Toen vorig jaar de beslissing viel om uit elkaar te gaan, voelde ik een zekere rust over me komen. Het was alsof een zware last van mijn schouders gleed, ondanks het feit dat de twee weken van afstand nemen, nadat hij aangaf er niet meer in te geloven, zwaar waren geweest. Vooral de eerste dagen voelde ik me afgesneden, verlaten en niet goed genoeg – een gevoel dat ik al vaak had ervaren. Toch was er iets wat me overeind hield: het jaartraject dat ik net was begonnen, mede dankzij hem. Daar zal ik hem altijd dankbaar voor blijven. Dit traject werd mijn houvast, mijn reddingsboei om niet in een diep gat te vallen, en het was een cruciaal onderdeel van mijn heling.
Mijn coach was een zegen; ik kon bij haar mijn verhaal kwijt en wist dat het tijd was om aan mezelf te werken. Al gebruik ik het woord 'moeten' niet graag, voelde het toch als een noodzaak. Het was alsof mijn ziel al eeuwenlang aan me trok, al wist ik niet precies waartegen ik vocht. Dit traject voelde als de laatste strohalm om de antwoorden te vinden die zo lang onvindbaar bleven.
De uiteindelijke beslissing om uit elkaar te gaan voelde juist, maar toch vroeg ik me af – en ik deelde dit ook met hem – hoe het tussen ons zou zijn gegaan na mijn traject. Hij begreep niet wat ik bedoelde, en ik ging er verder niet op in. We namen afscheid met een stevige knuffel, dankbaar voor het moois dat er was geweest en voor de manier waarop we elkaar loslieten. Toen ik in de auto stapte, herinner ik me dat ik tegen mezelf zei: Dit is het, het is nu echt definitief. Weet je het zeker? Mijn hoofd twijfelde, maar mijn hart nam het over en maakte me duidelijk dat het tijd was om los te laten. En hoewel loslaten nooit makkelijk is, voelde ik dat dit nodig was.
Het jaartraject bleek een geschenk in dit proces, al ging het met vallen en opstaan. De drang om te vluchten, om ergens anders liefde en genegenheid te zoeken, kwam van tijd tot tijd weer stiekem opzetten. Af en toe keek ik toch weer op datingsites. Maar telkens weer herinnerde ik mezelf eraan: Nee, Cindy, dit klopt niet. Dit wil je nu niet. Blijf bij jezelf, ga tot de kern, hoe zeer het ook doet.
Ik besefte dat deze vluchtpogingen een illusie waren, een manier om de pijn en leegte te ontwijken zoals ik dat altijd had gedaan. Maar deze keer kon ik het niet langer negeren. Er was een diepere stem, een intuïtie die me vertelde dat ik moest blijven, dat ik moest stoppen met vluchten en stil moest staan bij de kern van wat ik voelde, hoe pijnlijk dat ook was. Mijn lichaam weigerde me te gaan in het oude patroon, en dat was het teken dat het anders moest. Ik moest de confrontatie met mezelf aangaan, zonder afleiding, zonder tijdelijke pleisters op de wonden.
Een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan, was alleen helen. En als ik zeg alleen helen, bedoel ik zonder andere mensen te gebruiken om de leegte te vullen die ik moest helen. Zonder met mensen te daten terwijl ik weet dat ik er niet klaar voor ben, en zonder elke weekend uit te gaan om iemand te ontmoeten. Ik moest mijn agenda niet vullen met een miljoen dingen, zodat ik niet in mijn verdriet kon zitten en erover kon nadenken. Heling op mezelf was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan.
Ik ken als geen ander de diepgaande impact die heling kan hebben; vijftien jaar geleden verloor ik mijn dierbare dochter, en de weg daarna was de meest uitputtende en intense vorm van heling die ik ooit heb ervaren. Misschien was ik het helen op zich op een bepaalde manier moe geworden, maar ik wist dat ik juist door deze ervaring, door nu alleen tot de kern te gaan, mezelf uiteindelijk het grootste geschenk kon geven. Het dwong me om in mijn verdriet te zitten en het te voelen, wat een vreselijk gevoel was. Maar het hielp me van binnen en van buiten te helen. Het was niet eerlijk om andere mensen te gebruiken om de ruimte te vullen die zij niet konden vullen. Het was mijn werk, mijn verantwoordelijkheid om zelf heel te worden. Pas wanneer ik mezelf had geheeld, kon ik authentiek verschijnen in een relatie met iemand anders.
Jan Geurtz zegt: "Deze pijn is je ultieme medicijn." Dit werd me steeds duidelijker terwijl ik mijn verdriet onder ogen kwam. Het hielp me om te begrijpen dat ik mijn hart moest openen, eerst voor de pijn die me zo beknelde, en vervolgens voor degene die daar de aanleiding toe was. De les om te omarmen wat ik miste, en om dicht bij mezelf te blijven, werd cruciaal in mijn proces. Mis je de nabijheid van je geliefde? Omhels dan die nabijheid en laat je geliefde los. Wees zo jezelf nabij. Deze woorden hielpen me om ruimte te maken voor de liefde in mijzelf, zonder die afhankelijk te maken van anderen.
Op moeilijke momenten speelde ik vaak het liedje "All by Myself" van Céline Dion af, dat mij hielp om die rauwe eenzaamheid en het verlangen naar verbinding onder woorden te brengen. De tekst voelde herkenbaar en confronterend; ik herkende mezelf in de noten en de woorden. Maar ik realiseerde me gaandeweg dat alleen zijn niet hetzelfde is als eenzaam zijn. Het nummer was soms precies wat ik nodig had om mijn emoties te doorvoelen en het besef te omarmen dat heling echt van binnenuit moest komen. Zoals Geurtz zegt: "Als je je zo gekwetst voelt dat je hart ervan breekt, laat het dan breken, opengaan, zodat je liefde erdoorheen kan stromen."
Ik hielp mezelf door het jaartraject aan te gaan, journaling, het zitten in mijn pijn, zelfbewustzijn, affirmaties, gebed, meditatie, manifestatie en oefening. Wat het ook was dat ik nodig had, ik deed het alleen. En ik beloofde mezelf dat ik de vruchten van deze heling zeker zou plukken.
De angst om alleen te zijn was er, net als de angst dat ik steeds dacht dat ik degene was waardoor relaties steeds mislukten. Maar in plaats van opnieuw te rennen, koos ik ervoor om te blijven, om die ongemakkelijke gevoelens toe te laten. De afgelopen 12 maanden waren een tijd van zelfconfrontatie, maar ook van diepe inzichten. Hoe meer tijd ik voor mezelf nam, hoe duidelijker het werd dat de antwoorden nooit in iets of iemand anders hadden gelegen, maar altijd in mezelf.
Langzaam begon ik in te zien dat het niet ging om het 'falen' van de relatie, maar om het feit dat ik jarenlang vastzat in patronen zonder te begrijpen wat me tegenhield. Nu, met het inzicht van mijn ADD, begrijp ik waarom het soms zo moeilijk was om een relatie te laten slagen. Het had niets te maken met hoeveel ik van iemand hield of mijn vermogen om te geven. Het lag eraan dat ik mezelf niet volledig begreep, waardoor ik vaak niet wist hoe ik écht aanwezig kon zijn in een relatie. Ik was constant aan het overleven, altijd bezig om de chaos in mijn hoofd te ordenen, terwijl ik de emotionele chaos verwaarloosde.
De voorbije 12 maanden hebben me 'echt' doen beseffen dat ik niet hoef te vluchten voor pijn, en dat ik niet bang hoef te zijn om alleen te zijn. Integendeel, het is juist in deze tijd van alleen zijn dat ik de grootste stappen heb gezet naar zelfinzicht en zelfacceptatie. Ik heb geleerd dat het niet gaat om het vinden van een nieuwe invulling, maar om het vinden van rust in mezelf. Ik begrijp nu dat het niet de relatie was die moest slagen; ik moest eerst slagen in mijn relatie met mezelf.
Met dat inzicht sta ik nu sterker dan ooit. Niet omdat ik iemand nieuw heb gevonden om de leegte te vullen, maar omdat ik de leegte heb omarmd en heb ontdekt dat die leegte gevuld kan worden met wie ik werkelijk ben. Ik ben trots op mezelf voor de weg die ik heb afgelegd en ik vertrouw erop dat vroeg of laat de man die bij me past, zeker mijn pad zal kruisen. Tot die tijd blijf ik groeien, leren en mezelf ontdekken, in de wetenschap dat het leven mij de juiste mensen op het juiste moment zal brengen.
0 Comments