Hoe nu verder?
Het moment van ontdekking – het weten dat ik ADHD heb – bracht een verheldering die ik jarenlang had gemist. Maar het weten is slechts één stap in het proces. Het maakt de weg niet ineens gemakkelijker of vanzelfsprekend. Wat ik nu besef, is dat het omgaan met ADHD een voortdurende reis is, waarin ik dagelijks werk aan het vinden van balans. Er is geen magisch antwoord.
Voor mij is het een combinatie van verschillende benaderingen: ik neem medicatie, maar ik ben er tegelijkertijd sterk van overtuigd dat dit hand in hand moet gaan met een holistische benadering. Het gebruik van medicatie heeft mij geholpen om mijn focus en energie beter te reguleren, maar het is geen allesomvattende oplossing. Het geeft me de ruimte om de andere, vaak ondergeschikte aspecten van mijn leven aan te pakken.
In eerste instantie voelde het als falen. Hier ben ik, iemand die anderen begeleidt in hun zoektocht naar balans en zelfzorg, en ik grijp naar medicatie om mezelf te helpen. Dat stemmetje in mijn hoofd, die negatieve overtuiging, was onmiskenbaar aanwezig. Het gevoel van “moet ik dit wel doen?” piepte voortdurend omhoog. De strijd in mijn hoofd was zo intens, zo onnoemelijk hard, dat ik mezelf bijna niet meer kon horen. Het voelde alsof ik mijn eigen principes niet meer leefde.
Maar de babbel met de apothekeres bracht veel verlichting. Haar woorden waren precies wat ik nodig had om mijn gedachten te kalmeren. Ze herinnerde me eraan dat het geen schande is om jezelf dat duwtje te geven als je het nodig hebt. Medicatie is geen teken van zwakte, het is een manier om jezelf te ondersteunen op een moment dat dat nodig is. Dit was geen falen, dit was zorgen voor mezelf, moedig zijn en kiezen voor wat ik nodig had.
Dat gesprek gaf me het inzicht dat de kracht ligt in het nemen van de juiste keuzes voor mezelf, ongeacht hoe dat er voor anderen uitziet. Dit is de waarheid die ik nu met mezelf deel: het is oké om hulp te vragen, het is oké om te kiezen voor iets dat je helpt om beter te functioneren.
Wat ik nooit had verwacht, is dat de medicatie me niet alleen helpt om meer focus en rust te ervaren, maar dat het er ook voor zorgt dat ik veel milder naar mezelf ben. De constante ruis in mijn hoofd is opmerkelijk verminderd. Waar mijn gedachten vroeger alle kanten op sprongen en ik mezelf vaak overweldigde, voel ik nu veel meer rust en helderheid. Dat alleen al is een enorme opluchting.
Toch geloof ik dat medicatie slechts een hulpmiddel is, geen wondermiddel. Als je alleen afhankelijk bent van medicatie, mis je de kans om de onderliggende oorzaken van bepaalde patronen en emoties aan te pakken. De medicatie helpt me in de acute momenten van chaos en afleiding, maar het holistische pad biedt de ruimte voor langetermijnoplossingen. Het is de combinatie van beide die voor mij werkt.
Wat mij daarbij enorm helpt, is mijn ochtendritueel. Elke dag begin ik met journaling – mijn gedachten op papier zetten helpt me om mijn hoofd te ordenen en mijn emoties te begrijpen. Daarnaast trek ik elke ochtend een intentiekaart en een kaartje uit een van mijn vele kaartendecks. Die kaarten geven me telkens weer precies de juiste inspiratie, wat ook geen toeval is. Het helpt me om mijn dag bewust te starten en mijn energie te richten op wat voor mij belangrijk is.
En dan kom ik op dit stuk…
In het leven zullen we altijd voor- en tegenstanders hebben, en dat is helemaal oké. Feit is, ik en ik alleen weet hoe het voelt om jarenlang in strijd te liggen met mezelf. Momenten dat ik het leven niet meer zag zitten, radeloosheid, omdat ik iedere gebeurtenis duizend keer overliep in mijn hoofd of ik de dingen toch niet beter anders had kunnen aanpakken. Slapeloze nachten, ontelbare nachten dat ik mezelf in slaap huilde. Dit zijn nog maar een minimum van voorbeelden.
Ik zeg altijd: mensen die oordelen, zijn bovenal degenen die niet naar zichzelf durven kijken in de spiegel. Want oordelen is makkelijk. Of laat ik het zo zeggen; waar je ogen niet waren, hoeft je mond niet te spreken. Wandel eerst in mijn schoenen, dan heb je recht van spreken.
En begrijp me niet verkeerd, ik wil hier absoluut niet het slachtoffer uithangen, verre van. Dat heb ik nooit gedaan en dat zal ik ook nooit doen. Feit is wel, dat het verschil dat ik nu voel zo opmerkelijk is, dat ik mezelf afvraag: waarom zou ik daar niet voor kiezen?
Dit is mijn waarheid. Dit werkt voor mij. Maar ik wil ook heel duidelijk benadrukken dat er geen één enkel antwoord is voor iedereen. We zijn allemaal uniek, en het is dan ook van cruciaal belang om vooral te luisteren naar wat jouw hart en gevoel jou influisteren.
Voor mij voelt deze combinatie van medicatie en holistische benaderingen nu goed. Maar het kan evengoed dat ik over een tijd een ander pad insla – en ook dat is oké. Wat voor mij écht telt, is dat ik me goed voel bij de keuzes die ik maak. Dat ik gehoor geef aan wat mijn hart me al zo lang influistert. En dat, geloof ik, is uiteindelijk de ware stap naar jezelf.
In dit proces van het leren omgaan met ADHD, weet ik nu dat ik mezelf niet alleen mag ondersteunen. Ik wil mijn jongste dochter ook bijstaan in haar reis, want ik geloof dat we samen sterker staan. Als zij de handvaten kan vinden om deze reis draagbaarder te maken, kan ze zich krachtiger voelen.
Wat ik haar wil leren, is dat ADHD iets is waar je mee kunt werken, iets wat je kunt omarmen en ermee kunt groeien. Het is niet iets wat je ‘overwinnen’ moet, maar iets waar je mee leert dansen, zelfs als het af en toe wat chaotisch is.
Want ADHD is iets dat nooit volledig zal verdwijnen, maar dat betekent niet dat we er niet mee kunnen leren omgaan. Het is een proces van bewustzijn, acceptatie en het vinden van de juiste balans. Het vraagt geduld en compassie, maar bovenal vraagt het om het vermogen om jezelf niet te veroordelen, maar te omarmen voor wie je werkelijk bent.
0 Comments