🔆 Zelfliefde vinden door pijn te omarmen 🔆
Pijn verandert mensen, en dat bedoel ik vanuit een plek van groei en hoop. Pijn zet iets in beweging. Het voelt soms alsof je niet dieper kunt vallen, maar het is precies die val die je naar een hoger level tilt. Het is alsof pijn een verborgen kracht in je aanwakkert, een kracht die je nooit had ontdekt als je niet door die storm was gegaan. "Verander je pijn in wijsheid" - dit is een van mijn favoriete citaten, en niemand belichaamt dit beter dan Oprah Winfrey. Haar leven is een levend voorbeeld van hoe pijn en verwoesting iemand niet klein hoeven te krijgen.
Ik geloof dat je in het leven niets krijgt wat je niet aankunt. Dit is misschien een gewaagde uitspraak, en ik weet dat het stof kan doen opwaaien, maar het is iets waar ik sterk in geloof. Ik heb mijn deel in het leven beslist al gehad. Het verlies van mijn prachtige, mooie, lieve dochter Laure was het ergste wat ik kon meemaken. Uiteindelijk ben ik sterker uit die ervaring gekomen, maar er was een lange periode waarin ik radeloos was. Toen ik nog geen weet had van mijn ADD, had ik eindelijk een manier gevonden om het verlies van Laure te dragen, zodat het leefbaar werd voor mij. Toch bleef er altijd iets knagen, een strijd die niet te verslaan leek. Nu begrijp ik dat dit de invloed van mijn ADD was, die het moeilijk maakte om met mijn gevoelens om te gaan.
Soms moet je door pijnlijke veranderingen heen om dichter bij jezelf te komen, en dat heb ik zelf ervaren. De breuk van een jaar geleden was pijnlijk, maar nodig om me naar het level te brengen waar ik nu ben. Op dat moment voelde het niet zo, maar ergens in mijn binnenste wist ik dat het de juiste beslissing was. Mijn hart voelde het aan, terwijl mijn hoofd voor verwarring zorgde en me probeerde af te leiden. Maar mijn ziel wist beter. Nu, achteraf, besef ik hoeveel innerlijke groei die moeilijke keuze teweeg heeft gebracht.
Opgeven lijkt vaak het makkelijkste pad, en ik kan dat volledig beamen. Je wilt niet weten hoe vaak ik de handdoek in de ring wilde gooien. Hoe vaak ik het uitgeschreeuwd heb dat ik niet alleen moe was van het strijden, maar KOTSMOE. Moe van het niet weten waar ik tegen vocht. Soms vecht je met alles wat je hebt, maar zonder te weten wat de vijand precies is. En dat is het meest uitputtende.
We vergeten vaak dat wat je aan de buitenkant ziet, niet altijd weerspiegelt wat er aan de binnenkant speelt. Ondanks dat ik mezelf beschouw als een open boek, hield ik mijn diepste en pijnlijkste gedachten vaak voor mezelf. Ik sloot me af, trok me terug in mijn cocon. "Ik doe het wel alleen," dacht ik. En hoewel ik sterk geloof dat we verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven, heb ik geleerd dat het geen schande is om te uiten wat er echt in je speelt.
Het is waar dat niemand anders je problemen voor je kan oplossen. Dat kunnen ze ook niet. Maar de steun, de motivatie, en soms gewoon het luisterend oor van anderen kan van onschatbare waarde zijn. Het durven toelaten van die steun, het openstaan voor een helpende hand — dat is een vorm van kracht. Pijn heeft mij inderdaad veranderd, maar niet op een bittere manier. Het heeft me wijzer gemaakt. Het heeft me zelfs rijker gemaakt, door me te leren nee te zeggen wanneer mijn lichaam schreeuwt om rust. Het heeft me vriendschappen gekost omdat ik voor mezelf koos, en dat was soms moeilijk. Vriendschappen waarbij ze zelfs zeiden: "Je moet je echt verontschuldigen om vergeving te krijgen." Op dat moment was ik zo met verstomming geslagen dat ik niet reageerde. Dit moet indalen, was het enige wat ik toen dacht. Achteraf drong het door: moet ik me nu gaan verontschuldigen omdat ik voor mezelf koos? Jeetje, die kwam binnen. Voor mij was dit een afgesloten hoofdstuk.
Zelfinzicht als Krachtbron
Het moment dat ik mijn ware ik vond, was niets minder dan euforisch. Jarenlang worstelde ik met een innerlijke chaos zonder te weten waar het vandaan kwam. Maar toen ik eenmaal begreep wat er speelde in mijn hoofd — toen ik mijn ADD ontdekte — veranderde alles. In plaats van het te verwerpen, besloot ik het te omarmen. ADD werd niet langer iets waar ik tegen vocht, maar iets wat ik met liefde accepteerde. En met die acceptatie kwam zelfliefde. Stap voor stap, dag voor dag.
Het was een bevrijding om eindelijk te begrijpen waarom ik soms anders dacht, anders voelde en anders handelde. Maar het meest waardevolle besef was dat ik ADD heb, maar dat ik het niet ben. Mijn ADD is geen label, het is geen definitie van wie ik ben. Het is de sleutel die de deur opende naar zelfinzicht. Het is de lens waardoor ik mezelf EINDELIJK kon begrijpen.
En daarin ligt een ongelooflijke kracht. Zodra je stopt met vechten tegen jezelf en begint te luisteren naar wat je lichaam en geest je wilt vertellen, komt er ruimte voor groei, voor liefde, voor acceptatie. Pijn is niet je vijand; het is de leraar die je naar jezelf brengt. Door mijn pijn, door mijn ADD, heb ik niet alleen mijn ware ik gevonden, maar heb ik ook geleerd dat de grootste kracht in acceptatie ligt.
Dus als je ooit denkt dat je niet meer verder kunt, als je voelt dat de last van pijn en strijd te groot is, onthoud dan: Turn your pain into wisdom. Want daarin ligt de weg naar bevrijding en zelfliefde.
En geloof me, die weg is het waard.
0 Comments