het was een situatie waarin we simpelweg tegen dezelfde obstakels bleven aanlopen, zonder in staat te zijn om ze te overwinnen. Dit leidde tot een enorme frustratie bij mij, omdat ik geen oplossing kon vinden en geen uitweg zag. Ondanks dat ik na zijn woorden van er niet meer in te geloven, smeekte om me 'nog' niet los te laten. Waarop hij zei: "Waarom zeg je 'nog niet'?" Ik was me er totaal niet van bewust.
Na alles te laten bezinken, drong het hard tot me door dat blijven trekken aan iets dat niet werkt, een averechts effect heeft. Dus dat wilde ik ook niet doen. Koppigheid, zou je kunnen zeggen, maar ik denk eerder dat mijn intuïtie onbewust aangaf dat het tijd was om los te laten. Ik wilde niet smeken om liefde; dat liet me zieliger voelen. Hoe verdrietig het ook was om dit te accepteren, het was een les in het loslaten en het vertrouwen op mijn eigen innerlijke wijsheid.
In het begin leek het alsof het allemaal best oké was dat we uit elkaar gingen. Ergens voelde ik zelfs een soort opluchting, niet verwijtend naar hem toe, maar oprecht omdat het voor mij zo voelde. Het was alsof mijn innerlijk weten me hierin bevestigde dat het de juiste weg was. Maar de pijn, hoe graag je die ook wilt vermijden, kon ik niet ontlopen. Dat moest ik ondertussen wel weten. Ook dat is deel van het mens-zijn: ik moest de pijn van het afgesneden zijn toelaten.
Contact blijven houden was voor mij ook geen optie, ondanks dat we op een vredevolle manier hebben losgelaten. Het zou me alleen maar meer moeite kosten om hem echt los te laten. Een wonde kan immers niet genezen als je het blijft aanraken. Je zou zeggen: uit het oog, uit het hart. Zo werkt het niet. Loslaten vraagt tijd, en die tijd heb ik mezelf gegeven. Ik heb ook een brief geschreven hoe dankbaar ik hem was en zal blijven. Want onze relatie was heus niet alleen kommer en kwel. Ik heb oprecht bijzondere, mooie en zeer fijne tijden met hem beleefd. Dat was hetgeen wat het nog moeilijker maakte. Hoe kan het op zoveel vlakken zo mooi klikken, en toch bleven we tegen dezelfde issues aanlopen? Nu weet ik uiteraard beter. Ik heb er uit geleerd, en daar ben ik dankbaar voor.
Er was een moment dat ik dacht dat ik diep was begraven onder de last van mijn verdriet en verlies. De pijn leek alles te verzwelgen en de toekomst leek bij momenten heel erg grijs en uitzichtloos. Mijn lieve dochters waren hetgeen wat me iedere keer weer de drive gaf om door te gaan. Zij hadden mij nodig, net zoals ik mezelf eigenlijk nodig had.
Het lijkt misschien een paradox: dat je door een periode van intense pijn en verdriet te gaan, je uiteindelijk dichter bij jezelf kunt komen. Toch is het precies wat er is gebeurd. Die tijd alleen, het nemen van afstand van alles en iedereen, heeft me de ruimte gegeven om naar binnen te keren, om de stilte te omarmen en om te ontdekken wie ik echt ben, los van de verwachtingen en patronen die mij eerder gevangen hielden.
De quote die deze ervaring zo mooi verwoordt is: "Soms denk je dat je begraven bent, maar eigenlijk ben je geplant." Ik had nooit gedacht dat een breuk me zou brengen waar ik nu ben. Het voelde als een ondergang, maar wat er werkelijk gebeurde, was een hernieuwd begin. Zoals een zaadje dat in de aarde wordt geplant en niet onmiddellijk zichtbaar groeit, zo moest ook ik eerst door een periode van donkerte en introspectie om mijn ware zelf te ontdekken.
In deze tijd heb ik geleerd dat de echte groei plaatsvindt onder de oppervlakte, in het stille, vaak ongemakkelijke proces van zelfontdekking. Het was in deze periode dat ik mijn ADD leerde begrijpen, mijn patronen onder de loep nam, en ontdekte hoe ik mezelf echt kon zijn. Het was niet de pijn zelf die me veranderde, maar hoe ik door die pijn heen leerde kijken, hoe ik mezelf toestond om te groeien en te bloeien op mijn eigen tempo.
Nu kijk ik terug met een gevoel van dankbaarheid. Wat leek op een pijnlijke breuk was in werkelijkheid een noodzakelijke stap in mijn persoonlijke ontwikkeling. Het was een reis van van binnen naar buiten, van pijn naar helderheid. Deze ervaring heeft me geleerd dat zelfs in de donkerste momenten, er altijd ruimte is voor groei en verandering. Het is die groei die me nu in staat stelt om met een vernieuwd begrip en een dieper inzicht in mezelf verder te gaan.
Dus terwijl ik de pijn en het verlies achter me laat, weet ik dat ik niet begraven ben, maar geplant. En met elke nieuwe dag, met elke stap die ik zet, komt er een beetje meer helderheid en kracht naar boven, die mij helpt om echt te leven, voluit en met heel mijn wezen.
