Ik ben verslaafd aan boeken. En niet zomaar boeken, maar boeken die dieper gaan dan het oppervlakkige. Je weet wel, boeken met betekenis. En voordat je denkt dat ik romantische verhalen en fictie afwijs: die hebben ook hun eigen waarde! Maar voor mij voelt het als het lezen van een spannende menukaart zonder ooit het hoofdgerecht te proeven.
Vroeger las ik bergen romantische boekjes. Dat was tot het overlijden van mijn lieve Laure. Die gebeurtenis gaf een heel andere wending aan mijn leeservaring. Het ideale, romantische plaatje dat in die boeken werd geschetst, maakte me soms boos. Het voelde zo onrealistisch, zo overdreven—en dat terwijl ik in een intense rouwperiode zat. Mijn mooie leven als mama zijnde werd mij zomaar ontnomen, zonder waarschuwing. BAM! Ik werd letterlijk van het ene naar het andere moment gekatapulteerd in een realiteit die ik niet wilde.
In die verwarrende tijd zocht ik naar herkenbaarheid, naar iets om me aan vast te houden. De bibliotheek werd mijn tweede thuis. Een plek waar stilte heerst—niet abnormaal voor iemand met ADD, wat ik toen nog niet wist. Al ben ik geen complete introvert; in vertrouwd gezelschap ben ik heel aanwezig. Maar extravert? Nee, dat gaat me net iets te ver.
Dit jaar ontdekte ik dat er een prachtige term voor mij bestaat: ambivert! Een perfecte omschrijving voor iemand die ergens tussen introvert en extravert in zit. Maar laten we niet te ver afdwalen. Terug naar de boeken!
Boeken met inhoud geven me moed, kracht en verlichting. Ik heb altijd schriftjes bijgehouden waarin ik de inspiratie die ik uit boeken haalde, neerschreef. En geloof me, ik maak daar vandaag de dag nog steeds dankbaar gebruik van. Mijn boekenkast is een waar walhalla, bomvol boeken die ik nooit zal wegdoen. Ik kan er altijd weer iets uit halen als ik op zoek ben naar die juiste inspiratie.
En dan, verschijnt er een boek dat je leven letterlijk verandert. Zo'n boek dat niet enkel troost biedt, maar ook de woorden vindt die je zelf niet kunt zeggen. Voor mij was dat Zielsgelukkig van Marie Claire van der Bruggen. Dit bijzondere boekje kwam op mijn pad in de duisterste dagen na het verlies van mijn lieve Laure. Waar anderen misschien woorden van steun boden, vond ik in Zielsgelukkig een houvast dat door alle lagen van verdriet heen brak. Het was alsof Marie Claire's woorden op precies het juiste moment een sprankje licht brachten in mijn donkerste momenten.
Zielsgelukkig gaf me zuurstof, licht, en liefde —niet omdat het de pijn weg kon nemen, maar omdat het er dwars doorheen sprak. Het herinnert me eraan dat rouw een deel is van de liefde die ik altijd voor mijn dochter zal voelen. Dit boekje gaf me toestemming om te rouwen op mijn manier en leerde me dat ik, ondanks alles, stukje bij beetje weer tot leven kon komen.
Dat is waarom boeken zoveel meer zijn dan een stapel papier: ze zijn metgezellen in onze moeilijkste en mooiste momenten. Ze bieden troost, inzicht, en soms zelfs een hand die je zachtjes weer de weg wijst.
Nu geloof ik ook sterk dat alles op het juiste tempo gebeurt. Zoveel cursussen en opleidingen die ik heb gevolgd, dragen bij aan mijn missie. Elke bladzijde, elke aantekening is een bouwsteen voor de persoon die ik vandaag ben. En laten we eerlijk zijn, niets gebeurt voor niets in het leven. Het enige wat we hoeven te doen, is vertrouwen dat alles loopt zoals het hoort te verlopen. Of we dat nu willen of niet, het gebeurt allemaal voor ons hoogste goed!
En ja, als ik niet in de bibliotheek te vinden ben, dan ben ik waarschijnlijk online op zoek naar nieuwe boeken om mijn collectie aan te vullen. Bol.com is daar mijn grote partner-in-crime! Je wilt niet weten hoeveel boeken ik daar al besteld heb. 🙈 Het gemak waarmee ik via hun website mijn volgende "schat" kan vinden, blijft heerlijk verslavend.
Ik hoop dan ook dat er ooit een dag komt dat mensen mijn boek in hun handen hebben. Een boek waarin ik vol kracht en inspiratie deel dat er altijd een weg is—op je eigen unieke manier. Zoals mijn website en blog ook mooi zeggen: ADD my way. Dit is mijn verhaal, mijn reis, en ik wil anderen aanmoedigen om hun eigen pad te vinden, ongeacht de obstakels die ze tegenkomen.
Dus, als je me zoekt, zoek dan zeker eens in de bibliotheek. Dan zal je me vinden, omringd door de geur van papier en de rust van verhalen die me inspireren om verder te groeien, met een glimlach op mijn gezicht en een schriftje vol ideeën naast me.
Want in de wereld van boeken ligt niet alleen de ontsnapping, maar ook de sleutel tot zelfontdekking. Dus, laten we samen de pagina's omdraaien en ontdekken wat de volgende hoofdstukken voor ons in petto hebben! 📚✨
Toen vorig jaar de beslissing viel om uit elkaar te gaan, voelde ik een zekere rust over me komen. Het was alsof een zware last van mijn schouders gleed, ondanks het feit dat de twee weken van afstand nemen, nadat hij aangaf er niet meer in te geloven, zwaar waren geweest. Vooral de eerste dagen voelde ik me afgesneden, verlaten en niet goed genoeg – een gevoel dat ik al vaak had ervaren. Toch was er iets wat me overeind hield: het jaartraject dat ik net was begonnen, mede dankzij hem. Daar zal ik hem altijd dankbaar voor blijven. Dit traject werd mijn houvast, mijn reddingsboei om niet in een diep gat te vallen, en het was een cruciaal onderdeel van mijn heling.
Mijn coach was een zegen; ik kon bij haar mijn verhaal kwijt en wist dat het tijd was om aan mezelf te werken. Al gebruik ik het woord 'moeten' niet graag, voelde het toch als een noodzaak. Het was alsof mijn ziel al eeuwenlang aan me trok, al wist ik niet precies waartegen ik vocht. Dit traject voelde als de laatste strohalm om de antwoorden te vinden die zo lang onvindbaar bleven.
De uiteindelijke beslissing om uit elkaar te gaan voelde juist, maar toch vroeg ik me af – en ik deelde dit ook met hem – hoe het tussen ons zou zijn gegaan na mijn traject. Hij begreep niet wat ik bedoelde, en ik ging er verder niet op in. We namen afscheid met een stevige knuffel, dankbaar voor het moois dat er was geweest en voor de manier waarop we elkaar loslieten. Toen ik in de auto stapte, herinner ik me dat ik tegen mezelf zei: Dit is het, het is nu echt definitief. Weet je het zeker? Mijn hoofd twijfelde, maar mijn hart nam het over en maakte me duidelijk dat het tijd was om los te laten. En hoewel loslaten nooit makkelijk is, voelde ik dat dit nodig was.
Het jaartraject bleek een geschenk in dit proces, al ging het met vallen en opstaan. De drang om te vluchten, om ergens anders liefde en genegenheid te zoeken, kwam van tijd tot tijd weer stiekem opzetten. Af en toe keek ik toch weer op datingsites. Maar telkens weer herinnerde ik mezelf eraan: Nee, Cindy, dit klopt niet. Dit wil je nu niet. Blijf bij jezelf, ga tot de kern, hoe zeer het ook doet.
Ik besefte dat deze vluchtpogingen een illusie waren, een manier om de pijn en leegte te ontwijken zoals ik dat altijd had gedaan. Maar deze keer kon ik het niet langer negeren. Er was een diepere stem, een intuïtie die me vertelde dat ik moest blijven, dat ik moest stoppen met vluchten en stil moest staan bij de kern van wat ik voelde, hoe pijnlijk dat ook was. Mijn lichaam weigerde me te gaan in het oude patroon, en dat was het teken dat het anders moest. Ik moest de confrontatie met mezelf aangaan, zonder afleiding, zonder tijdelijke pleisters op de wonden.
Een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan, was alleen helen. En als ik zeg alleen helen, bedoel ik zonder andere mensen te gebruiken om de leegte te vullen die ik moest helen. Zonder met mensen te daten terwijl ik weet dat ik er niet klaar voor ben, en zonder elke weekend uit te gaan om iemand te ontmoeten. Ik moest mijn agenda niet vullen met een miljoen dingen, zodat ik niet in mijn verdriet kon zitten en erover kon nadenken. Heling op mezelf was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan.
Ik ken als geen ander de diepgaande impact die heling kan hebben; vijftien jaar geleden verloor ik mijn dierbare dochter, en de weg daarna was de meest uitputtende en intense vorm van heling die ik ooit heb ervaren. Misschien was ik het helen op zich op een bepaalde manier moe geworden, maar ik wist dat ik juist door deze ervaring, door nu alleen tot de kern te gaan, mezelf uiteindelijk het grootste geschenk kon geven. Het dwong me om in mijn verdriet te zitten en het te voelen, wat een vreselijk gevoel was. Maar het hielp me van binnen en van buiten te helen. Het was niet eerlijk om andere mensen te gebruiken om de ruimte te vullen die zij niet konden vullen. Het was mijn werk, mijn verantwoordelijkheid om zelf heel te worden. Pas wanneer ik mezelf had geheeld, kon ik authentiek verschijnen in een relatie met iemand anders.
Jan Geurtz zegt: "Deze pijn is je ultieme medicijn." Dit werd me steeds duidelijker terwijl ik mijn verdriet onder ogen kwam. Het hielp me om te begrijpen dat ik mijn hart moest openen, eerst voor de pijn die me zo beknelde, en vervolgens voor degene die daar de aanleiding toe was. De les om te omarmen wat ik miste, en om dicht bij mezelf te blijven, werd cruciaal in mijn proces. Mis je de nabijheid van je geliefde? Omhels dan die nabijheid en laat je geliefde los. Wees zo jezelf nabij. Deze woorden hielpen me om ruimte te maken voor de liefde in mijzelf, zonder die afhankelijk te maken van anderen.
Op moeilijke momenten speelde ik vaak het liedje "All by Myself" van Céline Dion af, dat mij hielp om die rauwe eenzaamheid en het verlangen naar verbinding onder woorden te brengen. De tekst voelde herkenbaar en confronterend; ik herkende mezelf in de noten en de woorden. Maar ik realiseerde me gaandeweg dat alleen zijn niet hetzelfde is als eenzaam zijn. Het nummer was soms precies wat ik nodig had om mijn emoties te doorvoelen en het besef te omarmen dat heling echt van binnenuit moest komen. Zoals Geurtz zegt: "Als je je zo gekwetst voelt dat je hart ervan breekt, laat het dan breken, opengaan, zodat je liefde erdoorheen kan stromen."
Ik hielp mezelf door het jaartraject aan te gaan, journaling, het zitten in mijn pijn, zelfbewustzijn, affirmaties, gebed, meditatie, manifestatie en oefening. Wat het ook was dat ik nodig had, ik deed het alleen. En ik beloofde mezelf dat ik de vruchten van deze heling zeker zou plukken.
De angst om alleen te zijn was er, net als de angst dat ik steeds dacht dat ik degene was waardoor relaties steeds mislukten. Maar in plaats van opnieuw te rennen, koos ik ervoor om te blijven, om die ongemakkelijke gevoelens toe te laten. De afgelopen 12 maanden waren een tijd van zelfconfrontatie, maar ook van diepe inzichten. Hoe meer tijd ik voor mezelf nam, hoe duidelijker het werd dat de antwoorden nooit in iets of iemand anders hadden gelegen, maar altijd in mezelf.
Langzaam begon ik in te zien dat het niet ging om het 'falen' van de relatie, maar om het feit dat ik jarenlang vastzat in patronen zonder te begrijpen wat me tegenhield. Nu, met het inzicht van mijn ADD, begrijp ik waarom het soms zo moeilijk was om een relatie te laten slagen. Het had niets te maken met hoeveel ik van iemand hield of mijn vermogen om te geven. Het lag eraan dat ik mezelf niet volledig begreep, waardoor ik vaak niet wist hoe ik écht aanwezig kon zijn in een relatie. Ik was constant aan het overleven, altijd bezig om de chaos in mijn hoofd te ordenen, terwijl ik de emotionele chaos verwaarloosde.
De voorbije 12 maanden hebben me 'echt' doen beseffen dat ik niet hoef te vluchten voor pijn, en dat ik niet bang hoef te zijn om alleen te zijn. Integendeel, het is juist in deze tijd van alleen zijn dat ik de grootste stappen heb gezet naar zelfinzicht en zelfacceptatie. Ik heb geleerd dat het niet gaat om het vinden van een nieuwe invulling, maar om het vinden van rust in mezelf. Ik begrijp nu dat het niet de relatie was die moest slagen; ik moest eerst slagen in mijn relatie met mezelf.
Met dat inzicht sta ik nu sterker dan ooit. Niet omdat ik iemand nieuw heb gevonden om de leegte te vullen, maar omdat ik de leegte heb omarmd en heb ontdekt dat die leegte gevuld kan worden met wie ik werkelijk ben. Ik ben trots op mezelf voor de weg die ik heb afgelegd en ik vertrouw erop dat vroeg of laat de man die bij me past, zeker mijn pad zal kruisen. Tot die tijd blijf ik groeien, leren en mezelf ontdekken, in de wetenschap dat het leven mij de juiste mensen op het juiste moment zal brengen.
🔆 Zelfliefde vinden door pijn te omarmen 🔆
Pijn verandert mensen, en dat bedoel ik vanuit een plek van groei en hoop. Pijn zet iets in beweging. Het voelt soms alsof je niet dieper kunt vallen, maar het is precies die val die je naar een hoger level tilt. Het is alsof pijn een verborgen kracht in je aanwakkert, een kracht die je nooit had ontdekt als je niet door die storm was gegaan. "Verander je pijn in wijsheid" - dit is een van mijn favoriete citaten, en niemand belichaamt dit beter dan Oprah Winfrey. Haar leven is een levend voorbeeld van hoe pijn en verwoesting iemand niet klein hoeven te krijgen.
Ik geloof dat je in het leven niets krijgt wat je niet aankunt. Dit is misschien een gewaagde uitspraak, en ik weet dat het stof kan doen opwaaien, maar het is iets waar ik sterk in geloof. Ik heb mijn deel in het leven beslist al gehad. Het verlies van mijn prachtige, mooie, lieve dochter Laure was het ergste wat ik kon meemaken. Uiteindelijk ben ik sterker uit die ervaring gekomen, maar er was een lange periode waarin ik radeloos was. Toen ik nog geen weet had van mijn ADD, had ik eindelijk een manier gevonden om het verlies van Laure te dragen, zodat het leefbaar werd voor mij. Toch bleef er altijd iets knagen, een strijd die niet te verslaan leek. Nu begrijp ik dat dit de invloed van mijn ADD was, die het moeilijk maakte om met mijn gevoelens om te gaan.
Soms moet je door pijnlijke veranderingen heen om dichter bij jezelf te komen, en dat heb ik zelf ervaren. De breuk van een jaar geleden was pijnlijk, maar nodig om me naar het level te brengen waar ik nu ben. Op dat moment voelde het niet zo, maar ergens in mijn binnenste wist ik dat het de juiste beslissing was. Mijn hart voelde het aan, terwijl mijn hoofd voor verwarring zorgde en me probeerde af te leiden. Maar mijn ziel wist beter. Nu, achteraf, besef ik hoeveel innerlijke groei die moeilijke keuze teweeg heeft gebracht.
Opgeven lijkt vaak het makkelijkste pad, en ik kan dat volledig beamen. Je wilt niet weten hoe vaak ik de handdoek in de ring wilde gooien. Hoe vaak ik het uitgeschreeuwd heb dat ik niet alleen moe was van het strijden, maar KOTSMOE. Moe van het niet weten waar ik tegen vocht. Soms vecht je met alles wat je hebt, maar zonder te weten wat de vijand precies is. En dat is het meest uitputtende.
We vergeten vaak dat wat je aan de buitenkant ziet, niet altijd weerspiegelt wat er aan de binnenkant speelt. Ondanks dat ik mezelf beschouw als een open boek, hield ik mijn diepste en pijnlijkste gedachten vaak voor mezelf. Ik sloot me af, trok me terug in mijn cocon. "Ik doe het wel alleen," dacht ik. En hoewel ik sterk geloof dat we verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven, heb ik geleerd dat het geen schande is om te uiten wat er echt in je speelt.
Het is waar dat niemand anders je problemen voor je kan oplossen. Dat kunnen ze ook niet. Maar de steun, de motivatie, en soms gewoon het luisterend oor van anderen kan van onschatbare waarde zijn. Het durven toelaten van die steun, het openstaan voor een helpende hand — dat is een vorm van kracht. Pijn heeft mij inderdaad veranderd, maar niet op een bittere manier. Het heeft me wijzer gemaakt. Het heeft me zelfs rijker gemaakt, door me te leren nee te zeggen wanneer mijn lichaam schreeuwt om rust. Het heeft me vriendschappen gekost omdat ik voor mezelf koos, en dat was soms moeilijk. Vriendschappen waarbij ze zelfs zeiden: "Je moet je echt verontschuldigen om vergeving te krijgen." Op dat moment was ik zo met verstomming geslagen dat ik niet reageerde. Dit moet indalen, was het enige wat ik toen dacht. Achteraf drong het door: moet ik me nu gaan verontschuldigen omdat ik voor mezelf koos? Jeetje, die kwam binnen. Voor mij was dit een afgesloten hoofdstuk.
Zelfinzicht als Krachtbron
Het moment dat ik mijn ware ik vond, was niets minder dan euforisch. Jarenlang worstelde ik met een innerlijke chaos zonder te weten waar het vandaan kwam. Maar toen ik eenmaal begreep wat er speelde in mijn hoofd — toen ik mijn ADD ontdekte — veranderde alles. In plaats van het te verwerpen, besloot ik het te omarmen. ADD werd niet langer iets waar ik tegen vocht, maar iets wat ik met liefde accepteerde. En met die acceptatie kwam zelfliefde. Stap voor stap, dag voor dag.
Het was een bevrijding om eindelijk te begrijpen waarom ik soms anders dacht, anders voelde en anders handelde. Maar het meest waardevolle besef was dat ik ADD heb, maar dat ik het niet ben. Mijn ADD is geen label, het is geen definitie van wie ik ben. Het is de sleutel die de deur opende naar zelfinzicht. Het is de lens waardoor ik mezelf EINDELIJK kon begrijpen.
En daarin ligt een ongelooflijke kracht. Zodra je stopt met vechten tegen jezelf en begint te luisteren naar wat je lichaam en geest je wilt vertellen, komt er ruimte voor groei, voor liefde, voor acceptatie. Pijn is niet je vijand; het is de leraar die je naar jezelf brengt. Door mijn pijn, door mijn ADD, heb ik niet alleen mijn ware ik gevonden, maar heb ik ook geleerd dat de grootste kracht in acceptatie ligt.
Dus als je ooit denkt dat je niet meer verder kunt, als je voelt dat de last van pijn en strijd te groot is, onthoud dan: Turn your pain into wisdom. Want daarin ligt de weg naar bevrijding en zelfliefde.
En geloof me, die weg is het waard.
In mijn vorige blog sprak ik over Matthew Perry en de impact die hij en de serie Friends op mijn leven hebben gehad. Maar nu wil ik het hebben over een diepgaander onderwerp: overgedragen patronen en hoe ze ons leven beïnvloeden. Vaak zijn we ons niet eens bewust van de invloed die onze voorouders op ons hebben, maar hun onopgeloste problemen en emoties kunnen een blijvende impact hebben.
Wat zijn Overgedragen Patronen?
Overgedragen patronen zijn de gedragingen, overtuigingen en trauma's die van de ene generatie op de volgende worden doorgegeven. Deze patronen kunnen zich uiten in verschillende aspecten van ons leven, zoals onze relaties, onze carrièrekeuzes, en zelfs in onze geestelijke gezondheid. Het zijn vaak de dingen die we van onze ouders en grootouders leren, zonder dat ze ons dat expliciet vertellen. Dit kan zowel positief als negatief zijn.
Neem bijvoorbeeld een familie waarin communicatie en emoties vaak worden gemeden. Kinderen in zo'n gezin kunnen opgroeien met de overtuiging dat het niet veilig is om hun gevoelens te uiten, wat hen later kan belemmeren in het aangaan van gezonde relaties.
De Impact op Mijn Eigen Leven
Mijn reis in het begrijpen van overgedragen patronen is een cruciaal onderdeel van mijn persoonlijke groei geweest. Ik ben zo dankbaar voor het traject van intuïtieve opstellingen dat ik heb gevolgd. Dit proces heeft me geholpen om te begrijpen welke patronen in mijn leven zijn overgedragen en heeft me de tools gegeven om ze te doorbreken. Het was een verhelderende ervaring die me in staat stelde om beter te begrijpen waar bepaalde overtuigingen en gedragingen vandaan komen.
Tijdens deze reis ben ik ook geconfronteerd met de realiteit van mijn ADD. Voorheen voelde ik me vaak anders of minder waard, maar nu begint er eindelijk een verschuiving plaats te vinden naar begrip en mildheid naar mezelf. Het is bevrijdend om te beseffen dat deze eigenschappen niet mijn waarde bepalen, maar eerder unieke manieren zijn waarop ik de wereld ervaar. Wat deze ontdekking nog aangrijpender maakt, is het besef dat mijn vader waarschijnlijk dezelfde uitdagingen heeft gekend. Hij overleed 33 jaar geleden, toen ik nog maar 13 was, en door gesprekken met mijn moeder en de inzichten uit familieopstellingen heb ik beter kunnen begrijpen waar hij mogelijk me worstelde. Dit inzicht heeft me geholpen om niet alleen mijn eigen ervaringen te begrijpen, maar ook om de context van onze familiegeschiedenis te herzien. Het is bijzonder om te zien hoe deze patronen zich door de generaties heen hebben voortgezet.
Een van de mooiste doorbraken in deze reis is dat ik nu in staat ben om mijn dochter te helpen met haar ADD. Wat ik vroeger niet heb gehad, is nu iets waar ik actief aan kan werken. Door mijn ervaringen en begrip kan ik haar begeleiden en ondersteunen op een manier die mijn ouders niet konden, simpelweg omdat ze niet wisten wat er aan de hand was. Het voelt als een krachtige doorbraak, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn dochter.
Door deze connecties te maken, voel ik me minder alleen in mijn strijd en meer verbonden met mijn verleden. Het is een reminder dat we niet alleen onze eigen verhalen vertellen, maar ook de verhalen van degenen die ons zijn voorafgegaan. Dit besef geeft me de kracht om verder te gaan op mijn reis van zelfacceptatie en groei.
Het Belang van Bewustwording
Het doorbreken van deze patronen begint met bewustwording. We moeten bereid zijn om ons verleden onder ogen te zien, de impact ervan te erkennen en onszelf de ruimte te geven om te genezen. Dit kan betekenen dat we moeilijke gesprekken moeten voeren of zelfs professionele hulp moeten zoeken. Maar het is een belangrijke stap in het bevrijden van onszelf van de schaduw van onze voorouders.
Een Weg Vooruit
Laten we het gesprek aangaan over overgedragen patronen. Wat zijn de dingen die jij hebt ervaren in je leven die je kunt traceren naar je familie? Hoe kun je beginnen met het doorbreken van deze patronen? Het is een continu proces van leren, groeien en genezen, maar elke stap die we zetten, brengt ons dichter bij een gezondere toekomst voor onszelf en voor de generaties die volgen.
Conclusie
Matthew Perry's verhaal herinnert ons eraan dat we niet alleen verantwoordelijk zijn voor onze eigen verhalen, maar ook voor de verhalen die aan ons voorafgaan. Door bewust om te gaan met overgedragen patronen, kunnen we onszelf bevrijden van onzichtbare ketenen en een nieuw pad voor onszelf en onze kinderen creëren. Ik moedig iedereen aan om de reis van zelfontdekking aan te gaan, zoals ik heb gedaan met intuïtieve opstellingen. Samen kunnen we onze eigen geschiedenis herschrijven.
Het blijft fascinerend hoe een tv-serie ons leven kan raken, ons kan troosten en zelfs onze blik op de wereld kan veranderen. Voor mij is Friends altijd veel meer geweest dan een komedie; het was mijn ontsnapping, mijn vreugde en mijn troost, en hoewel ik Matthew Perry nooit persoonlijk heb gekend, voelt zijn verlies als een klap. Hoe kan dat? Hoe kun je verdriet voelen om iemand die je nooit hebt ontmoet? Dit verhaal is een persoonlijke ode aan Friends, en aan Matthew Perry – een man die de wereld liet lachen, terwijl hij zelf vaak worstelde met zijn eigen pijn.
Mijn band met Friends
Het is een band die diep zit. Friends is al zo lang een constante metgezel, een schuilplaats op momenten dat ik mijn hoofd even leeg moest maken. De momenten waarop ik het opzet, zijn vaak momenten van opluchting, momenten waarop ik wil ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven. Elk grapje, elke dialoog, blijft me aan het lachen brengen – zelfs na ontelbare keren kijken. Het is iets magisch dat ik keer op keer dezelfde afleveringen kan bekijken en toch het gevoel heb dat ik in goed gezelschap ben, alsof het mijn eigen vrienden zijn die daar op het scherm verschijnen.
Of het nu midden in de nacht is als ik niet kan slapen, of op een zondagmiddag als ik simpelweg zin heb om te lachen, Friends voelt altijd als een warm welkom.
Matthew Perry: Meer dan Chandler Bing
Matthew was altijd één van mijn favorieten. Zijn timing, zijn humor, zijn warmte – het was allemaal zó bijzonder. Hij gaf ons allemaal het gevoel dat we hem kenden. Maar dat blijkt nu, na zijn dood, een van de vele maskers die hij droeg. In zijn boek las ik over zijn worstelingen en de eenzaamheid die hij voelde, ondanks dat hij de hele wereld aan het lachen maakte. Hij is het bewijs dat wat je ziet, niet altijd de realiteit is. In de serie zei Chandler ooit: "Ik ben hopeloos en onhandig en wanhopig op zoek naar liefde! Ik ga alleen sterven!" Destijds konden we lachen om zijn uitspraak, maar nu voelt die zin bijna als een echo van de eenzaamheid die Matthew zelf moet hebben gevoeld. Het raakt me des te meer, want het toont hoe de humor van Chandler vaak zijn angsten verborg.
Een Voorgevoel van Zijn Moeder
In een recent en hartverscheurend interview onthulde Matthews moeder, Suzanne Morrison, dat hij vlak voor zijn overlijden iets bijzonders tegen haar zei. "Hij kwam naar me toe en zei: 'Ik hou zoveel van je, en ik ben zo blij om nu bij je te zijn'," herinnerde zij zich. " Het was bijna alsof het een voorgevoel was of zoiets." Zijn woorden dragen een intens gevoel van liefde en misschien zelfs een onbewust afscheid. Ik geloof sterk dat mensen soms aanvoelen wanneer hun tijd beperkt is, zelfs al is het onbewust. Dit interview raakte me diep en versterkte mijn overtuiging dat Matthew een gevoelsmens was die, ondanks zijn humor en zijn populariteit, ook een dieper, innerlijk weten met zich meedroeg.
Een Eeuwige Verbinding
Ook al is hij er niet meer, Matthew en Friends blijven deel van ons leven. Als ik nu naar de serie kijk, lacht hij nog steeds op het scherm, en op een of andere manier voelt het alsof hij altijd daar zal zijn, deel uitmakend van de momenten dat ik even wil ontsnappen. We moeten mensen die lijden zoals hij heeft geleden in ons hart houden, hun verhalen blijven delen, net zoals hij zou willen. Friends heeft ons niet alleen gelach en herinneringen gebracht, maar ook levenslessen over liefde, vriendschap en onszelf.
Op deze dag, een jaar na Matthew's overlijden, breng ik een eerbetoon aan een man die, zonder het te weten, voor velen van ons een vriend was. Laten we zijn boodschap niet vergeten, en ons realiseren dat er vaak veel meer schuilt achter de lach van anderen. Friends heeft mij geholpen door moeilijke tijden heen, en ik weet dat ik nooit de enige ben geweest. Dus hier is een ode aan Matthew Perry, en aan het fenomeen Friends dat voor velen van ons zoveel meer betekent dan een tv-serie.
