De breuk was pijnlijk, dat kan ik niet ontkennen. Toen het besef 'echt' begon in te dalen, voelde het bij momenten alsof de wereld om me heen instortte, als een immense leegte die geen einde leek te hebben. Maar ondanks de scherpe pijn besef ik nu dat deze breuk precies was wat ik nodig had om dichter bij mezelf te komen. Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt, het is de waarheid die ik nu helder inzie.
Wat een geluk dat we niet in ruzie uit elkaar gingen. Er was geen dramatische ruzie, geen vijandigheid. Het was een situatie waarin we simpelweg tegen dezelfde obstakels bleven aanlopen, zonder in staat te zijn om ze te overwinnen. Dit leidde tot een enorme frustratie bij mij, omdat ik geen oplossing kon vinden en geen uitweg zag. Ondanks dat ik na zijn woorden van er niet meer in te geloven, smeekte om me 'nog' niet los te laten. Waarop hij zei: "Waarom zeg je 'nog niet'?" Ik was me er totaal niet van bewust.
Na alles te laten bezinken, drong het hard tot me door dat blijven trekken aan iets dat niet werkt, een averechts effect heeft. Dus dat wilde ik ook niet doen. Koppigheid, zou je kunnen zeggen, maar ik denk eerder dat mijn intuïtie onbewust aangaf dat het tijd was om los te laten. Ik wilde niet smeken om liefde; dat liet me zieliger voelen. Hoe verdrietig het ook was om dit te accepteren, het was een les in het loslaten en het vertrouwen op mijn eigen innerlijke wijsheid.
In het begin leek het alsof het allemaal best oké was dat we uit elkaar gingen. Ergens voelde ik zelfs een soort opluchting, niet verwijtend naar hem toe, maar oprecht omdat het voor mij zo voelde. Het was alsof mijn innerlijk weten me hierin bevestigde dat het de juiste weg was. Maar de pijn, hoe graag je die ook wilt vermijden, kon ik niet ontlopen. Dat moest ik ondertussen wel weten. Ook dat is deel van het mens-zijn: ik moest de pijn van het afgesneden zijn toelaten.
Contact blijven houden was voor mij ook geen optie, ondanks dat we op een vredevolle manier hebben losgelaten. Het zou me alleen maar meer moeite kosten om hem echt los te laten. Een wonde kan immers niet genezen als je het blijft aanraken. Je zou zeggen: uit het oog, uit het hart. Zo werkt het niet. Loslaten vraagt tijd, en die tijd heb ik mezelf gegeven. Ik heb ook een brief geschreven hoe dankbaar ik hem was en zal blijven. Want onze relatie was heus niet alleen kommer en kwel. Ik heb oprecht bijzondere, mooie en zeer fijne tijden met hem beleefd. Dat was hetgeen wat het nog moeilijker maakte. Hoe kan het op zoveel vlakken zo mooi klikken, en toch bleven we tegen dezelfde issues aanlopen? Nu weet ik uiteraard beter. Ik heb er uit geleerd, en daar ben ik dankbaar voor.
Er was een moment dat ik dacht dat ik diep was begraven onder de last van mijn verdriet en verlies. De pijn leek alles te verzwelgen en de toekomst leek bij momenten heel erg grijs en uitzichtloos. Mijn lieve dochters waren hetgeen wat me iedere keer weer de drive gaf om door te gaan. Zij hadden mij nodig, net zoals ik mezelf eigenlijk nodig had.
Het lijkt misschien een paradox: dat je door een periode van intense pijn en verdriet te gaan, je uiteindelijk dichter bij jezelf kunt komen. Toch is het precies wat er is gebeurd. Die tijd alleen, het nemen van afstand van alles en iedereen, heeft me de ruimte gegeven om naar binnen te keren, om de stilte te omarmen en om te ontdekken wie ik echt ben, los van de verwachtingen en patronen die mij eerder gevangen hielden.
De quote die deze ervaring zo mooi verwoordt is: "Soms denk je dat je begraven bent, maar eigenlijk ben je geplant." Ik had nooit gedacht dat een breuk me zou brengen waar ik nu ben. Het voelde als een ondergang, maar wat er werkelijk gebeurde, was een hernieuwd begin. Zoals een zaadje dat in de aarde wordt geplant en niet onmiddellijk zichtbaar groeit, zo moest ook ik eerst door een periode van donkerte en introspectie om mijn ware zelf te ontdekken.
In deze tijd heb ik geleerd dat de echte groei plaatsvindt onder de oppervlakte, in het stille, vaak ongemakkelijke proces van zelfontdekking. Het was in deze periode dat ik mijn ADD leerde begrijpen, mijn patronen onder de loep nam, en ontdekte hoe ik mezelf echt kon zijn. Het was niet de pijn zelf die me veranderde, maar hoe ik door die pijn heen leerde kijken, hoe ik mezelf toestond om te groeien en te bloeien op mijn eigen tempo.
Nu kijk ik terug met een gevoel van dankbaarheid. Wat leek op een pijnlijke breuk was in werkelijkheid een noodzakelijke stap in mijn persoonlijke ontwikkeling. Het was een reis van van binnen naar buiten, van pijn naar helderheid. Deze ervaring heeft me geleerd dat zelfs in de donkerste momenten, er altijd ruimte is voor groei en verandering. Het is die groei die me nu in staat stelt om met een vernieuwd begrip en een dieper inzicht in mezelf verder te gaan.
Dus terwijl ik de pijn en het verlies achter me laat, weet ik dat ik niet begraven ben, maar geplant. En met elke nieuwe dag, met elke stap die ik zet, komt er een beetje meer helderheid en kracht naar boven, die mij helpt om echt te leven, voluit en met heel mijn wezen.
0 Comments