Toen ik haar die ochtend bij het ochtendgloren ging oppikken na haar skiklassen, was ik zó blij. Eindelijk weer even samen. In de auto vertelde ze honderduit over haar reis, de sneeuw, haar vriendinnen. En ik? Ik genoot. Van elk woord. Van haar stem. Van haar aanwezigheid.
Maar eenmaal thuis werd het rustiger. Ze was moe, dat begreep ik. En dan… trekt ze zich weer terug. Naar haar kamer. Naar haar wereldje.
Die stilte… die voel ik snel in mij. Dan komt dat stemmetje: ze is zich aan het loswringen van mij, ze trekt zich meer terug, zit in haar wereld, met vriendinnetjes op kop. En tegelijk weet ik: het is haar fase. Ze zit middenin haar puberteit. Ze heeft ruimte nodig. Maar o, wat doet dat soms pijn in mijn mama-hart. En wat zoek ik dan hard naar evenwicht. Tussen loslaten en vasthouden. Tussen geven en mezelf niet vergeten.
Daarom schreef ik haar een brief. Niet om nu al te geven. Maar om ooit. Als ze het wél kan ontvangen. Een brief die ik ook graag met jou deel. Misschien herken je er iets in.
Liefste pubermeisje van mij,
Ik schrijf je dit omdat ik voel. Omdat ik mama ben. Omdat jij aan het groeien bent, en ik soms even niet weet waar ik moet gaan staan. Dichterbij? Of net een stapje achteruit?
Er is zoveel in jou in beweging. En ik zie het. Ook als je niets zegt. Als je blik kort is, je woorden spaarzaam. Ik weet: je bent onderweg. Naar jezelf. Naar wie je aan het worden bent.
En tegelijk… mis ik je soms. Niet omdat je weg bent, maar omdat je in jezelf aan het keren bent. Omdat jij de stilte opzoekt waar wij vroeger vanzelf spraken. Omdat jij ruimte nodig hebt, terwijl ik nog met lege armen sta.
En weet je? Ik heb geleerd om dat niet persoonlijk te nemen. Al deed het eerst wél pijn. Maar nu begrijp ik: jij maakt je los zoals het hoort. En ik? Ik mag blijven staan. Niet om je tegen te houden, maar om je op te vangen als je terugkijkt. Ik blijf er, in zachte nabijheid. In vertrouwen.
Er zijn momenten geweest waarop ik bijna mezelf vergat, omdat ik je zo graag bij me wilde houden. Waarin ik je voor liet gaan, niet altijd bewust. Maar vandaag leer ik: ik mag er ook zijn. Mijn stem mag klinken, ook als de jouwe stil is.
Ik zie je, zelfs als je wegkijkt. Ik voel je, zelfs als je niets zegt. En ik hou van je. Onvoorwaardelijk. Vrij. Ruim. Met armen die open blijven, zonder te duwen of te trekken.
Als jij dit ooit leest, weet dan: ik schreef dit terwijl jij je vleugels aan het oefenen was. En ik stond erbij, niet als anker, maar als wind onder je wieken. En zelfs in de momenten dat ik je niet leek te bereiken, was jij nooit verder dan mijn hart.
Altijd jij. Altijd liefde.
Je mama
Ik leer elke dag bij in het moederschap. Niet alleen over haar, maar vooral over mezelf. Over mijn verwachtingen, mijn patronen, mijn schaduwkanten. En vooral over hoe liefde soms betekent: blijven staan, ook als de ander zich even afwendt. Dat is misschien wel de stilste, maar krachtigste vorm van houden van.
En daar kwam ik weer een moment later achter.
Ze was net weer thuis van haar skiklassen, vol van haar verhalen en avonturen, en binnen no-time was ze alweer in haar kamer verdwenen. Haar wereldje op dat moment was daar, het was alweer rustig. Terwijl ik juist zo had genoten van die korte tijd samen, had het opnieuw een dubbel gevoel: de overgang van haar tijd bij mij naar haar tijd bij haar vader. Het was bijna alsof ze zichzelf alweer terugtrok in haar ruimte, in de stilte die ik zo goed ken. En ik… ik moest weer even loslaten.
En toch begreep ik het: het is haar fase, haar proces. Ook al doet het pijn in mijn mama-hart, ik weet dat ik haar moet laten gaan, haar ruimte moet geven. Dat is wat puberteit is: de tijd waarin ze zich losmaakt om zichzelf te ontdekken. En ik? Ik mag blijven staan, met open armen, in vertrouwen.
“De tekst die ik toevoeg komt uit het lied ‘A Letter to My Daughter’ van Andra Day. Het raakt me zo diep, omdat het precies verwoordt wat ik voel in deze periode van loslaten en liefde.”
Een Brief aan Mijn Dochter
Mijn Liefste ,
Terwijl ik hier zit en nadenk over de veranderingen die je doormaakt, kan ik niet anders dan me zowel blij als een beetje verdrietig voelen. Blij, omdat ik zie dat je groeit en uitgroeit tot het geweldige persoon die je bent bedoeld te zijn. Verdrietig, omdat ik weet dat het kleine meisje dat ik ooit in mijn armen hield, langzaam maar zeker haar eigen weg gaat, onafhankelijk en sterk.
Ik wil dat je weet dat het me zo veel vreugde geeft om je te zien groeien, om te zien hoe je de wereld ontdekt en leert wie je bent. Ik weet dat deze tijd in je leven vol veranderingen zit, sommige spannend, andere moeilijk. Er zullen momenten zijn waarop je je in jezelf terugtrekt, waarin woorden moeilijker worden om te delen, en waarin stilte veel zegt. Ik heb deze verschuivingen opgemerkt, en hoewel het me doet verlangen naar de makkelijke dagen van onze simpele gesprekken, begrijp ik ook dat dit jouw reis is. Jij leert wie je bent, en ik ben hier, altijd, als een zachte plek om op terug te vallen.
Ik kan niet doen alsof het makkelijk is om jou deze stappen van me weg te zien nemen, op weg naar je eigen pad. Het trekt aan mijn hart om te voelen dat je je terugtrekt, om te zien dat je meer tijd doorbrengt met je vriendinnen of in je eigen gedachten verloren bent. Maar ik heb geleerd dat dit niet om mij gaat; dit gaat om jou die jezelf wordt. En ik zal dat altijd respecteren en ondersteunen.
Soms, in de stille momenten, voel ik me misschien een beetje verloren. Ik vraag me af of ik het juiste doe, of ik je genoeg ruimte geef, of ik niet te hard vasthoud. Maar in die momenten herinner ik mezelf eraan dat liefde niet gaat om vastklampen. Het gaat om er voor je zijn op de manier die jij nodig hebt. Het gaat erom te begrijpen dat liefde niet altijd luid of constant hoeft te zijn—het kan zacht zijn, het kan stil zijn, en het kan geduldig zijn.
Ik hoop dat je altijd weet dat ik je zie. Zelfs in de momenten dat je afstand neemt, als je dingen voor jezelf houdt, zie ik de persoon die je aan het worden bent. Ik zie je kracht, je vriendelijkheid en je potentieel. En zelfs wanneer woorden ons soms ontbreken, wil ik dat je weet dat mijn liefde voor jou altijd constant is. Het zal er altijd zijn, zelfs in de ruimte tussen onze gesprekken, zelfs in de stiltes.
Terwijl je je reis voortzet, weet dat ik hier ben. Ik ga nergens heen. Ik zal altijd je moeder zijn, en hoe je ook groeit, hoe ver je ook gaat, je zult altijd mijn dochter zijn, en ik zal altijd van je houden—onvoorwaardelijk, eindeloos en met heel mijn hart.
Neem de tijd. Verken. Groei. Ik zal hier aan de zijlijn staan, je aanmoedigen, klaar om je op te vangen als je valt, klaar om samen te vieren wanneer je opstaat.
Met al mijn liefde,
0 Comments